MTB: Namen

Met een beperkte delegatie trokken we vandaag richting Namen voor een eerste kennismaking met de vaste MTB-routes aldaar. Alle routes vertrekken vanop de "Esplanade" bovenop de Citadelle. Het was op de grote parking wel even zoeken naar het overzichtsbord van de routes, maar uiteindelijk konden we op weg voor de blauwe (Erpent) tocht.

Het begon al lekker met een redelijk technische afdaling van de Citadelle, de overvloedige regen had net niet voor een glijbaan gezorgd. Die regen zou ons het hele parcours parten spelen. Vooral op de technische afdalingen, met redelijk wat spoorvorming, was het vaak glibberig. Een ander minpunt van deze route zijn de fietsonvriendelijke obstakels zoals een poortje of draaihekjes. Voor de rest was het de moeite waard, zeker gezien de beperkte verplaatsing. Alleen jammer dat we in Wierde het spoor bijster waren, en via de grote weg terug naar Namen moesten. Lag het aan onze onoplettendheid of is de bewegwijzering onvoldoende? In elk geval hangen de pijltjes soms wel op de meest bizarre plaatsen.

Veel (fiets)plezier in 2007!

Het jaar loopt stilaan op zijn einde. Iedereen zit weer vol nieuwe plannen (de Marmotte? de Eddy Merckx?) en goede voornemens. Als de Kerstkalkoen is verteerd en de laatste slok Champagne is weggespoeld, is het weer tijd om de riem wat aan te spannen. Voor wie wat kilo's wil kwijtspelen vind je hier wat tips om verstandig af te vallen.

Het einde van het jaar is altijd goed om nog eens terug te blikken. Dit jaar was voor mij in elk geval het meest vruchtbare jaar uit mijn jonge fietsgeschiedenis, 9706 km op de weg, 278 km in het bos en al lopend ook nog zo'n 183 km afgelegd. Nu is het aan mij om dit in 2007 minstens te evenaren!

Verder rest mij iedereen een gezond fietsjaar toe te wensen! Want 2007 wordt blijkbaar het jaar van de fiets!

Nuttige links:
persmededeling "jaar van de fiets"

MTB: toertocht in Bilzen

Voor het eerst dit najaar met de mountainbike een georganiseerde toertocht gereden, in Bilzen deze keer. Nu ben ik geen grote fan van zulke georganiseerde evenementen, veel te veel volk op een beperkte ruimte brengt het slechte in de mens naar boven. Gelukkig was het aantal deelnemers (zo'n 300) beperkt en kon er overal vlot worden ingehaald.

Het parcours (38 km) was, de streek in acht genomen, meer dan voldoende. Voor het grote deel werd de BLOSO-route gevolgd, al was het in omgekeerde zin. De natte, en daardoor zware, ondergrond maakte sommige stroken wat zwaarder. Op zo een zware modderstrook ging ik onderuit (heb dringend nieuwe banden nodig), en kwam met mijn hoofd onzacht neer tegen een houten paaltje. Op die momenten ben ik blij dat ik NOOIT zonder helm rij en daardoor was het weer een val zonder gevolgen.

Op de organisatie was helemaal niets aan te merken, perfect gepijld, bewaakte fietsstalling, ruime bevoorrading met soep en warme chocomelk en wasmogelijkheden voor fietser én fiets. Meer moet dat echt niet zijn.

Bij de start kregen we ter promotie nog een energiedrankje in ons handen gestopt: PEP met Fruitpunch-smaak van EXRA. Een drankje op basis van Guarana, dit is een kruid uit de Braziliaanse jungle dat al eeuwen bekend staat om zijn energieverhogende eigenschappen. Natuurlijk valt over smaken niet te twisten, maar echt lekker vond ik het niet. Het deed mij een beetje aan hoestsiroop denken. Misschien dat de andere smaken (orange of Lime) wel lekker waren?

Nuttige Link:
Sfeerfilmpje Fons Moors (via http://www.fonsmtb.be/)

Op zoek naar een nieuwe vork!

Gisteren in de les fietsmecanicien mijn voorvork eens opengegooid. Maar even snel terug dichtgedaan want het was geen fraai zicht.

Drie jaar gebruik, vooral in natte en modderige omstandigheden, hadden mijn basisvork, een RockShox Judy TT (bouwjaar 2003), in elk geval geen goed gedaan. Een bruin, vettig papje liep uit de vokschachten, alles zat onder een smerige smurrie en de vorkbenen waren duidelijk uitgeschuurd.

Voorlopig heb ik alles terug zuiver gemaakt en ingevet, maar de enige duurzame optie is op zoek gaan naar een nieuwe vork. En die dan wel regelmatig onderhouden. Wordt vervolgd....

review: DVD bike Repair

Vandaag een vrije dag en mij eens voor TV genesteld. Op het programma de dvd "Bike Repair" (20 euro via http://www.beeldtaal.be/). Met 100 minuten tips en tricks over het onderhoud, poetsen en smeren van je fiets. Met daarnaast nog wat extra's over de juiste bandenkeuze, onderhoud van veersystemen en tips van de pro's (oa. Barbara Blatter) over rij- en kijktechniek op de mountainbike.

De DVD begint met tips van de vakman en trapt daarbij een aantal open deuren in. Iedereen weet onderhand wel dat je de handleiding moeten lezen (en volgen), dat goed materiaal het halve werk is, dat je best een fietsstandaard gebruikt (en je fiets dus niet op z'n kop zet zoals op de tekening hierboven) en dat je (zeker bij carbon) de juiste aandraaimomenten moet respecteren. Maar eens dit verplicht nummertje achter de rug wordt de DVD wel echt interessant.

Het poetsen en smeren van je fiets komt heel uitgebreid aan bod. Het begint met het ontvetten van alle draaiende onderdelen, als je fiets heel smerig is kan je best eerst spoelen, daarna wassen met een mild afwasmiddel, afspoelen, drogen, smeren en opblinken. Natuurlijk als je dit volledig opvolgt ben je een halve dag bezig moet poetsen. Zoals steeds wordt de hogedrukreiniger afgeraden, maar wil je hem toch gebruiken doe het dan met een maximale druk van 90 bar en hou de straal schuin naar beneden. Wat de smering betreft doe je dit best niet met een spuitbus. Na het aanbrengen goed laten intrekken en daarna het overtollig vet afwrijven, overtollig smeermiddel trekt toch alleen maar vuil aan. Nadien komt ook nog het reinigen van de remkabels en balhoofd aan bod. Onderdelen die zeker bij het mountainbiken serieus afzien.

De belangrijkste onderwerpen wat betreft het onderhoud van je fiets komen ook aan bod. Het begint met het vervangen van een band, zeker voor absolute leken interessant omdat alles mooi wordt getoond. Daarna komen ook nog het vervangen van remblokken en instellen van de remmen, met de nodige aandacht voor schijfremmen. Vooral het inremmen bij het eerste gebruik wordt sterk benadrukt. Ook het overbekende probleem van het slepen van de remschijven wordt behandeld. Er wordt beweerd dat wanneer je wiel 10 omwenteling kan maken zonder dat het stilvalt door het slepen, dat er dan eigenlijk zo geen groot probleem is. Het vervangen van de remolie en ontluchten van hydraulische remmen wordt ook mooi in beeld gebracht. Daarnaast is er ook de nodige aandacht voor de "reguliere" afstellingen aan de fiets zoals afstellen van de achter- en voorderailleur of het bepalen van de kettinglengte.

Zoals gezegd zijn er ook nog wat extra's op deze DVD. Het eerste item gaat over veersystemen, zowel verende voorvorken als dempers. Met vooral voor de leek heel wat interessante informatie over de juiste afstelling. Het tweede item, en voor mij ook heel interessant, gaat over de banden. Niet alleen de juiste bandenkeuze voor een bepaalde ondergrond maar ook over de juiste bandendruk. Rijders van 70 kg wordt aangeraden met 2 à 2,5 bar te rijden, een rijder van 75 kg al met 2,5 tot 3,5 bar. Voor smalle banden (<1,50").

Conclusie: Ik vond dit een zéér leerrijke DVD, zeker in het gedeelte over het onderhoud wordt op een eenvoudige, maar toch volledige, manier uitgelegd hoe je dit zelf kan doen. Ook de mountainbiker blijft niet in de kou, en krijgt meer dan voldoende informatie over het onderhoud en het afstellen van schijfremmen en veersystemen. Voor wie dus zelf wil sleutelen aan zijn/fiets is die 20 euro een zéér goede investering.

MTB: Sankt-Vith

Na twee weken geleden Malmedy en omstreken te hebben verkend was deze zondag Sankt-Vith aan de beurt. Samen met een kompaan trok ik in alle vroegte richting Ardennen. In Sankt-Vith mankeert het in elk geval niet aan parkeerplaatsen dus je kan je wagen er vlot kwijt.

Goed ingeduffeld trokken we dan op weg om de Waterroute (route 3) te rijden. Na wat zoekwerk hadden we het startpunt (gemeentehuis/toeristische dienst) gevonden en konden we op weg. Echt zwaar is het parcours niet, maar door de overvloedige regenval van de voorbije dagen lag het er wel goed vettig en modderig bij, waardoor het toch nog lastig werd.

Het werd nog extra lastig gemaakt doordat er blijkbaar met zwaar materiaal (bosbouwvoertuigen) een aantal bossen zijn gerooid. Niet alleen waren de paden stukgereden, ook enkele bomen, waarop de pijltjes zijn bevestigd, waren verdwenen. Uiteindelijk zouden we meer dan 10 kilometer omrijden om de juiste route te vinden. Om dit in het vervolg te vermijden heb ik mij vandaag de gratis overzichtskaart van de mountainbikeroutes in de Oostkantons besteld.

Volgende week houden we het wat dichterbij huis en staat de Alden Biesen Kerstmountainbike (Bilzen) op het programma.

Bike for life: fietsen voor het goede doel!

Vaak worden motorrijders geroemd om hun onmetelijk groot hart. Maar ook fietsers, en zeker wielertoeristen en wielrenners, spannen de kuitspieren dikwijls voor het goede doel. Denk bijvoorbeeld aan Ride for the Roses, een fietstocht ten voordele van de kankerbestrijding en oorspronkelijk een initiatief van meervoudig Tour de France-winnaar Lance Armstrong. Maar daarnaast bestaan er nog ontelbare andere, kleinschalige initiatieven van en voor wielrenners om geld in het bakje te krijgen voor de goede zaak.

Studio Brussel, mijn favoriet radiostation, biedt nu de unieke kans om het aangename aan het nuttige te koppelen. Via Ebay veilen ze namelijk heel wat unieke evenementen. De opbrengst van deze veilingen gaat helemaal naar Rode Kruisprojecten voor slachtoffers van landmijnen. En voor fietsfanaten zijn er een aantal niet te versmaden aanbiedingen.

Zo kan je samen met veldrijder Bart Wellens en het Fidea Cycling-team een training afwerken. Onderweg kun je dan een babbeltje slaan en tips en tricks ontfutselen aan de winnaar van de laatste wereldbekerwedstrijd. Wel snel zijn want deze veiling loopt morgenvroeg om 8 uur al af. Op dit moment staat de teller op 255 euro. Dit betekent amper 50 euro per persoon, want je mag 4 vrienden meebrengen.
UPDATE: Veiling is afgelopen en heeft 536,50 euro opgeleverd.

Heb je het eerder voor het mountainbiken dan zegt een MTB-rit met ex-wereldkampioen Filip Meirhaege je misschien meer? Hier heb je nog tot volgende week vrijdag om een bod te plaatsen. Het hoogste bod tot nu toe is 275 euro, maar ook hier mag je weer 4 vrienden meebrengen. Een koopje dus.
UPDATE: Veiling is afgelopen en heeft 1220(!) euro opgeleverd. Winnaar is een mountainbiketeam uit Gent (Team Skelle),

Voor wie zijn fiets deze winter al aan de haak heeft gehangen en is overgeschakeld op alternatieve sporten is de zwemsessie met Evy Gruyaert misschien interessant. De dolfijnen krijg je er gratis bij! Hier moet je wel wat dieper in de buidel tasten, het hoogste bod staat al boven de 3000 euro!
UPDATE: Veiling is afgelopen en heeft 3300(!) euro opgeleverd.

Natuurlijk heeft StuBru ook oog voor mensen met minder centen of mensen die de winter binnenshuis doorbrengen. Naast de knetterende open haard kan je dan herinneringen ophalen aan de grootse prestaties van Eddy Merckx, in een door de grootmeester gesigneerd fotoboek.
UPDATE: Veiling is afgelopen en heeft 330 euro opgeleverd.

Mijn bijdrage aan dit initiatief zal er voorlopig in bestaan aanwezig te zijn op de "Party For Life" op 23 december in Leuven. Met oa de Arsenal, dj' s Starski & Tonic, Buscemi, Gerrit Kerremans en als headliner "Discobar Galaxie"

Ook in Nederland loopt een gelijkaardig initatief op 3FM. Al zijn de Ebay-veilingen niet zo fietsgericht, het is voor hetzelfde goede doel! Doen dus!

Fietskalender 2007

De fietskalender voor het komende jaar krijgt stilaan vorm. Tot aan de winterduatlon van Zonhoven zal mijn training vooral bestaan uit looptrainingen en een wekelijkse mountainbiketocht, eventueel aangevuld met een duurtraining op de weg (als het weer en mijn agenda het toelaten).

Daarna is het terug al fiets dat de klok zal slaan. Het woon-werkseizoen start in 2007 op dinsdag 6 maart. Ter voorbereiding zal ik vanaf februari wekelijks één dag naar het werk rijden. Om dat in alle veiligheid te kunnen doen ben ik van plan tegen dan een voorwiel met naafdynamo te vlechten. Tegelijkertijd oefen ik ook nog voor mijn opleiding fietsmecanicien.

Net zoals vorig jaar staan er ook een aantal cyclosportieven op de agenda. Na een jaartje van de kalender te zijn verdwenen is er in 2007 opnieuw de Shimano Fiets Challenge. Afhankelijk van het vormpeil rij ik ofwel zowel de MTB als de RACE-versie ofwel enkel de race op zondag. Midden juni volgt dan de Gran Fondo Eddy Merckx. Hierin goud halen wordt voor mij de uitdaging van het jaar. Tussendoor rij ik op 19 mei dan ook zeker nog de lokale heldentocht "Landen - Trois Pont - Landen". Hierdoor moet ik met spijt in het hart dan wel de Waalse Pijl laten schieten. Begin augustus plan ik dan mijn eerste deelname aan de Sean Kelly. Ook de Vélomédiane Claude Criquielion van begin september en La Charly Gaul van midden september staan nog op de wishlist.

Uitdagingen 2007:

• Zaterdag 5 mei: Shimano Fiets Challenge:
• MTB (60 km)
• Startplaats: Vaals (NL)
• Zondag 6 mei: Shimano Fiets Challenge:
• Cyclo (150 km)
• Startplaats: Vaals (NL)
• Zaterdag 19 mei: Landen - Trois Pont - Landen:
• Toertocht (215 km/3000 hm)
• Startplaats: Landen
• Zaterdag 16 juni: Gran Fondo Eddy Merckx
• Cyclo (165 km/3500 hm)
• Startplaats: Hamoir
• Zaterdag 4 augustus: Sean Kelly
• Toertocht (132 km/2500 hm)
• Startplaats: Vielsalm
• Zaterdag 1 september: Vélomédiane Claude Criquielion
• Cyclo (172 km/3300 hm)
• Startplaats: La Roche
• Zondag 9(?) september: X-treme Godefroy
• MTB (160 km)
• Startplaats: Bouillon
• Zondag 16 (?) september: La Charly Gaul
• Cyclo (169 km/1900 hm)
• Startplaats: Contern (LUX)

Update 11/01/2007: De zomervakantie is deze week vastgelegd. Van 1 t.e.m. 8 september vertoef ik in het zuiden van Frankrijk. Dit heeft natuurlijk zijn weerslag op mijn planning.

Een nieuwe cockpit: Sigma BC-1606L

Voor het eerst dit jaar nog eens de Bloso-route van het Meerdaalwoud gereden. Gisterenmorgen goed vroeg vertrokken. Door dat vroege uur konden we onze auto makkelijk kwijt op de parking aan de sporthal in Bierbeek. De rode route heeft geen noemenswaardige hindernissen, dus ideaal als opwarmertje. Nadien de blauwe route met als hoogtepunt de gekende klim aan de Kluis. Het parcours is niet wauw, maar wel het beste MTB-alternatief zo dicht bij huis.

Volgende week ga ik terug naar de Oostkantons. Nog eens genieten van het echte mountainbiken in Sankt-Vith. Tegen die tijd heb ik hopelijk mijn nieuwe cockpit geïnstalleerd. Na mijn slechte ervaring met de draadloze versie van Sigma (BC 1600), terwijl de draadversie wel degelijk werkte, heb ik opnieuw gekozen voor een draadloze (digitaal deze keer) fietscomputer. Bij het mountainbiken geeft dit toch een aantal voordelen: de draad kan nergens achter blijven hangen, en wanneer je je vork demonteert om de lagers te smeren moet je je snelheidssensor niet steeds demonteren.

Mijn nieuwe aanwinst is de Sigma BC-1606L DTS Wireless. L staat voor (back)Light, ideaal om ook in het donker oog te hebben voor je ritgegevens. Verder zijn zowat alle fietsfuncties aanwezig die op een fietscomputer horen te zitten. Nu alleen hopen dat het geen miskoop wordt want in Fiets Magazine van oktober bleek het systeem niet echt bedrijfszeker. Zo zou de fietscomputer vrij makkelijk uit de houder springen én maakte de batterij slecht contact waardoor hij al eens durft uitvallen. Vanaf volgende week zal ik deze fietscomputer dus eens zelf aan de tand kunnen voelen, wordt dus zeker vervolgd!

UPDATE (30/12): Na enkele ritten kan ik (voorlopig) zeggen dat ik weinig last heb van de mankementen waar Fiets Magazine op stootte. Enig nadeel is dat de fietscomputer bij een langere pauze zichzelf uitschakelt en niet meer automatisch opstart wanneer je je rit hervat. Je moet dus eerst een toets indrukken vooraleer de fietscomputer opnieuw begint met registreren. Dit geldt wel enkel wanneer je langer stilstaat, wanneer je maar even stopt is er geen probleem.

Last van ijsklompen?

In de winter zijn het niet enkel je voeten die er soms bijna afvriezen, ook je handen krijgen het vaak zwaar te verduren. Iedereen herinnert zich wel eens een barre wintertocht, waar je bij thuiskomst totaal verkleumd, zelfs hulp moet vragen om je jasje te openen. Vandaar dat goede winterhandschoenen bij koude temperaturen wel "handig" zijn. Fiets Magazine testte deze maand 24 sets winterhandschoenen.

Goede winterhandschoenen moeten de warmte vasthouden én wind en water tegenhouden. Dat is blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan want amper één op vier sets waren echt waterdicht. Er is wel niet gekeken naar de mate van waterdichtheid, maar de meeste modellen lekten (enkel) aan de naden.

Waterdicht:

• AGU New Porelle
• Chiba BioXcell winter
• BBB BWG-08 Aquashield
• ProRace Subzero
• Sealskinz Technical Mountainbike Glove
• Specialized BG Radiant Glove

Daarnaast moeten handschoenen natuurlijk ook lekker zitten, en ook dat bleek een lastige klus. Meest voorkomende opmerkingen waren slechte pasvorm, verkeerd geplaatste gelpaddings en te dikke handschoenen.

Uiteindelijk hebben maar twee paar handschoenen de test min of meer doorstaan: de Adidas Response Clima Warm (niet waterdicht!) en de waterdichte BBB Aquashield. Het duurste systeem, het drielagige Winter Glove System van ASSOS, dat 141 euro moet kosten, viel genadeloos door de mand. De onderste laag bleek te groot en de buitenste laag (Lobster Shell) was snel stuk.

De gemiddelde prijs van een degelijk paar winterhandschoenen zit rond de 40 euro. Voor deze prijs schaf je je bijvoorbeeld de testwinnaar aan: de BBB Aquashield handschoenen. De handschoenen van ProRace (Subzero) zijn merkelijk goedkoper (21 euro) en scoren prijs/kwaliteit heel goed, want water- en winddicht. Alleen de pasvorm blijkt niet zo prettig en bovendien zou de handschoen te dik zijn om mee te fietsen. Maar dit zal van fietser tot fietser verschillen dus ik zou ze zeker in overweging nemen als volgende paar winterhandschoenen.

De volledige test kan je nalezen op pagina 24 tot 30 van Fiets Magazine (#12) van deze maand, of MfS.

MTB: Hoge Venen

Gisteren ben ik gaan MTB'en in de Hoge Venen. Met als startplaats Ovifat reden we route 3, die eigenlijk officieel start in Malmedy. Er moest op deze route een aantal keer stevig geklommen worden. Eerst om uit Malmedy weg te raken, nadien om het plaatsje Mont te bereiken. De route liep nogal vaak over asfalt maar om de klimspieren aan te scherpen was dat eigenlijk niet zo belangrijk. Gelukkig was er ook genoeg off-road om van een geslaagde mountainbiketocht te kunnen spreken. Vooral de passages door het water en de verplichte omweg wegens het rooien van bomen, waardoor ik een prachtige singletrack ontdekte, waren de moeite waard. Superzwaar is de tocht niet te noemen, zodat ik ook nog oog kon hebben voor het prachte landschap, zeker de slotklim met mooi zicht op Kasteel Reinhardstein.

Ik denk dat er in België weinig streken kunnen concurreren met de Hoge Venen. Je hebt er echt alle elementen om een ideaal mountainbikeparcours samen te stellen. In de eerste plaats ruimte, maar ook ruige ondergrond en genoeg hoogteverschillen. Onze route was heel goed aangegeven. Al geeft het feit dat alle pijlen blauw zijn, voorzien van een gekleurd cijfer, soms toch aanleiding tot verwarring. Ook al omdat vanuit elk vertrekpunt de routes opnieuw met blauwe pijlen en 1-2-3 genummerd worden.

Routes zijn er in elk geval genoeg. 18 tochten met 7 verschillende startpunten en een totale lengte van 420 km. Wie zich echt eens wil uitleven kan zich wagen aan de De Grote Doortocht van de Oostkantons, een met blauwe pijl en gele stip gemarkeerde route over 190 km met 2.650 hm. Misschien in het achterhoofd houden om eens in de zomer te doen. Een uitgebreide beschrijving van deze tocht is trouwens te vinden in de 0²Bikers van juli en augustus 2000.

Nuttige Links:
MTB tochten in de Oostkantons
Bike East Belgium
MTB-routes in België

De winter(training) komt maar niet van de grond!

Net zoals de winter maar niet van de grond wil komen, verloopt ook mijn wintertraining niet volgens plan. Doel was om, na een maandje rust, midden november te beginnen met de opbouw van het nieuwe fietsseizoen, met als tussendoel de duatlon van Zonhoven. Maar voorlopig loopt die voorbereiding dus niet zoals ik had voorzien.

Natuurlijk heb ik voldoende excuses. Vorige week zat ik in een dipje door opkomende griep (een jaarlijks weerkerend fenomeen blijkbaar). Deze week speelt de drukke agenda mij weer parten. Gelukkig heb ik maandag nog wat tijd gevonden om te gaan joggen. Gisteren op bezoek bij Brian Molko van Placebo, vandaag mijn wekelijkse les fietsmecanicien, morgen naar DAAN en overmorgen mijn wintergevoel wat aanwakkeren op de skipiste.

Godzijdank staat het weekend wel volledig in het teken van de fiets. Zaterdag staat een LSD (long,slow, distance) training op het programma en zondag gaan we de Hoge Venen onveilig maken. Hopelijk kunnen we de lijn dan volgende week doortrekken en starten met de zwemtraining

In Memoriam: Isaac Gálvez Lopez

Vanmorgen keek ik, via een foto in de krant, recht in de (dode) ogen van Isaac Galvez. De Spaanse renner overleed dit weekend op de piste tijdens de 6-daagse van Gent. Vijftig jaar na het overlijden van Stan Ockers op de wielerbaan van Antwerpen wordt iedereen er opnieuw aan herinnerd dat de piste niet zonder gevaar is. Maar de wegrenners delen nog vaker in de klappen. De lijst van de "gevallenen" is lang, bekende en minder bekende namen. Het beeld van Fabio Casartelli die in de Tour van 1995 valt tijdens de afdaling van de Col de Portet d'Aspet staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. De renner in blauw-rode Motorola-uitrusting die in foetushouding op het asfalt ligt. Het bloed dat de helling afvloeit. Kippenvel!

Dit tragische ongeval doet je als fervent fietser toch ook even stilstaan bij de risico's van je geliefde sport. Natuurlijk zijn de risico's niet te vergelijken met die van de profs, maar iedereen die regelmatig op de fiets kruipt kan meer dan waarschijnlijk terugblikken op een rijk "dat ging maar net goed"-verleden. Zo was er dit jaar die dag in Juli. Op weg naar Steinbach, in de afdaling van Werbomont naar Habiemont, even niet oplettend en met een snelheid van vlot boven de 60 raakte ik van de weg. Met meer geluk dan kunde kon ik nog corrigeren. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ik één van die dikke bomen langs de kant van de weg had geraakt. Beter niet aan denken...

Nuttige Links
Condoleanceregister
Zijn Team: Caisse d'Epargne - Illes Balears 2006

UPDATE (4/1/2007): meer dan een maand na het dodelijk ongeval maakt Galvez' ploegmaat, Joan Llaneras, opnieuw deel uit van een baankoppel op de Zesdaagse van Rotterdam.

voedingssupplement Chlorella: nuttig? Nodig?

Deze week kreeg ik van het internetbedrijf Brainfit een berichtje in mijn mailbox waarin het product Chlorella werd aangeprezen: "ideaal voor je sportieve conditie".

Nu deed de naam "Chlorella" mij in eerste instantie denken aan een kruising tussen Cholera en Chlamydia. Niet om vrolijk van te worden dus. Maar blijkbaar is het een groenwier dat rijk is aan chlorofyl (het pigment dat groene planten hun kleur geeft) en vol voedingsstoffen zit. Rijk dus aan eiwitten, ijzer en B-12.

Het gebruik van voedingssupplementen is natuurlijk even oud als sport zelf, ook binnen het wielerpeleton. Maar heb ik daar als amateursporter nu echt behoefte aan? Ga ik daar nu echt harder door fietsen?

Ik ben zowiezo geen fan van zogenaamde wondermiddelen in pilvorm, ook al gaat het om een natuurlijk product zonder gekende bijwerkingen. Natuurlijk zijn er mensen die deze pillen slikken en er gunstige effecten van ondervinden. Maar of dit dan door het product is, of dat er eerder sprake is van een psychologisch effect, is meestal niet duidelijk.

Om daar dan veel geld aan te spenderen, want je moet toegeven, goedkoop zijn die middeltjes nooit. Geef mij maar puur natuur. Alles begint met een gezonde evenwichtige voeding. Als het daar al fout loopt mag je nog zo veel pillen slikken als je wil.

Les triplettes de Belleville

Vanmiddag nog snel de stad in geweest (met de fiets natuurlijk) om enkele verjaardagcadeaus aan te schaffen. In de Mediamarkt stootte ik, voor nog geen 7 euro, op Les triplettes de Belleville (de drieling van Belleville), een film die enkele jaren geleden nogal wat aandacht kreeg, onder andere door een oscarnominatie in 2004 voor beste animatiefilm.

Het verhaal gaat over een jongetje, Champion, die na de dood van zijn ouders troost vindt in het fietsen. Met de hulp van zijn grootmoeder groeit hij zelfs uit tot een profrenner en neemt hij deel aan de Ronde van Frankrijk. Maar daar slaat het noodlot toe en wordt hij ontvoerd door de maffia. Tot zover de korte inhoud, de rest volgt later (ik moet de film natuurlijk nog bekijken).

Ondertussen is het al van dinsdag 24 oktober geleden dat ik op de fiets heb gezeten. Ondank het feit dat het nu echt wel begint te kriebelen zal ik moeten wachten tot volgend weekend. Morgen staat immers de GP van Hasselt veldrijden op het programma. Altijd leuk om de profs nog eens aan het werk te zien. En zondag staat alles in het teken van de verjaardag van mijn vriendin. Maar vanaf volgend weekend zal er terug gefietst worden, gelukkig kan ik de conditie goed op peil houden met mijn looptraining.

Nuttige links:
website Les Triplettes de Belleville

Campagnolo Ultra Torque System

Voor 2007 heeft de Italiaanse fabrikant van fietsonderdelen, Campagnolo, een nieuw type trapas in het gamma. Het gaat om het Ultra Torque System (UTS), waarbij de traparmen zijn voorzien van een halve bracketas, die dan verbonden worden met elkaar in het midden van het trapashuis. De traparmen worden dan aan elkaar bevestigd door een Hirthvertanding (zie afbeelding) waarbij er één enkele bout gebruikt wordt om alles samen te houden. Mede dankzij dit nieuwe systeem, en het verbeterde ontwerp van de cranks, is er een gewichtsbesparing van 100 gram, of toch een winst van ongeveer 10%.

Nog een groot voordeel is dat Campagnolo de crankstellen niet alleen introduceert bij de topgroepen Chorus en Record (carbon), maar ook bij de goedkopere groepen Centaur, Veloce en Mirage (aluminium). Bij andere fabrikanten was het vaak enkele jaren wachten tot de innovaties ook tot in de goedkopere groepen waren doorgedrongen. Denk maar aan de Hollowtech II-techniek bij Shimano. Groot minpunt vind ik dan weer dat het nieuwe systeem enkel te krijgen is als dubbel (39/53) of als compact. Wie met een triple wil rijden zal voor het oude (of een ander) systeem moeten kiezen. Ik heb zo mijn redenen om niet voor een compact te kiezen.

De montage van het Ultra-Torque trapstel lijkt eenvoudig. Alleen heb je hiervoor natuurlijk weer specifiek materiaal nodig. De externe trapaslagers, waar fabrikanten als Shimano of FSA al langer gebruik van maken, hebben een andere passing. Hierdoor zijn ze niet volledig compatibel met de reeds bestaande lagersleutels, maar voor een sporadische montage zou het wel moeten werken. Wie een 100% passende sleutel wil zal die Campagnolo (UT-BB120) moeten aanschaffen. Daarnaast heeft Campa ook nog een verlengstuk voor je inbussleutel (UT-BB110) op de markt gebracht. Met een normale inbussleutel raak je immers niet aan de bevestigingsbout. Mocht je niet over het juiste gereedschap beschikken stelt Campagnolo in haar handleiding een alternatieve montage voor, met behulp van Loctite 222. Dit lijkt mij in elk geval niet aan te bevelen, en zelfs een beetje schandalig dat Campa dit zelfs durft voorstellen. Of verwachten ze nu al leveringsproblemen voor de specifieke sleutels?

Nuttige links:
Handleiding (NL) montage UTS-trapstellen
Videoclip: Ultra Torque System

Last van wintertenen!

Natuurlijk heb ik geen echte wintertenen, toch niet in de zin van Pernioses, een medische aandoening. Maar ik ben wel een echte koukleum. Vooral mijn handen, voeten en oren krijgen het bij vrieskou zwaar te verduren. Voor mijn oren heb ik een degelijke muts die mijn volledige gezicht en nek bedekt. En voor mijn handen heb ik handschoenen die tot 5 graden onder het vriespunt nog voldoende bescherming zouden moeten bieden. Maar mijn tenen blijven een pijnpunt, letterlijk! (Met koude tenen onder de douche lijkt mij zelfs een ideale marteltechniek voor de CIA.)

De ideale manier om je te wapenen tegen de koude is gebruik te maken van het "Drie Lagen Systeem". In plaats van één dikke laag kleding, is het veel beter meerdere lagen te dragen. Soms spreekt men ook van de "Heilige Drievuldigheid". De eerste laag is de basislaag, en dient om je voeten warm en comfortabel te houden. Dit kan dus een gewone fietssok zijn, maar bij voorkeur wel gemaakt van bijvoorbeeld CoolMax® materiaal, omdat zo het transpiratievocht wordt afgevoerd en de voeten worden warm gehouden. De tweede laag is de isolatielaag. Deze laag zorgt ervoor dat de warmte veel beter wordt vastgehouden. De derde laag is dan de buitenlaag die je tenen moet beschermen tegen wind, regen en sneeuw. Natuurlijk moet deze laag ook je transpiratievocht naar buiten afvoeren. Bekend materiaal is bijvoorbeeld Gore Tex.

Mijn voetenuitrusting voor mijn uitstappen met de mountainbike zal dus bestaan uit:

• Basislaag: gewone fietssokken, gemaakt van Coolmax materiaal zodat het vocht goed afgevoerd wordt;
• Isolatielaag: Sealskinz sokken: wind- waterdichte sokken met een warme binnenvoering;
• Buitenlaag: Diadora Chili Zero MTB-schoenen. Ze zijn niet goedkoop (adviesprijs 168 euro), maar heb ze voor een zacht prijsje besteld bij onze Oosterburen. Dat het degelijke schoenen zijn mag blijken uit deze review in Bike Plus Magazine. Ook O²Bikers Magazine heeft deze maand (november) deze schoenen getest, en goed bevonden. Voor het volledige artikel koop het magazine, of Mail for Scan (MfS).

Als het echt extreem koud wordt heb ik nog één joker achter de hand: Hotfeetstrips van Morgan. Dit zijn pleisters die je op je sokken plakt en die, wanneer ze in aanraking komen met lucht, warmte afgeven. Eén pleister geeft zo'n 5 uur warmte. Als je ze na een kortere rit terug luchtdicht verpakt kan je ze bij een volgende rit gewoon terug opnieuw gebruiken.

Update 7/12/2006: lees ook het stukje over winterhandschoenen.
Update 30/12/2006: Nuttige link: Tips en tricks van winterfietsers

Overwinteren, met en zonder fiets

De woon-werkfiets staat klaar om een groot onderhoud te krijgen. Mijn mountainbike is bijna terug volledig gemonteerd en de Cervélo is opgeborgen tot het volgend seizoen. Tijd dus om te plannen hoe we de winter gaan doorkomen.

Sinds vorige week dinsdag heb ik niet meer aan sport gedaan. Dat heeft niet alleen met mijn geplande rustperiode te maken, maar vooral met onze geplande verhuis. Sinds 1 november wonen we op ons nieuw adres en gelukkig valt alles snel terug in de juiste plooi. Hoog tijd dus om die passieve rustperiode om te vormen tot een actieve rustperiode. Vanaf morgen ga ik terug joggen, zo'n 6 km aan lage intensiteit en dat twee tot drie keer per week. Dit jaar heb ik mij ook voorgenomen om opnieuw een wekelijkse zwemtraining in te lassen. Alleen is het altijd zo een opgave om naar het zwembad te trekken, ook al is het amper twee kilometer van mijn deur. Zondag staat dan een mountainbikerit op de agenda, kwestie van het fietsen er een beetje in te houden.

Mijn winterprogramma:

• Maandag: rustdag
  
• Dinsdag: joggen (6 km)
  
• Woensdag: rustdag
• Donderdag: joggen (6 km)
• Vrijdag: rustdag
• Zaterdag: zwemmen
  
• Zondag: MTB en/of joggen

Omdat ik elke winter veel plannen heb, maar ook veel van die planning afwijk dacht ik dit jaar eens een streefdoel in te lassen. Op 21 januari 2007 is er een winterduatlon in Zonhoven: 3 km lopen - 30 km fietsen - 3 km lopen. De bedoeling is dat ik er een beetje naartoe leef en ervoor train, helemaal niet om er potten te breken. Vanaf dan kan ik terug voluit gaan om mij voor te bereiden op het wegseizoen, want een dikke maand later starten de woon-werkritten terug.

Mijn Fantomalt-debacle

Een heel tijdje terug heb ik een poging ondernomen om zelf mijn sportdrank te maken. Niet alleen was ik het beu om telkens veel te veel geld uit te geven aan iets wat je makkelijk zelf kan brouwen. De keuze in smaak van die sportdranken is toch altijd beperkt. Meestal kan men kiezen tussen citroen of sinaasappel, al maken sommige merken soms ook nog wel een meer exotische uitstap.

Vol goede moed begon ik er dus aan. Maltodextrine, de basis van veel sportdranken, is vlot in de handel te verkrijgen. Ik kocht bijvoorbeeld Fantomalt van Nutricia, bestaande uit 95% maltodextrine. Al snel bleek dat geld besparen op sportdrank niet echt mogelijk is. De prijs bij de apotheker zit zo rond de 5 euro, zodat je voor een bidon zelfgebrouwen sportdrank toch ook al snel aan 0,50 tot 0,80 euro zit.

Om zelf een beetje te kunnen spelen met de smaken had ik mij ook wat siropen van Teisseire aangeschaft. Ook deze siropen zijn niet heel goedkoop. Voor 75 cl passievruchtensiroop betaal je bijvoorbeeld 4 euro. Maar de hoop dat we er geld mee konden besparen hadden we toch al laten varen.

Op een mooie zomermorgen stond ik dan in de keuken mijn eigen sportdrank samen te stellen. Het beloofde een warme dag te worden dus besloot ik twee drinkbussen van 600 ml klaar te maken, met de voorgeschreven hoeveelheden Fantomalt en siroop, aangevuld met een snuifje zout.

Toen ik op de fiets mijn eerste slok nam stak mijn eigen brouwsel vrijwel onmiddellijk tegen. De Fantomalt knarste tussen mijn tanden, het spul was veel te zoet en viel als een blok op mijn maag. Uiteindelijk heb ik mijn twee bidons leeggegoten en gevuld met eenvoudig water. De gele aanslag in mijn bidons, van de passievruchtensiroop, is een blijvende herinnering aan die dag in juni. Wat mij betreft is Fantomalt verleden tijd.

Wie geïnteresseerd is in een blik Fantomalt (geopend, maar amper gebruikt!) mag mij altijd contacteren. Je kan ze gratis krijgen!

Het fietsjaar zit er (bijna) op!

Vanaf dit weekend schakelen we weer over op het winteruur en dat zou betekenen dat ik altijd in het donker moet rijden, 's morgen en 's avond. Langs onverlichte verkavelingswegen is dat niet echt plezant, laat staan veilig. Daarom stop ik bij de uurverandering altijd met mijn woon-werkverkeer. Een paar drukke dagen op het werk verplichten mij om er vandaag, drie dagen vroeger dan gepland, een eind aan te maken. Nu mogen we weer overstappen op trein en bus.

Mijn laatste fietsdag dus, tijd om een balans op te maken. Dit jaar starte mijn fietsjaar al op 6 maart. De eerste weken soms nog door de vrieskou maar daarna ging de temperatuur crescendo, mijn conditie ook trouwens. In maart en april ging ik telkens 9 dagen met de fiets. Mei was dan weer een topper met 14 fietsdagen. Mede door een weekje verlof werd er in juni maar 9 dagen naar het werk gefietst. De hittemaand juli was goed voor 12 fietsdagen en de regenmaand augustus heb ik schitterend overleefd en toch nog 14 fietsdagen gehaald. Verlofmaand september scoorde ondermaats met amper 4 fietsdagen, maar wel drie weken verlof. Oktober was uiteindelijk nog goed voor 11 fietsdagen.

In totaal dus 82 fietsdagen, met 6232 kilometer in de benen. Als je dit uitrekent in tijd heb ik ruw geschat zo'n 10 dagen, volledige dagen van 24 uren, op de fiets doorgebracht. En dit enkel om naar het werk te rijden. Mijn vrijetijdsfietsen is daarin niet meegerekend. Als je het genoeg in perspectief bekijkt vallen die 9 lekke banden dit jaar dan toch nog goed mee.

Financieel betekent dit vruchtbare fietsjaar natuurlijk ook een hele vooruitgang in vergelijking met de voorgaande jaren. Dit jaar bracht mijn fietsvergoeding mij 918,60 euro op, onbelast. En dan zwijg ik nog over het geld dat ik uitgespaard heb door niet met de wagen te gaan. Je kan trouwens altijd zelf eens de simulatie doen.

Overzicht van mijn woon-werkprestaties van de afgelopen jaren:

• 2004: 56 fietsdagen (van 5 mei tot 12 oktober)
• 2005: 64 fietsdagen (van 7 april tot 20 oktober)
• 2006: 82 fietsdagen (van 6 april tot 24 oktober)

Schijfremmen en andere hydraulica

Deze week zijn we begonnen aan een nieuw hoofdstuk in onze cursus fietsmechaniek: hydraulische remmen, zowel de schijf- als de velgremmen. Wat die hydraulische velgremmen betreft is de keuze echter beperkt tot Magura. Bij de schijfremmen zijn er wel wat meer spelers op de markt: Avid, Hayes, Magura, Formula, Hope, Grimeca en het onvermijdelijke Shimano.

Grootste voordeel van schijfremmen is natuurlijk de grote remkracht, in alle omstandigheden. Verder laten de remmen zich ook veel lichter bedienen en slijten je velgen niet uit door contact met remblokken. Nadelen zijn dan weer de gecompliceerdere montage en natuurlijk ook de meerprijs. Komt daarbij dat wanneer je remblokken in contact komen met olie ze enkel nog goed zijn voor de vuilbak.

Waar moet je nog op letten?

Eerst en vooral dat je frame geschikt is voor het monteren van schijfremmen. Om de schijfremmen te kunnen monteren moet je frame beschikken over schijfremnokken. Daarnaast moet het frame stevig genoeg zijn om de grote krachten te kunnen opvangen. Er bestaan wel adapters om frames, zonder schijfremnokken, toch te voorzien van schijfremmen. Maar dat is toch geen ideale oplossing. En de kans dat je frame het niet lang zal houden is reëel.

Zorg ook voor de juiste schijf voor het juiste gebruik. Downhillers gebruiken schijven van 203 mm, en tegenwoordig zelfs tot 230 mm. Voor cross country of freeride volstaat 160-180 mm. Heel belangrijk is te letten op welke schijfdiameter bij je vork hoort. Lichte vorken in combinatie met zware, grote schijven leiden onvermijdelijk tot problemen.

Bij hydraulische remmen worden twee soorten olieën gebruikt. Minerale olie is voor Magura en Shimano. Alle andere merken gebruiken DOT-olie (DOT staat voor Department of Transportation), een sythetische olie. Hoe hoger het bijhorende cijfer, hoe beter de kwaliteit van de olie en natuurlijk ook hoe duurder. In tegenstelling tot minerale olie is DOT-olie agressief en de twee soorten mengen zorgt voor schade aan je materiaal. Ook opletten voor morsen op het frame want de lakschade is onherstelbaar.

Hydraulische olieremmen en lucht gaan niet samen. Daarom moet je zorgen voor luchtvrije leidingen. Zoniet gaan je remmen sponzig aanvoelen en vermindert je remkracht. Het principe van ontluchten is meestal dezelfde. Alleen brengen de fabrikanten allen hun eigen ontluchtingssets op de markt.

Bij de montage van de schijfremmen is het heel belangrijk dat de schijfremnokken vlak zijn. Voor het vlakken van deze nokken gebruikt men een vlakfrees. Vooral de vlakfrees van Cyclus Tools is handig omdat je dan de twee nokken gelijktijdig kan frezen.

Tot zover de theorie, vanaf volgende week de praktijk!

UPDATE (6/12/2006): In O²Bikers (#126) verscheen deze maand een handig overzicht van het aanbod schijfremmen voor 2007, zowel deze met kabel als de hydraulische remsystemen. Mail for Scan (MfS)

De weergoden te slim af?

De herfst is nu blijkbaar echt in het land. Voor wie regelmatig op de fiets kruipt is een duidelijke en juiste weersvoorspelling altijd handig. Omdat Sabine Haagdoren of Frank Deboosere niet altijd gelijk hebben is het nuttig om vlak voor het vertrek zelf snel even te checken of je je regenjas en overschoenen kan thuislaten. Het internet is hiervoor natuurlijk het gedroomde instrument.

Voor de Limburgers, of mensen zoals ik die vaak in Limburg fietsen, is er dankzij Toerisme Limburg een lokaal weerbericht. Een soortgelijk weersvoorspelling is er ook voor de kustbewoners en -verblijvers:

Terug naar Limburg. Naast een algemeen weerpraatje kan je ook een kijkje nemen op de actuele radarbeelden. Zo krijg je een zicht op de buienintensiteit die je kan verwachten. Is er niets te zien, dan is er geen regenwolkje aan de lucht. Er zit wel enige vertraging op maar het geeft toch een beeld van het laatste uur.
Actueel
Actueel - 15 min
Actueel - 30 min
Actueel - 45min.
Natuulijk zijn er op het net ook nog andere radarbeelden te vinden.

Om een zicht te krijgen op de buien die je de komende uren mag verwachten is de Buienradar dan weer een nuttige webstek. Als je klikt op "verwachting" kan je tot twee uur voouitblikken. Met behulp van Google Earth en Maps kan je inzoomen tot op je huis zodat je je nog beter kan oriënteren ten opzichte van de dreigende regenbuien.

Heb je de komende week een weekje vrij of heb je een meerdaagse tocht in gedachte? Dan wil je misschien weten hoe het weer er de komende 7 dagen gaat uitzien? Neem dan eens een kijkje op de webstek van de Bodemkundige Dienst!

van Leuven naar Brussel en terug per fiets

Dagelijks rij ik met de fiets van Landen naar Hasselt, en terug. Grotendeels is dit tussen de bomen en de koeien. Met uitzondering van het oversteken van de grote N-wegen is het overal nog rustig. Als je dagelijks van Leuven naar Brussel en terug per fiets moet zal dit wel wat anders liggen. Maar voor die mensen zijn er ook oplosssingen en alternatieve routes. Alleen moet je die natuurlijk wel kennen. Hier biedt de weblog "gefietst" de oplossing. Met een duidelijke routebeschrijving en allerhande tips en tricks heeft geen enkele Leuvenaar nog een excuus om niet met de fiets naar Brussel te pendelen.

Blijf uit die dode hoek!

Elke maand komt er wel een fietser om in het verkeer doordat hij in de nabijheid van een vrachtwagen komt, en de chauffeur de fietser niet kan zien omwille van de dode hoek.

Iedereen die vaak op de fiets zit zal zelf wel ervaring hebben met vrachtwagens die afdraaien en je ei zo na meesleuren. Nu zijn er wel een aantal technische oplossingen die het probleem moeten verhelpen, zoals spiegels of camera?s.

Maar je kan als fietser er zelf ook wat aan doen:

stop nooit onder of ter hoogte van de spiegels, blijf uit de dode hoek;

zorg voor oogcontact met de bestuurder;

Rij defensief, rij niet zomaar een vrachtwagen voorbij;

Val op in het verkeer (fietsverlichting, heldere kledij?).

Voor wie zelf eens wil testen hoe goed hij de dode hoek kan vermijden is er dit dodehoekspel.

Mijn fietsroute naar het werk

Wie wil weten hoe ik nu juist met de fiets naar het werk rij, kan terecht op http://www.bikely.com

Deze webstek maakt gebruik van Google Maps en geeft aan fietsfanaten van over de hele wereld de mogelijkheid om online fietsroutes te presenteren. Dit kan gaan van fietsroutes van eerder toeristische aard tot het traject van fietsende forenzers. Tot hiertoe zijn er nog maar 18 Belgische routes online. Ik vind dit persoonlijk een briljant idee. Nu is het enkel nog wachten op enkele vrijwilligers die het parcours van de Ronde van Vlaanderen of Luik-Bastenaken-Luik online willen zetten. Kandidaten?

Met de GSM op de fiets: MAGDA?

Neen, dat mag dus niet!

Zodra je met de fiets rijdt, wordt je fiets beschouwd als voertuig. Het gsm-verbod aan het stuur geldt dus ook voor fietsers die met hun fiets rijden. Wie belt terwijl hij de fiets aan de hand begeleidt, is wel niet strafbaar. Of de politie nu actief jacht maakt op fietsende bellers is mij onbekend, maar als ze je betrappen heb je geen verhaal en mag je via een onmiddellijke inning 100 euro in het boetefonds storten.

Je kan natuurlijk ook snel naar Nederland vluchten, want daar geldt vreemd genoeg geen GSM-verbod voor fietsers. Er is recent wel onderzocht of het nuttig is zo een verbod in te voeren. Reden om het niet te doen was uiteindelijk dat het aantal verkeersslachtoffers als gevolg van bellend fietsen zeer beperkt is. Daar staat tegenover dat het erg veel geld kost om de politie te laten controleren of fietsers aan het bellen zijn. Ook in Groot-Brittannië is mobiel bellen en fietsen toegelaten. In Frankrijk mag het dan weer niet, maar daar kost de overtreding je wel maar 35 euro. En dat ze er in Australië niet mee lachen, daar kan Michael Dailey over meespreken. Zijn telefoontje kostte hem $225, exclusief gesprekskosten.

En hoe zit het dan met roken en eten achter het stuur, en dus ook op de fiets? Mag dat nog? Ja natuurlijk mag dat, voorlopig toch. Want in verschillende landen zijn al geluiden opgegaan dat ook het roken, eten en drinken achter het stuur verboden zou moeten zijn. In Noorwegen, net als in Schotland en Brazilië, is het bijvoorbeeld al verboden om te roken achter het stuur. Of dat daar ook voor fietsers geldt is mij onbekend. In de Verenigde Staten en Australië wil men zelfs nog een stapje verder gaan en wordt er bij politici op aangedrongen om naast het roken ook het eten en drinken achter het stuur te verbieden. Nu gaat roken en fietsen voor mij sowieso niet samen, maar eten, en zeker drinken, is toch wel essentieel bij langere tochten. Dus... als ze ooit zulke regels hier willen invoeren voor de autobestuurders hoop ik dat men ook denkt aan ons arme fietsers.

UPDATE: De Brusselse politie moet maar net onderdoen voor hun Australische collega's. Vraag maar aan Koen Filet.

8 oktober: de keuze is aan mij!

Nog een paar dagen slapen en ik mag weer een democratische daad gaan stellen, de verkiezingen voor de gemeente- en provincieraad. Als ik nu mijn keuze laat bepalen door mijn grootste passie "de fiets" zal mijn stem zeker NIET naar de meerderheid gaan. Het fietsbeleid in Landen, mijn gemeente, is namelijk onbestaand. Kan ook moeilijk anders in een gemeente waar ooit zou zijn geopteerd om ergens geen fietspad aan te leggen zodat de fietsers het autoverkeer kunnen blijven afremmen. Ik word dus beschouwd als een levende verkeersremmer. Leuk! Bedankt stadsbestuur!

Maar ik ben blijkbaar niet de enige Landenaar die niet tevreden is met dit wanbeleid. Volgens het Nieuwsblad en hun "grootste buurtonderzoek in Vlaanderen" is nog geen 23 % van de Landenaren tevreden met het onderhoud van wegen en voetpaden (en naar ik mag hopen horen daar ook de schaarse fietspaden bij) Nog volgens het Nieuwsblad vinden de Landenaren het wel een heel belangrijk thema (97,50%). Nu kan ik bijna dagelijks een vergelijkend onderzoek doen. Mijn rit van en naar het werk gaat over 4 gemeenten: Landen, Sint-Truiden, Alken en Hasselt. En Landen staat voor mij duidelijk aan kop als het gaat over fietsonvriendelijkheid en ?onveiligheid. Dat valt ook op in de cijfers. Sint-Truiden staat in dit onderzoek op de voorlaatste plaats als het gaat om tevredenheid over het onderhoud van de wegen en voetpaden. Maar het haalt wel meer dan 40%, bijna het dubbel van Landen. Hasselt staat duidelijk aan kop want daar zijn dus bijna drie keer zoveel mensen tevreden dan in Landen. In mijn ogen verdient Alken de grootste pluim. Op mijn traject bijna overal fietspaden, die ook nog eens goed onderhouden zijn.

Waar dit wanbeleid toe leidt is dat bijvoorbeeld amper één op vijf leerlingen van de de Middenschool, het zogenaamde "Klooster", met de fiets naar school komt. En dat in een landelijke gemeente als Landen. Mensen durven niet met de fiets naar de winkel - levensgevaarlijk - en ik kan ze geen ongelijk geven.

Op wie ik niet moet stemmen is duidelijk, nu nog tegen zondag uitvlooien op wie ik dan wel moet stemmen. Kiezer, het is een harde job!

Zelf een wiel spaken?!?

Ondertussen is het schooljaar weer goed op gang gekomen. Dat betekent ook dat ik gestart ben met mijn tweede jaar "fietsmecanicien". Dit jaar zullen we ons vooral richten op het zelf spaken van wielen, verende voorvorken en hydraulische schijf- en velgremmen. Maar de eerste lessen gaan dus over het spaken van wielen.

Het spaken op zich is eigenlijk verbazingwekkend eenvoudig. Vergelijk het met breien, eens je de techniek onder de knie hebt is er niets moeilijk aan. Zeker niet als je een bestaand wiel uit elkaar haalt en terug opspaakt, dan moet je je immers geen zorgen maken over de juiste spaaklengte of -dikte. Maar ook hier bestaan eenvoudige oplossingen. SAPIM, een bekende spakenfabrikant, biedt op haar website de mogelijkheid om online een spaaklengteberekening uit te voeren.

Als het wiel dan is opgespaakt moet het nog worden rond en recht gemaakt, én dat is een ander paar mouwen. Enkel door veel te oefenen kan je hier echt goed in worden. Maar alles begint ook met het goede materiaal. Daarom dat ik een Parktool TS-2 wielrichter heb aangeschaft, met een adviesprijs van 299 euro is dat wel niet echt goedkoop. Vermits we met een aantal mensen van plan waren om zo een wielrichter aan te schaffen besloot ik eens contact op te nemen met een gekende fietsenwinkel. Hun prijs lag net boven de 250 euro, wat al vrij goedkoop is. Maar omdat we met 5 zo'n een wielrichter aankochten kregen we ze voor 202 euro per stuk. Per man dus 50 euro korting. Zo zie je maar hoeveel geld je kan uitsparen door groepsaankopen.

Update 10/01/2007: Zelf een wiel spaken: de theorie (link)

Pijnlijk!

Na drie weken verlof terug om 5 uur 30 opstaan en met de fiets naar het werk peddelen is minstens pijnlijk te noemen. Het moet wel gezegd, tijdens mijn verlof heb ik amper op de fiets gezeten. De honger naar het fietsen was dus groot, ook de vermoeide benen waren helemaal verdwenen.

Ik hoop nog tot eind oktober met de fiets naar het werk te rijden, ook al gebeurt dat nu al voor een groot stuk in het donker. Wanneer we overschakelen naar het winteruur gaat de fiets op stal en wordt het weer "treinen" tot ergens begin Maart.

Isn't it ironic?

Op de tonen van "Have a nice day" van de Stereophonics, half verblind door de zon, en toch regent het pijpenstelen!

Doornat, omdat je je regenjas vergeten bent.

Het leven op de fiets kan toch mooi zijn!

Wet, wet, wet!

Onze trip naar de Vogezen zal ons nog lang bijblijven.

Dag 1: tegen de middag komen we aan in La Bresse, het is er koud maar droog. Wanneer we op de fiets kruipen voor onze eerste verkenningsrit is het nog steeds koud, maar ook goed aan het regenen. Wij toch met vier man, één had geen zin in al die nattigheid, op weg naar Cornimont. Daar nemen we de verkeerde afslag (D43C i.p.v. de D43) en beklimmen we de Bockloch, en niet de Col d'Oderen zoals we hadden gepland. Al bij al was deze vergissing geen slechte zaak. Na een kleine 40 km was iedereen doorweekt, verkleumd en blij dat het we er al waren. Morgen beter (dachten we), of in elk geval lange broek en handschoenen aan.

Dag 2: Het regent nog steeds. Vandaag staat "het dak van de Vogezen" op de planning. Er worden maar drie gekken bereid gevonden om in helse omstandigheden richting Grand Ballon te fietsen. Via de Col de Bramont klimmen we uit La Bresse. Na de afdaling volgen we de valei van de Thur tot in Willers Sur Thur, daar slaan we links af om onmiddellijk te beginnen aan de uitdaging van de dag. Al bij al liep de beklimming vlot, vooraan zelfs niet op het kleinste tandwiel moeten gaan. Na de Col de Amic begon het weer echt wel tegen te steken. Het was nog 7 graden, strakke wind en een dichte mist met misschien maar 30 meter zichtbaarheid. Ik was eerste boven en moest nog goed een halfuur wachten op mijn compagnons. Gelukkig is er boven een cafétaria om op te warmen met een soepje en koffie. De afdaling was een hel. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo heb gebeefd op mijn fiets. Ik kreeg alle verschijnselen tegelijkertijd: klappertanden, knikkende knieën,... . Op de Routes des Crêtes was het trouwens niet veel beter, even koud, evenveel mist en ook de wind leek niet af te nemen. De Hohneck hebben we wijselijk rechts laten liggen en na een dikke 80 km waren we net niet onderkoeld en héél blij met een warme douche.

Dag 3: Het blijft maar regenen, en nog harder dan de voorbije dagen ook. We besluiten te wachten op beter weer. Wanneer tegen de middag duidelijk wordt dat er geen beter weer op komst is besluit ik om toch een ritje te maken. Ik krijg nog één moedige fietsmakker mee. Met twee dan op weg naar de Col de Oderen en de Col de Bramont om ons mislukt verkenningsritje eens over te doen. De Col de Bramont wordt echt wel terecht één van de mooiste klimmen van de Vogezen genoemd, zalig die haarspeldbochtjes. 50 Kilometer later staan we weer aan onze Chalet. Weer verkleumd en weer doorweekt.

Dag 4: Het is eindelijk droog en relatief warm (18°C). Alleen jammer dat we vanmiddag terug naar huis vertrekken. Afspraak was om tegen 8 uur te vertrekken voor een laatste ritje van zo'n 60 kilometer. Wanneer om vijf over acht nog niemand zijn neus onder de lakens heeft uitgestoken besluit ik om alleen te vertrekken. Het wordt de mooiste rit van mijn verblijf, en dat heeft alles te maken met het weer. De Col des Feignes gaat zonder probleem. Via Gerardmer rij ik dan naar de Col de Sapois. Een venijnige klim, te stijl om op souplesse naar boven te rijden. Niet echt mijn ding. In de afdaling van deze helling moet er vanalles zijn misgelopen. Want de laatste klim van de dag blijkt niet de Col de la Grosse Pierre maar wel de Col de la Croix-des-Moinats. Ergens afslag gemist? Geen erg, want alle wegen leiden blijkbaar naar La Bresse. Vóór elf uur was ik al terug thuis, met een gemiddelde van +25,5 km/uur.

Ondanks de regen is het al bij al nog een geslaagde Vogezentrip geweest. Ik ga zeker nog eens terug, wat niet van al mijn reisgezellen kan worden gezegd, maar dan hoop ik echt wel op beter weer.

Klaar voor de Vogezen?

Volgend weekend plannen we een blitzbezoek aan de Vogezen. Met z'n vijven (en onze wederhelften) vertrekken we zaterdag in alle vroegte naar La Bresse. We hopen er tegen de middag aan te komen zodat we in de namiddag al een eerste verkenning van de omgeving kunnen doen. Op het menu staan dan al de Col d'Oderen
en de Col de Bramont.

Zondag gaan we dan op zoek naar het dak van de Vogezen, de Grand Ballon en de Hohneck. De Grand Ballon (1424 meter) is de hoogste berg van de Vogezen maar de bijbehorende Col du Grand Ballon is met 1343 meter toch niet het hoogst "befietsbare" punt van de Vogezen. Dat is namelijk de 1362 meter hoge Hohneck. Vandaar dat we voor alle zekerheid beide beklimmingen op ons lijstje hebben gezet! Maandag staat dan onze Koninginnerit op het programma, met o.a. de Col du Brabant, de Tête du Rouge-Gazon, de Col de Morbieu(x) en de Col de la Croix-des-Moinats. Dinsdag rijden we de verzuring uit onze benen met de Col des Feignes, Col de Sapois en de Col de la Grosse Pierre. In de namiddag wacht ons dan nog de terugtocht en woensdag is het alweer "back to reality" en werken geblazen.

Hoe we dit gaan verteren blijft voorlopig de grote vraag. Het is voor ons allemaal de eerste kennismaking met het - zij het dan bescheiden - gebergte. Gisteren mijn fiets nog aan een laatste wasbeurt en inspectieronde onderworpen. Het ergste wat je immers kan overkomen is materiaalpech, zeker omdat we maar een weekendje ter plaatse zijn. Deze week plan ik nog vier dagen naar het werk te fietsen. Misschien niet ideaal als voorbereiding maar heb ook weinig zin om speciaal extra dagen in de wagen te kruipen. Trouwens, door omstandigheden heb ik vorige week al twee fietsdagen moeten opofferen. Dit weekend ook al niet gereden, we moeten ook niet te veel rusten! Een volledig en uitgebreid verslag van onze Vogezentrip volgt nog.

Landen - Steinbach

Zondagmorgen om 6 uur, wanneer normale mensen nog slapen, stonden er zeven dapperen aan mijn deur voor onze geplande rit naar Steinbach. Het eerste deel van de tocht zou over bekend terrein lopen. Het was immers de bedoeling om de bepijling van Landen - Trois Pont te volgen tot in Werbomont. Vanaf daar vervolgden we onze weg op basis van de route die ik had uitgestippeld met behulp van de topografische kaart van Wallonië op DVD. Echt wel een handig ding, en in combinatie met een GPS lijkt het mij zalig om tochtjes uit te stippelen. Maar die GPS staat nog altijd op mijn verlanglijst. Misschien eens aan de sint vragen.

De route van Landen - Trois Pont volgen, dat betekende dus eerst een aanloop doorheen het rustige Waals Haspengouw. Gelukkig was er vlak voor Amay een nijdige kuitenbijter, gevolgd door de afdaling naar de Maas, om ons wakker te schudden want een paar kilometer verder moesten de spieren voor het eerst serieus werk leveren. Alhoewel, als je deze helling rustig oprijdt is de Côte de Yernée niet echt lastig te noemen. Vanaf dan was het nooit meer vlak. Na 68 km bereikten we vlotjes Hamoir. Daar was het even zoeken naar een café dat al open was, het was immers nog maar half tien 's morgens. Voor één van onze metgezellen blijkbaar toch al laat genoeg om een Kriek achterover te slaan!

Terug op de fiets volgde dan de klim uit het dal van de Outhe in de richting van Filot. Via een omweg langs Xhoris naderen we Werbomont, maar niet zonder eerst de de Côte Rouge Minière en de Côte de Ferrières te bedwingen. Op de Place Capitaine Lespagnard in Werbomont hadden we afgesproken met onze volgwagen. Want vanaf nu zou het immers een rit worden op onbekend terrein, dus kan je beter je voorzorgen nemen.

Na het vullen van de drinkbussen ging het in gestrekte draf, dankzij de lange afdaling, richting Trois Pont. Alleen moesten wij naar rechts, de N645 volgen naar Liernieux. Een weg die een groot stuk langs het riviertje de Lienne oploopt. "Oplopen" is hier wel de juiste term want mijn hoogtemeter ging traag maar gestaag de hoogte in. Eens voorbij Liernieux bleven we de N645 volgen tot in Joubiéval. Daar was het dan nog eens tijd om de innerlijke mens te sterken. Want de klimmetjes hadden toch al wat krachten gevraagd. In Joubiéval staken we de N89 over richting Ottré. Vanaf nu zou het dus met de kaart in de hand worden. Gelukkig kom je al heel ver door gewoon de namen van de opeenvolgende dorpjes te onthouden en de verbindingswegen te nemen. Dat dit geen 100% betrouwbaar systeem is mocht al snel blijken. Iets voorbij Langlire namen we een verkeerde afslag en reden we naar Baclain, in plaats van Lomré. Geen ramp, want via Cherain en Rettigny kwamen we gewoon terug op onze geplande route terecht. Hier en daar was het nog even twijfelen, maar al bij al reden we recht naar ons doel. De soms wel steile hellingen zorgde voor een serieuze schifting in ons peleton.

Ons devies op onze tochten is steeds "samen uit, samen thuis" en "eigen tempo, boven wachten", maar vanaf Liernieux was er blijkbaar stilzwijgend een leuze aan toegevoegd: "voor het snelst naar boven". Vooraan bleven we met drie man over. Dat gaf bij elke helling een mooie strijd. In het begin gebruikte ik de Landis-methode: defensief rijden, in het wiel gaan hangen en gewoon volgen. Toen we de volgende hellingen nog met twee overbleven dacht ik eens de Armstrong-tactiek boven te halen: tempo stilaan opdrijven en hopen dat de tegenstander zijn motor opblaast. Aan de zware ademhaling in mijn rug kon ik horen dat hij het moeilijk had. Uiteindelijk zou het mij niet lukken om afgescheiden boven te komen, maar eigenlijk was het daar ook helemaal niet om te doen. Al is af en toe wat Spielerij ook wel leuk. Het feit dat hij 16 jaar ouder is dan ik maakt van hem toch de morele winnaar.

In Steinbach aangekomen, na 135 kilometer (exact het aantal kilometer zoals ik het in het roadbook had berekend) en 1830 hoogtemeters bereikten we ons einddoel. Na een frisse douche volgde een lekkere BBQ en onze vrouwen waren zo lief geweest om ons met de auto te komen halen. Al sloegen twee metgezellen paars uit toen bleek dat hun vrouw niet in Steinbach bij Gouvy maar in Steinbach bij Malmedy waren aanbeland. Dat verhaal van die vrouwen en dat kaartlezen moet toch van ergens komen. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen hoor!

Het is niet al goud dat blinkt!

Vorige zaterdag mijn allereerste cyclo gereden: de Gran Fondo Eddy Merckx.

Zaterdagmorgen om 6u40 stonden mijn metgezellen al voor de deur. Vlug de bagage inladen, de fiets op het fietsenrek en op weg naar Hamoir. De GPS loodste ons langs godvergeten dorpen en verlaten wegen. Ik had nochtans de hele tijd de indruk dat de autosnelweg toch een snellere optie was geweest. Enfin, een uur later waren we ter plaatse. Snel omkleden en op zoek naar de sporthal waar de startnummers werden uitgedeeld.

Omdat het niet echt handig fietsen is met een onze mooie cadeaus (een zadeltasje en een Continental Grand Prix 4000 buitenband) gingen we vlug terug naar de auto. Daar aangekomen kregen we te horen dat onze wagen moest verplaatst worden, de parking was voorbehouden aan de klanten van de supermarkt. Misschien wel begrijpbaar maar het was ondertussen wel al 8u15, binnen een kwartiertje zou de start worden gegeven. Er was weinig aan te doen, en toen we een nieuw plaatsje hadden gevonden was het dus bijna half negen.

De meute zette zich langzaam in beweging, maar vermits wij ongeveer in laatste positie stonden duurde het even voor we onze schoenen in de pedalen konden klikken. Het was nu zaak om zoveel mogelijk mensen in te halen en aan te sluiten met een snelle groep. Dat inhalen lukte vrij goed, maar dan wel tegen 190 slagen per minuut de eerste helling op. Een klein kind weet dat zo'n tempo niet vol te houden is en zich later nog wel wreekt. Tot aan de Chambralles bleef ik het tempo strak houden. Maar vermits iedereen daar stevig rijdt was het eerder mijn positie behouden, en niet zozeer opschuiven.

Ik wist via mijn research op het WWW dat we de Chambralles rechts zouden opdraaien én dat het daar stil zou staan. Ik dus langs de buitenkant van de bocht en onmiddellijk op de triple. Zoals verwacht stond het daar stil en met veel moeite en véél schreeuwen toch zonder afstappen naar boven gepeddeld. Uit mijn research had ik ook geleerd dat die Chambralles "maar" 650 meter lang was. Maar dat viel toch wat tegen, die helling bleef maar duren. Na de Chambralles besloot ik de pees er op te leggen tot 10 km voor de Stockeu, in de hoop nog een snelle groep tegen te komen. Die operatie liep af op een sisser en ik bleef dus alleen rijden. Af en toe kwam er wel een groepje uit de achtergrond waarin ik even kon meedrijven, maar bij een volgende helling moest ik ze weer achter mij laten.

Ondanks de hitte ging het klimmen goed en omdat ik twee liter water op mij rug had (Camelbak) liet ik de eerste bevoorrading links liggen. Al snel kwamen we in de buurt van de Stockeu. Ook hier was het op tijd terugschakelen en rechts opdraaien. Het was mijn eerste kennismaking met dit beest en ik weet nu al dat het nooit mijn beste vriend zal worden. Het klimmen ging niet meer zo vlot als in het begin, dat had ook te maken met de voetbalmatch van donderdagavond. Na jaren niet mee tegen een bal gestampt te hebben was ik zo dom om twee dagen voor de GF EM nog een matchke te spelen. Zo stijf als een plank en met ongelooflijke spierpijn stond ik vrijdag op. Zaterdagmorgen was dat trouwens niet veel beter.

Na de tweede bevoorrading was het gedaan met de loodzware hellingen, dacht ik. Enkel de Roche-à-Frène zou nog voor problemen kunnen zorgen, dacht ik. In elk geval die Roche-à-Frène was zonder twijfel de meest onderschatte helling. En de zogenaamde makkelijke hellingen erna hebben mij toch ook pijn gedaan. De laatste 30 km was het vet duidelijk van de soep. Op automatische piloot en blik op oneindig reed ik dan maar richting finish. Mijn "rijtijd" bedroeg volgens mijn fietscomputer 6u en 18 minuten. Volgens de organisatie heb ik er een tiental minuten langer over gedaan: 6u28m58s, goed voor zilver.

Het doel "goud halen" werd dus niet bereikt, maar achteraf gezien mag ik toch ook niet ontevreden zijn, en kan ik ook wat verzachtende omstandigheden pleiten:

• doordat we laat aan de start verschenen zijn we als quasi allerlaatste moeten starten, hierdoor heb ik ook nooit aansluiting gevonden met een snelle groep;
• de voetbalmatch van donderdag zat duidelijk nog in de benen;
• mijn voorderailleur had streken waardoor ik tot drie keer ben moeten stoppen om mijn ketting terug op te leggen;

Het was in elk geval een leuke ervaring en volgend jaar ga ik zeker terug, en dan hopelijk wel met benen die goud kunnen halen. Tot dan zullen we ons zilver maar koesteren.