zaterdag, december 29, 2007

2008 staat voor de deur!


Het jaareinde is altijd goed om de balans op te maken en het voorbije jaar in lijstjes te gieten.

In 2007 heb ik 8580 kilometer op de weg gereden. Zo'n 1000 km minder dan vorig jaar, en dat heeft blijkbaar veel te maken met de maand juni, toen ik in een dipje zat, en het woon-werkverkeer in de maanden augustus en september. We zullen nog wel zien wat 2008 brengt maar tussen de 8 en 10.000 kilometer moet haalbaar zijn.

Over het mountainbiken kunnen we kort zijn: amper 149 kilometer in het bos. Dat zou in 2008 toch wat meer mogen zijn. Alleen moet ik dan ervoor zorgen dat ik snel een trekhaak heb op onze nieuwe wagen. Ook het lopen is door een telkens weer opspelende scheenbeenblessure op een laag pitje gebleven: 113 km, waarvan de helft wel in de voorbije twee maanden.

Mijn wishlist is dit jaar natuurlijk weer wat langer geworden. Wat wil ik mij (ooit) nog aanschaffen: een gps voor op de fiets, een trekhaak, nieuwe wielen, een Tacx-fietstrainer, nieuwe fietsschoenen, nieuwe helm, ...


maandag, december 17, 2007

De hel van Kasterlee


Ik ben altijd een groot bewonderaar en liefhebber geweest van buitenmenselijke sportprestaties. In mijn kindertijd stond de beklimming van de Mont Ventoux op mijn lijstje, maar nu tegenwoordig (b)lijkt dat iedereen die puist kan overwinnen is het heroïsch karakter er definitief van af. Met een nuchtere blik kan je ook niet anders dan die 21 kilometer klimmen zien als een gewone prestatie, zonder veel franje.


Neen, geef mij dan maar het werk van échte sportmannen. Zoals de gisteren verreden winterduatlon van Kasterlee, beter bekend als "de Hel van Kasterlee": 15 kilometer lopen, 105 km mountainbiken en dan als afsluiten nog eens 30 kilometer lopen. En dat allemaal in de bossen rond Kasterlee. Voor de doorsnee amateur goed voor 12 uur afzien. De winnaars deden er gisteren 7u25 (Jef Vranckx bij de mannen) en 9u22 (Alieke Griffioen bij de vrouwen) over!

woensdag, december 12, 2007

Fietskledij en mode....

Vaak kom je ze tegen: de vogelverschrikkers op wielen. Outfits met vloekende kleuren, schreeuwend roze en knaloranje, langvergeten (of vergeelde) sponsors, ... Niet dat ik een fashionisto ben hoor. In de winter is mijn devies: liever warm en lelijk dan koud en stijlvol.

Maar hoe denk u over fietskledij? Daar proberen 4 studenten aan de Hogeschool GroepT in Leuven, en zelf hevige fietsfanaten, achter te komen met dit onderzoek. Vul ze snel even in, u doet er Bob, David, Levi en Sam een groot plezier mee.

zaterdag, november 17, 2007

Veldrijden: de GP van Hasselt

Namiddag in het zonnetje...

Proximus Moblog Picture

zaterdag, november 10, 2007

Een band met ballen?


In de lange rij van producten en uitvindingen om de lekbestendigheid van banden te vehogen is er een nieuw concept op de markt: Tire Balls. Mijn aandacht werd getrokken door een klein artikel in het mountainbikemagazine O²Bikers van deze maand (pg. 46) over kleine balletjes die de binnenband moeten vervangen. Begonnen in de motorcross wil de uitvinder van de Tire Balls nu blijkbaar ook de mountainbikewereld veroveren. Het concept wordt in onderstaand filmpje door de uitvinder zelf uit de doeken gedaan.

De voordelen (volgens de uitvinder) zijn naast de grote lekbestendigheid ook het lagere gewicht en de duurzaamheid. Zo krijg je één jaar garantie, ook op lekken. Goedkoop is het natuurlijk niet: vanaf 150 dollar per band, door de sterke euro komt dat neer op zo'n 100 euro.

De vraag die ik mij wel nog stel: hoe monteer je een band met zulke opgepompte kleine balletjes erin?

zondag, november 04, 2007

Opnieuw het veld in....



Nu de koersfiets op stal staat is het tijd om mijn ander rijwiel de nodige aandacht te geven. Tijd voor de mountainbike dus!

De dichtstbijzijnde mountainbikeroute is in Zoutleeuw, en dan leek ons dan ook ideaal voor een gewenningsrit. De ruilverkavelingswegen om naar de startplaats te rijden waren een perfecte voorbereiding.... op nog meer ruilverkavelingswegen en de IJzeren weg. Want laten we eerlijk zijn, veel off-road zit er niet in de route. Maar dat wisten we op het voorhand. De parcoursbouwers hebben er in elk geval het beste uit gehaald. En op de Ransberg werden we, tegen onze verwachtingen in, toch nog verrast met twee kuitenbijter(tjes).

De bewegwijzering van de route is geen hoogvlieger en krijgt blijkbaar vaak te maken met vandalisme en sabotage. Zelf hebben we nog plaatje, dat was dichtgeplooid, in de oorspronkelijke staat hersteld, zodat het nu terug zichtbaar is. Conclusie: geen parcours waar je een lange autorit voor wil ondernemen, maar als oefenritje in de buurt kan het volstaan.

Volgend week zondag kan dan het echte werk beginnen en gaan we de bossen in en om Heverlee onveilig maken. Als de beentje mee willen tenminste, want zaterdag staat een nieuwe klimsessie gepland. Hopenlijk met minder stramme spieren deze keer.

maandag, oktober 29, 2007

De fiets aan de haak!


Het voorbije weekend de klok weer op winteruur gezet. Eigenlijk is winteruur het "normale uur", maar niet de astronomische tijd, daar lopen we nog steeds een uur (of net iets minder) op voor.

Voor mij is het omschakelen naar het winteruur hét signaal om de woon-werkfiets aan de haak te hangen, tot ergens begin maart, met als voornaamste redenen: te nat, te koud en vooral te donker en daardoor ook te gevaarlijk. Zelfs als je rondrijdt als een flikkerende kerstboom is het voor veel (auto)bestuurders blijkbaar (te) moeilijk om je op te merken, dat heb ik de voorbije weken toch weer kunnen merken aan de "dat ging net goed-incidenten".

Wintertijd is ook eens tijd om het woon-werkseizoen te analyseren. Dit jaar is door een inzinking vanaf augustus een redelijk zwak jaar geweest. In totaal 67 dagen met de fiets naar het werk gereden, goed voor 5092 km en 763,80 euro aan fietsvergoeding. Hieronder een overzicht van de voorbije jaren:



  • 2004: 56 dagen/571,20 euro

  • 2005: 64 dagen/652,80 euro

  • 2006: 82 dagen/918,60 euro

  • 2007: 67 dagen/763,80 euro

Dat maakt dat ik in totaal net niet aan 20.000 woon-werkkilometers kom. Jammer!


De winter hoop ik door te komen met joggen en op de mountainbike. De twee volgende zondagen zijn in elk geval al gereserveerd. Hopelijk ben ik tegen dan verlost van mijn stijfheid die ik zaterdag heb opgelopen (oorzaak).

zondag, september 30, 2007

De fut is er een beetje uit....

De maand september is weer voorbij. Op fietsgebied een bijzonder zwakke maand. Amper twee dagen met de fiets naar het werk, en dus nog zwakker dan de maand augustus (toen maar drie dagen). Dringend tijd dus om terug in actie te schieten. De maand oktober zou ik nog een mooie reeks willen neerzetten, al zal het weer er niet op verbeteren.

Om mijn conditie toch nog een beetje op peil te houden ben ik terug begonnen met mijn looptrainingen. En om te vermijden dat ik binnen twee weken weer aan de kant sta met een overbelasting heb ik mij via My Asics Running een schema aangemaakt zodat ik rustig kan opbouwen. Op 9 december zou ik dan 10 km moeten kunnen lopen in één uur.

maandag, september 10, 2007

Levend en wel....

Even een kort berichtje om te melden dat ik nog steeds leef maar dat ik gedurende mijn drie weken "grote vakantie" geen milimeter met de fiets heb gereden. Daar komt vanaf donderdag zeker verandering in want dan word ik terug op het werk verwacht, met de fiets!

donderdag, augustus 16, 2007

De vogezentrip 2007

Onze Vogezentrip kan meer dan geslaagd worden genoemd. Met 432 km en bijna 9000 hoogtemeters in de benen keerden we gisteren moe maar voldaan terug naar het regenachtige België. In tegenstelling tot vorig jaar hadden we het nu wél getroffen met het weer. Op één enkele bui geen regen gehad, en met aangename temperaturen van rond de 25°C, in het dal kon dit zelfs oplopen tot boven de 30 graden.

Na een autorit zonder problemen en een lasagne als middagmaal konden we zaterdagnamiddag vertrekken voor onze inrijrit. Onze chalet lag iets voorbij het centrum van Travexin, ergens op de Col du Ménil en vlakbij de afslag naar Ventron en de Col D'oderen.


Zaterdag 11 augustus 2007: 51 km/1104 hm: de inrijrit!
De Col D'oderen (D43) wordt ons eerste slachtoffer van deze Vogezen-trip. Ideaal als startcol want een rustige klim zonder uitschieters. Na een snelle afdaling komen we aan in Kruth en draaien we aan de kerk linksaf (D13bis) richting Lac Wildenstein. We hebben nu enkele kilometers plat tot vals plat om ons voor te bereiden op de volgende klim: de Col de Bramont. Met de talrijke haarspeldbochten en de rustige omgeving voor mij één van de mooiste beklimmingen. Boven hergroeperen, wat eten en dan de afdaling naar La Bresse. Even flaneren door het centrum en dan links de Col Du Brabant op. Vooral naar het einde toe beginnen de percentages door te wegen. Afdalen doen we via Xoulces tot in Cornimont. Even buiten het centrum moeten we terug omhoog tot net voorbij Travexin.


Zondag 12 augustus 2007: 90,5 km/1663 hm: "les deux Ballons"
Vandaag gaan we de andere kant uit en mogen we onmiddellijk de klimspieren aanspreken. Al is de Col du Ménil (D486) een twijfelgeval tussen vals plat en een poging tot helling. De afdaling brengt ons in Le Thillot waar we links afslaan en proberen om via de Voie Verte naar Saint-Maurice-sur-Moselle te fietsen, waar we rechts de D465 moeten nemen. Het lukt ons niet onmiddellijk om het fietspad te vinden en dus rijden we maar via de grote weg (N66) naar de voet van de Ballon D'Alsace. De Ballon d'Alsace was op 10 juli 1905 het decor voor de eerste bergetappe in de Tour de France ooit. René Pottier werd er onsterfelijk door als enige zonder af te stappen deze col, toen nog zonder verhard wegdek, te bedwingen met een gemiddelde van 20 km/u. Dat gemiddelde hebben wij, anno 2007, niet gehaald, maar we hebben wel, net als Pottier, geen voet aan de grond moeten zetten. In de afdaling proberen we onze maximum snelheid nog wat aan te scherpen maar een rem-neurotische autobestuurder beslist daar anders over.

Aangekomen in Giromagny pakken we rechts de D12 en maken we ons op voor de Ballon de Servance. De weg blijft op en neer gaan tot in Plancher-Bas waar we aan het rond punt rechts inslaan (D16) om de Ballon de Servance aan ons lijstje toe te voegen. De Servance kent een vrij lange aanloop en de echte klim begint pas wanneer je via een bocht naar links het riviertje de Rahin verlaat. Het wegdek is niet veel soeps en klimmers zoals ik die nogal vaak en lang à la danseuse op de trappers gaan staan voelen het achterwiel regelmatig weg slippen. De klim is vrij onregelmatig waardoor het ook moeilijk is om in het juiste ritme te blijven. Voor mij is dit één van de lastigste, maar ook mooiste, beklimmingen van de streek. In de afdaling is het wegdek van mogelijk nog slechtere kwaliteit dan bij de beklimming. En dat blijft zo tot we aankomen op de Col des Croix. Van hieruit gaat het over de grote weg (D486) verder bergaf tot Le Thillot. Hier beklimmen we terug de Col du Ménil, maar vanuit Le Thillot is die al helemaal het vermelden niet waard. Na een korte afdaling komen we terug aan in Travexin.


Maandag 13 augustus 2007: 153 km/3262 hm: "de koninginnenrit"
De koninginnenrit moet ons vandaag meer dan 3000 hoogtemeters opleveren. We beginnen met de afdaling (D486) tot in Cornimont en krijgen dan vals plat (D43) tot in La Bresse. Via de Col des Feignes (D34/D34d) bereiken we de Col de la Schlucht. Boven slaan we links de D61 in en volgen de Routes des Crêtes, we houden rechts (D48ii) aan en vlammen voorbij Lac Blanc. Beneden vervolgen we onze weg over de D48iv Richting Hohrodberg en bereiken zo Col du Wettstein en Collet du Ligne. Ons klimwerk wordt beloond met een lange, mooie en snelle afdaling naar Munster. Daar slaan we, nog voor we het centrum bereiken, rechts de D10 in en gaan op zoek naar een rustig plekje om te eten. Hierbij passeren we in al onze onoplettendheid Luttenbach.

Nog steeds zonder enig vermoeden dat we afwijken van het geplande parcours volgen we, na een copieuze maaltijd (en een verdiend dutje), in Sondernach de pijl met "Petit Ballon". De klim is vrij lang maar helemaal niet zo steil als door iedereen beschreven. Boven op de Petit Ballon is het even wachten tot we compleet zijn en beginnen we de afdaling. Nu begint het toch te dagen dat we misschien niet meer op het geplande traject zitten. Aan Auberge Ried, met de splitsing Wasserbourg/Luttenbach nemen we de kaart ter hand en is alles opeens duidelijk. We hebben de verkeerde kant beklommen! Geen paniek, en we besluiten de zaak recht te zetten, keren onze karren en krasselen terug naar boven. Boven dalen we af aan de juiste kant. De afdaling laat het niet echt toe maar toch proberen we ons snelheidsrecord nog wat scherper te stellen, evenwel zonder succes. Beneden draaien we links de D27 op en beginnen we onmiddellijk aan de Col du Platzerwasel. De eerste kilometers vallen nog mee, er is zelfs even een vlakker stukje om te recupereren, maar nadien slaat de Platzerwasel echt toe met gemiddelde percentages van 8 à 9%. Wanneer je dit bordje tegenkomt is het nog maar driehonderd meter tot aan de top van de Platzerwasel. Maar eigenlijk kan je best nog twee kilometer doorklimmen tot je Le Breitfirst bereikt.

Helemaal boven nemen we links de D430 en volgen de Routes des Crêtes tot Le Markstein. Ondertussen is het beginnen regenen, onze eerste nattigheid op de fiets en natuurlijk geen regenvest mee! In Le Markstein nemen we rechts de D27 en dalen we af richting het meer van Wildenstein. Het regenen is gestopt maar de temperatuur is gezakt tot amper 13 graden, minder dan de helft dan tijdens de beklimming van de Petit Ballon. Ondanks het natte wegdek halen we vlotjes meer dan 70 km/uur (en worden mijn tenen en vingers meer en meer gevoelloos van de koude) . Beneden is het alle remmen dichtknijpen wanneer we aan het meer links de D13b richting Kruth op moeten. Aan de kerk slaan we rechts af (D43) en beginnen aan de Col d'Oderen. In het dal was de tempertuur al terug wat gestegen tot 18°C. Niet superwarm maar een ideale klimtemperatuur. Het is ook al half acht gepasseerd dus warmer gaat het zeker niet meer worden. Door wegenwerken ligt de Col d'Oderen vol steentjes (gravillons), gelukkig enkel maar bij het klimmen. Deze zijde van de Col d'Oderen is iets lastiger dan vanuit Cornimont: steiler en ook wat meer bochten. De afdaling, waar je goed snelheid kan maken (wel opletten als je door Ventron scheurt) brengt ons terug in Travexin. Die avond wordt er nog maar weinig gezegd, iedereen is moe maar voldaan.


Dinsdag 14 augustus 2007: 96,50 km/1776 hm:
"naar het dak van de Vogezen"

Vandaag
zijn we iets later opgestaan en de bedoeling is om vanavond een bezoekje te brengen aan Gérardmer waar ter gelegenheid van La Féérie du Lac een mooi vuurwerk wordt afgestoken. Gezien onze rit van gisteren was iedereen toe aan een recuperatierit. Al is dat natuurlijk relatief met de beklimming van de Grand Ballon. We starten wéér met de Col D'oderen. De wegenwerken zijn in volle gang en halverwege de afdaling moeten we halt houden omdat er alternerend verkeer is. Niet zoals bij ons met (mobiele) verkeerslichten maar met een man die daar van 9 uur 's morgens tot 21 uur 's avonds zijn bordje mag draaien. Door de vele steentjes op het pas aangelegd wegdek dalen we af met de nodige voorzichtigheid. In Kruth slaan we deze keer rechts af (D13bis) en komen zo op de N66. Ook hier nog wat opstoppingen door wegenwerken. Uiteindelijk bereiken we Willer-sur-Thur. Al is die N66 toch geen ideale weg en moet ik dringend op zoek naar een alternatief om de voet van de Grand Ballon te bereiken.

In Willer-sur-Thur slaan we rechts de D13bis in op zoek naar het dak van de Vogezen. Tot Col Amic blijven we samen en rij ik rustig omhoog, waarbij mijn hartslag soms zelfs onder de 100 bpm valt. Maar vanaf Col Amic besluit ik mijn duivels te ontbinden en de al dan niet overmoedige wielertoeristen die mij de voorbije kilometers hebben ingehaald op te peuzelen. Met mijn koffiemolenverzet (30x21) haal ik zelfs meer volk in dan ik had verwacht. Eén renner ziet mij komen, tast naar zijn achterwiel en veinst een technisch mankement. Wanneer mijn fietsmakker hem even later ook passeert heeft ie opeens krampen!?! Beetje flauw.

Boven op de Grand Ballon nemen we een ruime pauze: koffie met "Tarte aux Myrtilles" en nadien nog een fris pintje, kwestie van voldoende koolhydraten binnen te hebben. De afdaling van de Grand Ballon in de richting van Le Markstein blijft zwoegen, ook als is het 20 graden warmer dan vorig jaar, de wind blijft er vrij spel hebben. In Le Markstein draaien we links de D27 af. Vooral naar het einde toe kan je op deze afdaling topsnelheden halen. Maar door de combinatie van een strakke wind en onze idiote regel dat er boven de 60 km/u niet meer mag worden bijgetrapt halen we de 80 km/uur net niet. Aan het meer van Wildenstein besluiten we de Col de Bramont nog eens te onderwerpen. Ook al loopt de weg via La Bresse naar Cornimont naar beneden toch was het hard stoempen om onze snelheid rond de 35 à 40 km/uur te houden. Er was duidelijk meer wind dan de voorbije dagen.


Woensdag 15 augustus 2007: 42 km/986 hm: "de uitzwaairit"
Omdat we vanmiddag terug huiswaarts willen keren doen we vandaag een kort ritje. We nemen de D43 naar Ventron maar rijden de Col d'Oderen niet tot boven. In plaats daarvan beklimmen we de Grand Ventron door even buiten Ventron in een scherpe bocht naar rechts een klein wegje links in te slaan. Eigenlijk gewoon de bordjes "Chaume du Grand Ventron" volgen. Het is een milde klim die naar het einde toe wel flirt met de 10%. Eenmaal boven wacht ons de afdaling naar Xoulces. Het is in zonder twijfel de slechtste afdaling van heel ons verblijf. Putten, gaten, hobbels en op een bepaald moment houdt het wegdek zelfs gewoon even op te bestaan. Met 50 km/uur naar beneden geeft het gevoel dat je tegen de 100 aan zit. In Xoulces beginnen we dan aan de laatste klim van deze fietsvakantie: de Col du Brabant, maar nu vanaf de andere zijde dan bij onze inrijrit. Langs deze kant is het langer en het gemiddeld stijgingspercentage ligt ook iets hoger. De eerste twee kilometer zelfs aan 9%. De afdaling brengt ons in La Bresse en met een losrijtempo rijden we terug naar onze chalet.

Naast het boekje van Alex Polfliet is de "Altigraph - Atlas des cols des Vosges" eigenlijk ook een onmisbaar instrument om je ritten te plannen of 's avonds nog even na te genieten van de overzichtelijke hoogteprofielen. Dit boekje staat in elk geval op mijn wishlist.

Wine Gums als brandstof?


Sinds gisteren terug van de Vogezen (uitgebreid verslag volgt later) en daar heb ik nieuwe brandstof voor mijn verbrandingsmotor uitgetest en goed bevonden: winegums!

Winegums bestaan voor meer dan 70% uit koolhydraten en bevatten amper vet (<0,20%). Bovendien is het qua smaak een welgekomen afwisseling voor de kilo's peperkoek en bananen die we naar binnen hebben gespeeld, en soms zelfs gewurgd.

Nu bevatten de meeste wine gums wel gelatine (gemaakt van beenderen of visgraten) maar daar bestaan ook alternatieven voor in de vorm van gelatinevrije wine gums.

vrijdag, augustus 10, 2007

De Vogezen, een nieuwe kans

Zonet nog snel mijn spullen gepakt om morgen richting Vogezen te vertrekken. Door onze teleurstellende passage van vorig jaar zijn we deze keer maar met 3 fietsers. De rest had geen zin meer in regen en tevergeefs wachten op een opklaring. Mijn leuze was eerder:"slechter dan vorig jaar kan gewoon niet". Of het moest beginnen sneeuwen?

Met als uitvalsbasis Travexin, vlakbij Cornimont, kunnen we vanaf morgenmiddag de Vogezencols gaan bedwingen. Als inrijrit heb ik al een niet te onderschatten tochtje uitgestippeld met de Col d'Oderen, de Col de Bramont en de Col du Brabant. Verder op het programma nog ritten met ronkende namen als "Naar het dak van de Vogezen" of "De moeilijkste Hellingen van de Vogezen". Als inspiratiebron heb ik mij natuurlijk weer laten leiden door het boek van Alex Polfliet, toch wel een must voor elke Vogezentripper. Daarom niet om de ritten letterlijk uit het boekje over te nemen, maar wel de hellingen en passages er uit te pikken die interessant zijn.

En wat het weer betreft: dat ziet er hier nog niet zo slecht uit. En hier is het zelfs ideaal! In elk geval, ik zie er echt naar uit. Eventjes weg van het werk, weg van de zorgen!

donderdag, augustus 09, 2007

Het verdict: een nieuwe traparm



Na de pech van eerder deze week moet ik op zoek naar een nieuwe crank, en als dat niet lukt een nieuw trapstel. Want de dag nadat ik mijn losgekomen crank terug stevig had vastgezet voelde ik speling bij het trappen. Waarschijnlijk heb ik een tijdje met speling op mijn linker crank (traparm) rondgereden en als er eenmaal een beetje speling is gekomen in de verbinding tussen as en crank, gaat dit ten koste van de crank (het aluminium van de crank is nu eenmaal zachter dan het staal van de as). Nu er speling is gaat het vierkante gat in de traparm beetje bij beetje beginnen uitslijten (zeker bij vierkante assen waar er maar 4 contactvlakken zijn) todat het vierkant bijna rond is geworden en geen grip meer vindt op de vierkante as. Op dat moment sta ik te voet.

En om dat te voorkomen ben ik op zoek naar een nieuwe linker crank. Nu zijn er verschillende opties: via internet op de tweedehandsmarkt, via de "restantenbak" bij de lokale fietsenhandel of bij een gespecialiseerde shop in oude/losse onderdelen op het internet.

Vermits ik met een Campagnolo crankstel rij zou het handig en mooier zijn om die kapotte crank te vervangen door een Campagnolo-exemplaar. Niet alleen mooier, maar ook veiliger. Vierkante assen zijn er immers in twee soorten: ISO (europees) en JIS (Japan). Bijna allemaal, en Shimano voorop, gebruiken ze de JIS-standaard. Campagnolo hanteert de ISO-standaard. Nu zijn er heel wat fabrikanten die cranks hebben in zowel JIS als ISO. Maar ik ga toch op veilig spelen en zorgen voor een Campa-crank.

UPDATE: ondertussen heb al een vervangcrank gevonden. Als alles goed gaat kan ik ze na de Vogezentrip installeren en rij ik terug spelingvrij naar het werk!

dinsdag, augustus 07, 2007

Pech onderweg: de traparm komt los!

Een tijdje terug was mijn trapas om één of andere reden uit het trapashuis los geraakt. Vandaag spring ik vol goede moed, na veel te weinig slaap, door een fantastisch optreden van Manu Chao, op mijn fiets.

Nog geen 5 kilometer verder merk ik dat er iets mis is met mijn trapstel. Eerst denk ik nog dat mijn linkerschoenplaatje te veel speling begint te krijgen, en maar ik mezelf de opmerking dat ik misschien best voor het vertrek naar de Vogezen nieuwe LOOK-plaatjes moet gaan halen. Iets verder begint het mij echter te dagen: mijn linkercrank, in mooi Nederlands ook wel de traparm genoemd, begint los te komen. Verder rijden is duidelijk geen optie, "TAXI home" gebeld en nadat ik was opgepikt en mij had omgekleed, dan maar met de wagen naar het werk gegaan. Als ik dat had geweten had ik gewoon een uurtje langer kunnen slapen!

Het wordt dringend tijd dat mijn woon-werkfiets zijn jaarlijks groot onderhoud krijgt!

vrijdag, augustus 03, 2007

donderdag, augustus 02, 2007

Reinigingstabletten voor kunstgebitten?



Hoe komen reinigingstabletten voor een kunstgebit nu terecht op een fietsblog? Heel eenvoudig, omdat je die tabletten kan gebruiken om je bidons of Camelbak te reinigen. En zo verwijder je ook de bacteriën.

Wie het eens wil proberen moet volgende week (vanaf woensdag 8 augustus 2007) maar naar de Aldi gaan en in ruil voor 2,99 euro krijg je 104 reinigingstabletten.

dinsdag, juli 31, 2007

Juli: er stevig in gevlogen



Laatste dag van de maand, tijd om een staat op te maken. Met 1693 km was het op fietsgebied mijn beste juli-maand ooit. Bijna mijn beste fietsmaand tout court zelfs. Enkel in mei 2006 heb ik meer kilometers afgemaald, 17 km meer om precies te zijn. Het sleutelwoord deze maand was ongetwijfeld regelmaat, want heel lange ritten heb ik niet echt gedaan. Het maximum was vorige zondag: 152 km. Maar door oa. 14 dagen naar het werk te rijden krijg ik zowiezo een mooie kilometerstand. Dat breng mijn jaartotaal voorlopig op 6594 km.

Tijd ook om vooruit te blikken en mijn planning aan te passen. Nu vrijdag rij ik de Sean Kelly. Een toertocht die normaal zaterdag 4 augustus plaats heeft, maar dat is dan weer onverenigbaar met mijn vrijdagactiviteit. Bedoeling is om vrijdag in Ferrières op het parcours aan te pikken en dan de tocht van 182 km te rijden.

Volgend weekend vertrekken we "last minute" toch nog naar de Vogezen, in de buurt van Cornimont. Niet ver van La Bresse waar we vorig jaar verbleven. Hopelijk valt het weer dit jaar wel mee want vorig jaar was dat toch wel de grote spelbreker.

Het weekend nadien volgt dan de Willy Vannitsen Classic. Het zal een beetje van de fietsmakkers afhangen of we zaterdag 19 dan wel zondag 20 augustus 2007 starten. Het parcours van de rit van 188 km lijkt wel verdacht veel op Landen-Hamoir-Landen, maar dat is geen minpunt, integendeel.

En het weekend daarna.... begint mijn verlof van twee en een halve week. Waaronder één week Frankrijk zonder fiets. Ik had in elk geval het plan opgevat om tijdens mijn verlof met de mountainbike de grote tocht van de Oostkantons te rijden. Die loopt over een deel van de 18 rondritten van de Oostkantons. Pittige tocht met 2.650 m hoogteverschil over een afstand van 190 km. Voorlopig verklaart iedereen mij gek omdat ik die tocht in één dag wil rijden. De enige dingen die zeker onmogelijk te realiseren zijn, zijn deze waaraan men niet begint.

zondag, juli 29, 2007

zaterdag, juli 28, 2007

donderdag, juli 26, 2007

À la recherche du temps perdu

Op zoek naar de verloren tijd! Dat is iets waar renners in de Tour - zij die nog niet naar huis zijn tenminste - dagelijks mee geconfronteerd worden. Tijd die ze hebben verloren in een bergrit, of door een domme valpartij of lekke band. Vandaag was het mijn beurt.

Vanmorgen werd ik immers wakker nog voor mijn wekker afliep, dat dacht ik althans. Blijkbaar was er iets misgelopen waardoor mijn wekker vanmorgen gewoon geen kik gaf. Spontaan wakker worden is natuurlijk altijd aangenamer, maar niet als dat bijna een uur later is dan het geplande opstaanuur. Met mijn zevenmijlslaarzen aan ontbeten, tanden gepoetst en met de fiets op weg naar het werk. Op zoek naar de verloren tijd! Rije, rije, rije, stoempe, stoempe, stoempe op het grote mes. Op iets meer dan een uur was ik op het werk. Vermoedelijk een nieuwe recordtijd, met dank aan de lichte rugwind.

maandag, juli 23, 2007

Landen - Krinkelt


Als oud-scouts zijn wij het aan onszelf verplicht om jaarlijks, op de bezoekdag van het kamp, met eigen ogen te gaan vaststellen hoe het kampgebeuren niet meer hetzelfde is als in onze tijd. Je weet wel, die goeie oude tijd van rekenen en vlijt. Sinds vorig jaar gaan wij op bezoek met de fiets en komen de vrouwen ons halen met de auto.

Dus.... zondagmorgen om 6 uur stipt stonden er in Landen 4 mannen klaar voor de geplande rit naar het kamp in Krinkelt bij Büllingen. In de buurt van Butgenbach dus. De voorbereiding was weer "ideaal": zaterdagavond tot na middernacht op café op een dieet van Rochefort 10. Om er zeker van te zijn dat we minstens tot Hamoir zouden geraken zonder veel verloren te rijden volgden wij, net als vorig jaar trouwens, de bepijling van Haspengouw Sportief. Op die manier konden we langs rustige wegen ontdekken hoe Wallonië ontwaakt. Dat betekende, tot aan Amay een zacht glooiend landschap met hier en daar een bultje, en eens de Maas over, klimmen naar Nandrin. Tot Ouffet was het af en toe nog wat klimmen, gevolgd door de duik naar het dal van de Ourthe. Na 68 km was het tijd om de innerlijke mens te sterken: croissants à la crème zijn daarvoor geen goed idee en zorgt voor "reflux". Maar dat wist ik nog niet toen ik bij de bakker naar buiten kwam met twee zulke croissants. Doorspoelen gebeurde met een koffie op een terras. Rond half negen was het niet duidelijk of het etablissement al, dan wel, nog open was.

In Hamoir ging het dan over de brug en begon de klim richting Ferrières en zo verder naar Werbomont en Trois Pont. Vanaf nu zou het op eigen oriëntatie en met de kaart in de hand gebeuren. Met behulp van Bikely had ik de route natuurlijk wel op voorhand uitgestippeld. Tot Trois Pont was het trouwens gewoon de grote weg (N66) volgen. Dankzij het vroege uur was het er gelukkig wel rustig rijden. Na de doortocht van Werbomont en de verdiende afdaling was het de beurt aan de côte Basse Bodeux. De klimspieren begonnen onder stoom te geraken. Alvorens Trois Pont binnen te rijden werden we nog getrakteerd op het meest erbarmelijke wegdek dat ik ooit ben tegengekomen.

In Trois Pont namen we dan de weg naar Wanne door aan de frituur rechts af te slaan, in de richting van de skipiste, om zo via Wèrhai bovenaan de Stockeu uit te komen. In volle duik was er gelukkig nog één iemand attent genoeg om ons de juiste richting uit te sturen. En die juiste richting was niet Stavelot centrum maar langs de Amblève in de richting van Ligneuville, de culinaire hoofdstad van de forel. De Amblève bleef onze reisgezel tot in de gemeente Amel (Amblève) Regelmatig moest er stevig geklommen worden, met stijgingspercentages tot 11%. Vanaf Amel was het dan via de N658, een vrij drukke weg, nog een tiental kilometer naar Büllingen.

Achteraf gezien een meer dan geslaagde rit over 152 km en met meer dan 2300 hoogtemeters. Onderweg geen regen gehad, geen lekke banden en geen materiaalpech. Daar aangekomen stond de BBQ klaar.

Wat kan een mens nog meer wensen? Een warme douche misschien?

donderdag, juli 19, 2007

Het geluid van de koers!

Het geluid van de koers in ongetwijfeld "Rooodaniaaaa". Maar ook buiten de koers is het een handige kreet om voorliggers of wandelaars op ludieke wijze op de hoogte te brengen van uw komst! Het komt in elk geval minder bedreigend over dan "Haaa", "Yooo", "Hey",...

dinsdag, juli 17, 2007

Wielerterm: de rode lantaarn



Tom Boonen is niet de enige Belg die nog in volle strijd is verwikkeld om een prijs te pakken in deze Ronde van Frankrijk. En net als bij Tom Boonen is het voor Wim Vansevenant niet makkelijk om zich te ontdoen van zijn dichte belagers. Wim Vansevenant staat namelijk laatste in het klassement en is dus houder van de rode lantaarn.

Hij heeft ongeveer 2 minuten en 30 seconden "voorsprong" op zijn dichte belager, David Zabriskie. Maar vermits "Z man" een begenadigd tijdrijder is moet Vansevenant misschien nog het meest zijn eigen ploegmaat Leif Hoste vrezen. Als hij deze Tour, net als vorig jaar, de rode lantaarn pakt is Vansevenant nog maar de derde renner die twee keer op rij de rode lantaarn mee naar huis neemt. Enkel de Belg Daniel Masson (1922 en 1923) en de Oostenrijker Gerhard Schönbacher (1979 en 1980) deden het hem voor.

De term "Rode Lantaarn" komt uit het treinverkeer waar de laatste wagon uitgerust werd met een rood licht. Vroeger was er in de Tour ook een rode trui, maar deze was voor de tussensprints, en niet voor de laatste in het klassement. Ook het rode rugnummer heeft hier niets mee te maken, dit is voor de renner die het meest aanvallend rijdt. Eigenlijk is er nooit een echte prijs of trui verbonden aan de rode lantaarn. Het geeft enkel wat extra aandacht en publiciteit.

Leuke link: Tour de France: Lanterne Rouge: alle weetjes uit de Tour, met speciale aandacht voor de rode lantaarn (eng).

zondag, juli 15, 2007

Review: Cervélo Soloist Team


Op het net ben ik deze bespreking (eng) van de de Cervélo Soloist Team tegengekomen. En het is een review waar ik mij volledig in kan vinden. De ondertitel van het artikel is "How is this bike so cheap?" en daar was het mij vorig jaar bij de aankoop van een nieuwe fiets ook om te doen: waar voor mijn geld. Naast de prijs worden vooral de aerodynamische eigenschappen en de stijfheid van het frame als grote pluspunten naar voren geschoven. Minpunten zijn de bijgeluiden tijdens het rijden en het gebrek aan comfort.

Je krijgt dus een mooi frame voor een mooie prijs, al is 1350 euro voor een alu frame met carbon voorvork natuurlijk ook geen spotprijs. Wat de stijfheid en de aerodynamica betreft kan ik de review alleen maar bijtreden: het is een responsief frame waarbij weinig energie verloren gaat.

Keerzijde van een stijf frame is natuurlijk het gebrek aan comfort, dat lijkt mij logisch. Het is ofwel het één ofwel het ander. Elke oneffenheid wordt doorgegeven, al kunnen een goed zadel en wat minder druk in de bandjes wonderen doen. Waar ik wel echt last van heb zijn de bijgeluiden. De kabels lopen in het frame en bij slecht wegdek durven die kabels wel eens beginnen tikken, vooral in de bovenbuis. Een twee geluidsprobleem is de zadelpen. Die begint na verloop van tijd heftig te kraken. Nu is dat wel makkelijk op te lossen door het boeltje te demonteren en terug opnieuw in te vetten. Maar het blijft toch vervelend. Maar algemeen gesteld ben ik toch nog altijd zéér tevreden van mijn (Cer)vélo.

Meer reviews (eng) vind je trouwens hier.

zaterdag, juli 14, 2007

Het Z-mysterie...

Vandaag heb ik het Z-mysterie opgelost. Vorige week was mij immers opgevallen dat er vlak voor mijn deur nieuwe pijlen van een toertocht op het wegdek waren geschilderd. Witte pijlen met een Z eronder. Ik kon mij niet onmiddellijk voorstellen om welke tocht uit de buurt het zou kunnen gaan.

Dan maar de test gedaan en de pijlen gevolgd, via Gingelom ging het naar Jeuk en zo Wallonië binnen. Al snel werd het mij duidelijk: dit was de nieuwe Cicli Fondriest, een rit die binnen twee weken wordt verreden. Sinds dit jaar heet die rit trouwens de Dynatek Classic. En bij een nieuwe naam horen blijkbaar nieuwe pijlen én een hertekend parcours. Maar waarom er een Z onder die pijlen staat is mij nog niet duidelijk... De Z van Zoutleeuw misschien?

Ook vandaag was de inwijding van de nieuwe fiets van een fietsmaat: een Canyon Ultimate CF Pro 7.0. Ziet er gelikt uit, en prijs/kwaliteit bijna niet te kloppen. Enig (esthetisch) minpuntje vind ik de "undersized" vork die daardoor maar dunnetjes overkomt in vergelijking met de rest van het frame. Oordeel zelf maar op deze foto.

Een minpuntje qua afmontage vind ik persoonlijk het dubbel crankstel. Maar dat was niet zijn keuze maar eerder van moeten, de compact-versie was immers niet meer leverbaar en een triple was zelfs geen optie. Dan is de keuze natuurlijk snel gemaakt.

Nu heb ik mijn voorkeur voor een triple nooit onder stoelen of banken gestoken en ik zie die compact-crankstellen meer als een modeverschijnsel. Want wat zijn nu eigenlijk de troeven van een compact t.o.v. een triple?

  • Lichter: is dat een argument voor de gemiddelde toerist met overgewicht?
  • Minder ingewikkeld en vlotter schakelen: voor de gemiddelde toerist is 2 of 3 keer klikken nu toch ook geen wereld van verschil?
  • Lagere Q-factor*: Q-Wat?!? Inderdaad, daar heeft de gemiddelde toerist nog nooit van gehoord, laat staan dat hij er wakker van ligt.
  • Betere kettinglijn: het klopt dat bij een triple uw kettinglijn meer scheef kan lopen en je hierdoor meer wrijving (weerstand), en dus ook slijtage krijgt. Maar een scheve kettinglijn hangt vooral af van diegene die de schakelhendels bedient. Niet?
  • De prof rijden er ook mee: Klopt! Maar vaak rijden profs met bepaald materiaal vanwege sponsorverplichtingen. Het is pas waneer een prof buiten zijn sponsorcontracten om met bepaald materiaal rijdt dat je kan concluderen dat hij er echt wel op gesteld is.
* Q-factor: afstand (in mm) tussen de beide pedalen. Hoe kleiner, hoe effiiciënter de trapbeweging.

Een triple is trouwens niet enkel voor wielertoeristen die de bergen in willen de ideale afmontage, ook als je graag op souplesse rijdt is een 39 ideaal. Bij een compact is de 34 te klein en de 50 net te groot.

woensdag, juli 11, 2007

Vouwhelm: handig voor onderweg?



Je ziet ze meer en meer in het straatbeeld: de vouwfietsers. Handig om bijvoorbeeld de trein te combineren met de fiets. Uitgevonden in de jaren '60 door de Engelse ontwerper Alexander Moulton heeft het blijkbaar een halve eeuw geduurd voor dit type fiets als volwaarig transportmiddel wordt beschouwd. Al heeft dat waarschijnlijk vooral te maken met innovaties en nieuwe ontwikkelingen zodat de hedendaagse vouwfietsen licht en compact zijn. Het filmpje hieronder is een duidelijk bewijs.

Nu de vouwfiets aan populariteit wint komen fabrikanten met allerhande accessoires. Eén zo'n accessoire, (of moet ik zeggen gadget?) is de vouwhelm (zie foto hierboven). Doordat je de helm kan inklappen wordt hij compacter en makkelijker op te bergen. Al stel ik mij wel vragen bij veiligheid. Wat als die helm dichtklapt bij een valpartij?

UPDATE 12/07: de vouwfiets is blijkbaar ook doorgedrongen tot in de Tour de France! Over het hoe en waarom lees je hier en hier.

dinsdag, juli 10, 2007

Dienstmededeling

Zojuist gemerkt dat deze blog sinds gisteren drie jaar bestaat.

maandag, juli 09, 2007

Reculer pour mieux sauter?

Mijn dipje van de maand juni lijkt helemaal vergeten. En nu ik mijn statistieken van de voorbije jaren bekijk is de maand juni altijd wat minder. Wel nooit met zo een heftige terugval als dit jaar, maar daar zat mijn job ook wel voor een groot stuk tussen.

Dankzij de driedaagse van de club (nog een oververdiende dankuwel aan de organisatoren!), en mijn woonwerkritten, zit ik deze maand al over de 600 km. En ik heb serieuze goesting om deze maand nog ferm aan de boom te schudden.

Dat kan zaterdag al want dan is de volgende uitstap gepland. Direct ook de inwijding van de nieuwe fiets van een fietsmakker. Een Canyon, gekocht via internet. Ben eens benieuwd.

In de O²Bikers van deze maand komen de geteste mountainbikes (de alu Grand Canyon F6 en de carbon F10 Ultimate CF8.0 FBI Team) er in elk geval goed uit. Vooral de wendbaarheid en de verhouding prijs/kwaliteit konden bekoren. Het gebrek aan comfort was een minpunt. Maar als je comfort wil koop je toch geen hardtail? Het is zeker één van de merken die ik zal onthouden wanneer mijn huidige MTB aan vervanging toe is.

woensdag, juli 04, 2007

Lets go bananas!




Ben jij het ook moe dat uw banaan, na een halve rit in je achterzak te hebben gestoken, een en al pap en spijs is? Dan is de BananaGuard misschien iets voor u?

Of ze hiervoor de prijs voor "uitvinding van de eeuw" gaan winnen durf ik betwijfelen, maar voor wie wel overtuigd is..... Je kan ze hier en hier kopen, of hier voor onze Nederlandse vrienden.

The only way is up!

Stilaan klimmen we uit de fietsdip. Sinds vorige week fiets ik terug naar het werk en dit weekend gaan we op driedaagse met de club. Tegen zondag zou ik voor deze week aan 500 fietskilometers moeten komen. Op de goede weg dus!

vrijdag, juni 22, 2007

We zitten in een dipje!



De voorbije maand amper om de fiets gezeten. Te druk op het werk om met de fiets naar het werk te rijden en in het weekend ook al geen zin om op de fiets te kruipen.

Vorige week was hét moment van mijn fietsjaar de "Gran Fondo Eddy Merckx", en eigenlijk kon mij dat weinig schelen. Ik ben naar daar gegaan om toch maar de 110 kilomter te rijden, uiteindelijk ben ik amper aan 80 km geraakt, en daar was ik niet rouwig om.

Deze maand maar 200 kilometer gereden en ik voel nog niet onmiddellijk de drang om daar veel aan te doen. Blijkbaar is de honger naar de fiets opeens verdwenen!

woensdag, juni 06, 2007

Meimaand, fietsmaand?

De maand mei ligt al een weekje achter ons, hoog tijd om de balans op te maken.

Vergeleken met vorig jaar was het een mindere fietsmaand. Dit jaar heb ik in mei zo'n 270 kilometer minder gereden, toch nog goed voor 1436 km. Dat "minder fietsen" heeft verschillende oorzaken. Zo waren er heel wat feestdagen gekoppeld aan brugdagen. Hierdoor verlies ik woon-werkkilometers die ik niet volledig goedmaak met mijn toerritten. Daarnaast heb ik begin mei een weekje verlof gehad en tegenwoordig is het mijn job die mij van de fiets houdt, en ook van deze blog trouwens. Sinds vorige week dinsdag ben ik niet meer met de fiets gaan werken. Dat alles maakt dat ik in de hele maand mei maar 8 dagen naar het werk gefietst ben en dus een serieuze terugval ken in mijn fietsinkomsten. Van de topmaand april naar de flopmaand mei.

Juni zal trouwens niet veel beter worden. De volgende dagen nog druk op het werk met een groot "offensief" dat we sinds twee weken gestart zijn, en het einde van de oorlog is nog niet in zicht. Volgende week word ik afgelost en "mag" ik gaan "verpozen" in het buitenland. Dinsdag vertrekken en vrijdagavond terug.

Allemaal leuk, maar de dag nadien is het de Gran Fondo Eddy Merckx, mijn doel van dit jaar. Nu ik amper kilometers maak gaat dit meer dan waarschijnlijk een grote flop worden. Nu zondag denk er aan om het parcours eens gaan te verkennen, nadat ik eerst langs de stembus ben gepasseerd.

vrijdag, mei 25, 2007

Een nieuwe GSM.... nieuwe mogelijkheden....

Na 4 jaar trouwe dienst heb ik eindelijk mijn Sony Ericsson T300 aan de kant kunnen schuiven en mogen inruilen voor een moderner exemplaar. een smartphone heet dat tegenwoordig. Voorzien van de nodige toeters en bellen kan ik nu ook eindelijk beginnnen "mobloggen". De term mobloggen staat voor mobiel bloggen. Dankzij mobloggen kun je berichten aan je weblog toevoegen zonder dat je direct gebruik maakt van een computer. Met moblogging kun je dus foto's samen met korte berichten via een mobiele telefoon automatisch op je weblog plaatsen.

Wat kost dit? Nienté! Aangezien ik proximusabonnee ben moet ik om mijn foto's te publiceren gewoon een (gratis) mms versturen naar 4488. De foto's en tekst worden dan meteen gepubliceerd op mijn moblog. Ik heb deze moblog dan ook nog zo ingesteld dat de foto's automatisch op deze weblog verschijnen. Dus als je hier binnenkort actiefoto's tegenkomt weet je hoe laat het is.

Nu ben ik ook helemaal geen wizkid, maar is er echt wel veel mogelijk. Ga daarvoor maar eens kijken op de website van Wouter De Ruyck. Hij koppelt de foto's zelfs aan een kaart zodat je kan zien waar de foto's genomen zijn. Vooraleer het bij mij zover is zal ik nog heel wat kilometers gereden hebben.... Ik hou het voorlopig op simpel mobloggen.

zondag, mei 20, 2007

Trois Pont 2007



Gisteren voor de tweede keer in mijn fietsloopbaan Landen - Trois Pont - Landen (220 km, 3000 hm) gereden. Omdat geen enkele van mijn fietsmakkers deze rit wilden of konden rijden had ik afgesproken met een andere groepje. Ondanks dat de wekker op 6 uur stond geprogrammeerd was ik er toch in geslaagd bijna te laat te komen. Tot aan de eerste bevoorrading in Hamoir werd er serieus doorgereden zodat we daar een gemiddelde hadden van meer dan 29 km/uur. En dan moest het nog beginnen.

Na de klim uit Hamoir bleven er nog zo'n 10 man over, de rest had daar de rol al moeten lossen. In Ferrières was het parours gewijzigd door wegenwerken, het was er in elk geval niet lichter op geworden. Daarna over de gebruikelijke Basse Bodeux met nadien de tweede controlepost in Trois-Ponts. De opeenvolging van beklimmingen met als voornaamste de côte de la Gleize, de côte de Meuville en de côte de Lorcé lieten zich stilletjesaan voelen. Vooral op de Lorcé was het "stoempen", gelukkig was er boven opnieuw een bevoorrading.

Het vat was bijna leeg, en uit een ander vaatje tappen kon jammer genoeg niet. Ik wist dat het vanaf nu aanklampen zou worden. Dat lukte aardig maar op de côte Comblain au Pont, de klim naar Mont, werd ik uit het wiel gereden. Aanklampen had weinig zin dus ik besloot op eigen tempo naar boven te rijden. In de afdaling dan alle moeite gedaan om terug in het spoor te raken maar die poging werd abrupt onderbroken door een nieuwe helling, de côte de Rotheux. Ook hier was het zoeken naar het juiste ritme. Al ging het nog vrij vlot.

Ik wist dat boven de laatste controle was en ik wou mijn bus richting Landen niet missen. Na Rotheux zijn er immers amper hellingen maar wel een genadeloze wind die blijkbaar ALTIJD in het nadeel blaast. Dan zit je beter in een groepje dan dat je alleen tegen de wind moet beuken. In Rotheux kon ik terug aanpikken met de rest. Op de laatste echte helling, Les Cahottes, werd er fors doorgereden, maar ik was duidelijk uit mijn dipje en kon goed mee. Vanaf toen was het vlammen en af en toe kop doen.

Moe maar voldaan, en met een gemiddelde van net geen 28,5 km/uur, kwam ik, na bijna 8 uur in het zadel, in Landen aan. Met dank aan de sterke mannen die mij op sleeptouw hebben genomen. Of zou het aan mijn voorbereiding hebben gelegen, vrijdagavond immers een Rochefort 10 gedronken. Ik denk dat ik er volgend jaar een paar meer ga drinken, koolhydraten inslaan!

STATS: 222 km, 2910 hm, 7 uur 47 min, 151 bmp, max 62 km/uur

vrijdag, mei 18, 2007

Drie maal pech is brute pech!

Gisterenmorgen, ondanks de regen, vol goede moed vertrokken naar Riemst voor de Omloop van de Voerstreek. De benen voelden wel niet echt fris aan omdat ik dinsdag op weg naar huis nogal fors had doorgereden.

Pech #1: Op weg van de auto naar de inschrijving meldde een fietsmaat dat zijn fiets niet echt goed schakelde. Het probleem werd snel gelokaliseerd: een cassette die los stond. Met de hulp van iemand van de organisatie was het al bij al nog snel opgelost. Gelukkig, want een tool om een Campagnolo cassette af te nemen heeft niet iedereen standaard in huis. Met wat vertraging dan toch op weg voor de 130 kilometer.

Pech #2: Nog geen 5 kilometer verder het gekende geluid van een aflopende band. Geen probleem, band vervangen en terug op weg.

Pech #3: Weer 5 kilometer verder, dezelde band weer lek. Dit kon geen toeval zijn. Wat bleek: scheur in de buitenband dus verder rijden was geen optie.

De pechvogel is dan terug richting start gereden, en wij, met twee, hebben dan voor de 70 kilometer gekozen zodat onze fietsmakker niet te lang op ons moest wachten. Het geluk bij al het ongeluk is nu wel dat de benen wat frisser zullen zijn voor Landen-Trois Pont-Landen.

zondag, mei 13, 2007

Energie voor onderweg?


Gisteren zoals gepland de Acht van Zelem gereden. Ingeschreven voor de tocht van 175 kilometer, maar door de forse wind en de regenvlagen onderweg toch maar gekozen voor de afslag van de 135 km. Met de heen en terugrit toch weer bijna 160 kilometer in de benen. Belangrijk bij zulke lange fietstochten is er voor zorgen dat je energiebevoorrading gewaarborgd blijft. Tijdens het fietsen gebruik je immers heel wat energie, energie die je lichaam uit de verbranding van vetten en koolhydraten haalt.

Het zijn vooral de koolhydraten die je tijdens de rit moet zien aan te vullen, door te eten en/of te drinken. Fietsvoedsel moet dus zoveel mogelijk koolhydraten, en zo weinig mogelijk vetten (≤5g/100g) en vezels (≤5g/100g) bevatten. Welk type koolhydraten is bijzaak. De totale energiewaarde (kcal) is dus niet belangrijk, wel de hoeveelheid (g) energie uit koolhydraten. Ook toegevoegde mineralen en/of vitaminen is marketing en geen noodzaak. Die kan je na de training makkelijk aanvullen, en dat zal geen invloed hebben op de fietsprestaties.

Om je energie onderweg aan te vullen zijn er heel wat energierepen op de markt. Maar sommige van die repen voldoen helemaal niet aan de essentiële voorwaarde van een energiereep, en vaak zijn ze ook prijzig, of zelfs schandalig duur. Mijn goedkoop alternatief is peperkoek (ontbijtkoek in NL). Peperkoek bestaan immers voor 70% uit koolhydraten en bevat amper vetten (1%) en vezels (3%). Eventueel wat besmeren met stroop of confituur om het geheel wat minder droog te maken. Onevenaarbaar als energieleverancier.

zaterdag, mei 05, 2007

Examenstress?!?

Vandaag wijselijk besloten om morgen niet af te zakken naar Vaals voor de SFC. Omdat de SFC voor mij toch eerder een doorgedreven trainingsritje ging worden vind ik die 25 euro inschrijvingsgeld eerder aan de hoge kant. En met duizenden zitten wriemelen op de smalle Limburgse wegen zag ik eigenlijk ook niet zo zitten.

Genoeg excuses dus om morgen rustig wat te oefenen met wielen maken. Overmorgen, maandag, leg ik immers mijn eindexamen "fietsmecanicien" af. Het theoretische examen is al achter de rug, en geslaagd, net als de hele klas trouwens. Maandag moeten we dan aantonen dat we ook de handen uit de mouwen kunnen steken. Dus vandaag de hele dag al in de weer geweest met het "inoefenen" van de leerstof. Dat liep vlot, alleen mijn wielbouwkunde kan nog een extra dag oefening gebruiken. Daar ga ik mij morgen dan maar op toeleggen.

De rest van mijn maandplanning blijft ongewijzigd, gisteren 150 km gereden, met zo'n 1600 hoogtemeters. Deze week drie keer naar het werk fietsen en zaterdag dan de Acht van Zelem met 175 km voor de boeg.

zaterdag, april 28, 2007

Shimano Fiets Challenge: 6 mei 2007

Binnen een week is het zover, dan wordt in Vaals het startschot gegeven voor de hernieuwde Shimano Fiets Challenge. Na een jaar afwezigheid prijkt de grootste cyclo van de Benelux weer op de kalender.

Met 150 km en 2000 hoogtemeters is het natuurlijk niet de zwaarste van de Benelux, daarvoor moet je in de Belgische Ardennen zijn met de Gran Fondo Eddy Merckx of de Velomédiane Claude Criquielion. Maar vermits begin mei voor velen (ook voor mij) relatief vroeg op het seizoen is, is deze cyclo zeker niet te onderschatten.

Ik heb het parcours trouwens een tijdje geleden op www.bikely.com gepost. Wie zondag thuis blijft kan trouwens gewoon online meevolgen. Levende Cyclo-legende Oege Hiddema en Johan Veninga van www.zitvlees.nl zullen met een zendertje rondrijden zodat je in realtime kan volgen waar ze rijden, en ook hoe snel ze rijden. Hiervoor kan je zondag vanaf 9 uur terecht op www.TTSM.com.

Ik zal zondag dus ook aan de start staan maar wel met weinig ambitie. Met 3000 km in de benen is de basisconditie goed, maar het ontbreekt mij nog aan uithouding om 150 kilometer lang het volle pond te geven. Daar moet tegen de Eddy Merckx dus nog wat aan gewerkt worden. Hiervoor heb ik volgende planning opgesteld:

woensdag, april 25, 2007

Mijn nieuwe vork: Rock Shox Tora 318 U-turn

Gisteren een nieuwe voorvork gekocht. Zoals eerder gemeld heeft mijn RS Judy TT uit 2003 zijn beste tijd gehad. Daarenboven is het vandaag de laatste echte les “fietsmecanicien”, zodat ik nog snel gebruik kan maken van degelijk materiaal, vooral dan voor het inkorten van de vorkbuis.

Omdat de mountainbike voor mij maar een nevenactiviteit is, die vooral in de winter wordt bedreven, wou ik niet al te veel geld uitgeven aan nieuwe vork. Daarom heb ik gekozen voor de relatief goedkope Tora, een middenklassemodel. Binnen het Tora-segment heb je de keuze uit de 289, 302 of 318. Ik koos voor het laatste model met U-turn en motion control demping.

In mijn ogen heb je met de 318 u-turn het meeste waar voor je geld. Met de U-turn kan je je veerweg verlengen (130 mm) of verkorten (85 mm). De motion control dient dan weer om je demping in te stellen. Met andere woorden, je kan zelf instellen hoe diep je vork inveert en aan welke snelheid dit dient te gebeuren. Het is juist het samenspel tussen veren en dempen dat een vork tot een goede vork maakt.

Hét grote minpunt van de Tora is voor velen natuurlijk het gewicht (ik maak mij eigenlijk daar niet druk om). Met een opgegeven gewicht van 2221 gram is het zeker geen pluimgewicht, maar vergeleken met mijn Judy TT zal het totale gewicht van de fiets wel ongeveer gelijk blijven.

Positieve reviews van de vork vind je trouwens hier(nl), hier en hier (eng);

woensdag, april 18, 2007

Pech onderweg: de trapas komt los!

Deze week voor het eerst in mijn woon-werkcarrière niet op eigen kracht thuis geraakt. Ik moest nog zo'n 15 kilometer rijden toen opeens mijn trapstel volledig blokkeerde. Bleek dat mijn rechter/vaste cup van mijn trapas los was gekomen en tegen de crank aandrukte. Hierdoor was er gewoon geen beweging meer in het trapmechanisme te krijgen. Gelukkig ben ik nog redelijk snel thuis geraakt (leve de GSM) en staat alles ondertussen weer vast. Al was dat ook niet zo eenvoudig. Mijn oude campagnolo cranks zijn op de trapas bevestigd met een inbusbout van 7 mm. Nu moet je zelf maar eens op zoek gaan naar een inbussleutel van 7 mm, geen eenvoudige opdracht.

Eigenlijk wel bizar dat die trapas zomaar loskomt tijdens het fietsen. Waarschijnlijk niet vast genoeg gezet bij de (her)montage enkele weken geleden en tijdens het trappen stilletjes aan losgekomen.

Met de (de)montage van mijn trapas moet ik altijd een paar keer nadenken hoe het weer zit met de draairichting. Vermits het hier gaat om een trapas met BSA/BSC-draad moet je de rechtercup tegenwijzerzin vastdraaien (linkse draad). Met de klok mee, en dus ook met de traprichting mee is losdraaien. Een handig ezelsbruggetje om te onthouden hoe het zit met de linkse en rechtse draad van een BSA/BSC trapas is te vergelijken met de pedalen. Pedalen moet je altijd tegen de traprichting in vastdraaien, om te vermijden dat je ze tijdens het trappen zou losdraaien. De cups van je trapas moet je dus altijd met de traprichting mee losdraaien. Dus zowel de linkercup (rechtse draad) als de rechtercup (linkse draad) naar voor draaien.

vrijdag, april 13, 2007

De hel van het Noorden


Zondag is het zover, L'enfer du Nord (de hel van het Noorden). Deze ultieme heldentocht vertrekt vanuit Parijs (eigenlijk Compiègne) om 260 kilometer verder te eindigen op de wielerbaan van Roubaix, al is dat laatste niet alle renners gegund. Sinds 1977, met uitzondering van 2005, ligt de eigenlijk (psychologische) start van de wedstrijd in het bos van Wallers-Arenberg. Alhoewel, sinds vorig jaar zijn de kasseien heraangelegd en komen de renners vanuit de andere richting zodat het geen kamikaze-doortocht meer is. Veiliger voor de renners, maar wel minder spectaculair. Naast de kasseistroken (met Carrefour de l'Arbre als ultieme scherprechter) is natuurlijk ook het weer een bepalende factor. Regen is glijden (1994!) en droog weer is kilo's stof vreten. Zoals het weer er nu naar uit ziet gaan de renners dit jaar veel stof binnenkrijgen.

Persoonlijk vind ik "la reine des classiques" in elk geval de mooiste wielerklassieker die er is, met alle noodzakelijke ingrediënten: heroïek, dramatiek, overwachte plotwendigen,.... De mooiste om naar te kijken want om ze zelf te rijden moet je toch wel een masochist zijn. In totaal meer dan 40 km dokkeren over kasseien, tot je blaren op je handen krijgt, is niet aan mij besteed. Geef mij op dat vlak maar de Waalse klassiekers.

Maar ooit (in de verre toekomst) wil ik Parijs-Roubaix wel eens rijden. Kwestie van het op het palmares te hebben staan. Om de 2 jaar (in de even jaartallen) organiseert de Velo Club de Roubaix de tour versie van Parijs-Roubaix. De volgende editie is gepland op 8 juni 2008. Het zal nog niet voor 2008 zijn, maar ooit, misschien 2010 of zelfs 2020 rij ik mijn eigen hel naar het Noorden. De cyclo uitrijden zou een fantastische prestatie zijn. Dat geldt voor iedereen die Roubaix haalt. Rij je de velodroom binnen dan heb je héél sterk gereden, ongeacht hoe lang je er over hebt gedaan.

woensdag, april 11, 2007

Wij verdienen opslag!



Wij verdienen opslag, en met "wij" bedoel ik alle woon-werkfietsers die een fietsvergoeding krijgen. Sinds 1997 is de fietsvergoeding vrij van belastingen en vastgelegd op 6 frank, tegenwoordig 0,15 euro. De vergoeding is dus al 10 jaar ongewijzigd (in Nederland is de fietsvergoeding sinds vorig jaar al op 0,19 euro gebracht) Minstens tijd voor een indexaanpassing! Die index is ondertussen opgelopen van 101,29 tot 119,98, dat betekent dat de fietsvergoeding minstens 0,18 euro moet bedragen om evenveel geld voor je prestaties te krijgen. Dit is trouwens een voorstel van de fietsersbond, dat ook al werd overgenomen door parlementslid Hans Bonte.

Natuurlijk zien de werkgevers dit niet zitten. Te verwachten, maar een beetje kortzichtig. Ik vermoed dat het dagelijks fileleed een onderneming wel wat meer kost dan 0,18 euro per kilometer. Iemand zou eens moeten onderzoeken hoeveel auto's er kunnen worden geweerd mocht de fietsvergoeding op 0,20 of zelfs op 0,50 euro worden gebracht. Kan misschien nog een win-situatie worden voor de bedrijven?

Die fietsvergoeding is een mooie stimulans om te starten met fietsen naar het werk. Maar ik denk dat er weinig mensen het blijven doen enkel voor het geld, terwijl ze er eigenlijk geen bal aan vinden. Rijk zullen je er trouwens nooit van worden, dat heb ik in het verleden al eens aangetoond. Voor elke dag dat ik naar het werk fiets krijg ik 11,40 euro. Uitgerekend in uurloon komt dit op zo'n 3,80 euro per uur, een schamele 150 oude belgische frankskes. Geef toe, een hongerloon voor af en toe zware fysieke arbeid in soms zware omstandigheden. Positief punt, hoe harder je rijdt hoe beter je wordt betaald (per uur dan toch).

zondag, april 08, 2007

Geen kilometers, maar hoogtemeters!

Vandaag een eerste fietstocht met als belangrijkste criterium "1000+", meer dan 1000 positieve hoogtemeters dus. Om een beetje deftig voor de dag te komen in een cyclosportieve moet je immers voldoende klimkilometers in de benen hebben. Ideaal hiervoor is het parcours van de Ti'Light Classic die elk jaar in juli wordt gereden. Gelukkig gebruiken ze goede verf voor de wegmarkering zodat alle pijltjes, 9 maanden na de feiten, nog perfect leesbaar waren.

Via Landen, Wasseiges en Héron, met hier en daar een molshoop, kwamen we aan bij de grootste uitdaging van de dag: de Cote de Ben Ahin (2,5 km, 6%). Daar bleek al snel wat ik eigenlijk al wist: dat ik de voorbije dagen te veel en te intensief gefietst heb. mijn hartslag ging niet echt vlot de hoogte in. De volgende dagen dus wat minder fietsen en meer rusten. Want trainen is óók rusten!

De missie is uiteindelijk geslaagd met 1125 hm (op 114 km) volgens mijn VDO en 1102 volgens mijn Polar. Waar het juist misgelopen is weet ik niet, beide fietscomputers hielden nochtans ruime tijd gelijke tred qua aantal hoogtemeters.

donderdag, april 05, 2007

Ibike Pro Power Meter: gadget of wetenschap?


Deze maand in O²Bikers een korte vermelding van de Ibike. Na de Ipod en binnenkort de Iphone kan je tegenwoordig dus ook met een Ibike rondrijden. De Ibike Pro Power Meter is een toestel dat je vermogen weergeeft. Het vermogen is de hoeveelheid energie die je levert bij het fietsen (kracht x snelheid). Ideaal om de intensiteit van je inspanning te meten, of op basis hiervan je trainingsintensiteit te bepalen. Je hartslag kan immers onderhevig zijn aan allerlei factoren (temperatuur, stress,...), het vermogen blijft altijd hetzelfde, 300 watt blijft 300 watt. Vermogen wordt ook instant gemeten terwijl je hartslag tijd nodig heeft om zich aan te passen aan de intensiteit.

Nieuw is een vermogensmeter natuurlijk niet. Zo is SRM (Schoberer Rad Messtechnik) als sinds 1986 op de markt met een vermogenstrainer. Wat wel nieuw is, is de manier waarop ze het hebben aangepakt. Isaac Newton wist al dat tegenover iedere werking van een kracht altijd een even grote tegenwerking staat, de wet van actie en reactie. Om vooruit te komen moet je krachten overwinnen, sowieso de luchtweerstand en de rolweerstand, en als het bergop gaat ook nog eens de klimweerstand.

Ibike gaat dus, in plaats van de krachten te meten die de renner opwekt (zoals SRM, Ergomo of PowerTap doen), de krachten meten die door de renner worden overwonnen om vooruit te komen. Op basis daarvan berekent men het vermogen dat wordt geleverd. Slim gezien, want als A=B maakt het toch helemaal niet uit of je A dan wel B meet. Tot zover de theorie. Hoe werkt het in de praktijk?

Zoals gezegd zijn er drie krachten die overwonnen dienen te worden, en de Ibike moet die op één of andere manier kunnen meten. Voor je met je Ibike op pad kan gaan moet je daarom het toestel kalibreren. Het eenvoudigste is de klimweerstand. Hiervoor moet je, naast de hellingsgraad, ook het gewicht van de fiets en berijder kennen. Die gegevens zijn makkelijk in te voeren. De hellingsgraad berekent de Ibike niet d.m.v. verschil in luchtdruk (zoals Polar en andere fietscomputers doen) maar met een soort van elektronische waterpas, hetgeen (zeker bij instabiel weer) betrouwbaarder is. De lucht- en rolweerstand meten doet Ibike door je te vragen in je standaardhouding aan 32 km/uur te fietsen. Deze meting wordt dan gehanteerd als referentie voor het berekenen van het vermogen. Tot zover de instellingen.

Krijg je hierdoor nu 100% betrouwbare output? Neen, door je houding te wijzigen kan je opeens meer of minder wind vangen en dit heeft natuurlijk een invloed op de kracht die je nodig hebt om je snelheid aan te houden, en dus ook op je geleverde vermogen. Bochtenwerk, rijden in groep maar ook een andere bandendruk of zelfs andere outfit hebben een invloed op het te leveren vermogen. Allemaal elementen die de Ibike niet kent. Je krijgt een mooie indicatie van je vermogen, maar echt waterdicht is de berekeningswijze niet.

Krijg je waar voor je geld? De Ibike Pro Power Meter is momenteel enkel in de VS te krijgen en kost 399$ (ongeveer 300 euro, interessant dankzij de huidige wisselkoers). Dat is merkelijk goedkoper dan de Powertap (1500 euro), die op zijn beurt heel wat goedkoper is dan een SRM in amateuruitvoering. Wil je op en top professioneel materiaal tel je meer dan 3000 euro neer voor een professionele SRM.

Op het net zijn er vergelijkende testen (hier, hier en hier) terug te vinden van de Ibike versus SRM. Daaruit blijkt dat de Ibike goed zijn streng trekt. Zeker als je een algemeen beeld wil van het geleverde vermogen tijdens een rit. Instante vermogenweergave is een ander verhaal. Er mag ook wel verschil zijn, de SRM is 10 keer duurder.

Meer over trainen op vermogen, en een vergelijking tussen de SRM, Ergomo, PowerTap en de Polar Output Set vind je in Fiets Magazine #2 2007.

Promofilmpje Ibike:


Met dank aan Charles Dauwe van fietsica.be. Schitterende website met wetenschappelijke uitleg over het fietsen.

dinsdag, april 03, 2007

Effect van muziek op het fietsen?


Gisteren voor het eerst sinds lang op pad zonder muziek. Normaal gezien zijn Peter Vandeveire en Tomas De Soete mijn vaste metgezellen tijdens mijn woon-werkritten. Maar nu was ik dus vergeten de batterijen van mijn radio op te laden. Dan maar zonder. Wat mij opviel is dat ik zonder muziek de rit veel bewuster heb meegemaakt. Natuurlijk omdat je meer in contact komt met buitengeluiden, maar ook het fietsen op zich beleef ik bewuster, meer gefocused. Toeval of niet, maar gisteren reed ik mij snelste thuisrit van het jaar.

Wat zou nu de invloed zijn van muziek tijdens het fietsen, of sporten in het algemeen? Er werden al verschillende onderzoeken naar gedaan. Heel wat met de conclusie: "Music is good for U". Zo vond de Acadia University in Nova Scotia dat vrouwen die naar muziek luisterden langer liepen dan vrouwen die dat niet deden. Een andere studie, van de Southwestern University in Texas, kwam tot de vaststelling dat mannen die tijdens intensieve trainingen luisteren naar "snelle muziek" langer fietsen, zeker wanneer het hun favoriete muziek is.

Ik heb nochtans het gevoel dat ik door de muziek net trager ga rijden, dat ik afgeleid word. Of zou dat dan eerder te maken hebben met het hoge praatgehalte van de radioprogramma's waar ik naar luister? In dit onderzoek treden ze mijn vaststelling bij: het effect van muziek is dat je trager gaat lopen/fietsen.

Wat er ook van zij, ik ga er mijn muziek niet voor laten, het maakt de woon-werkritten altijd aangenamer. Een bijkomend voordeel, je hoort niet wat de mensen allemaal tegen je roepen wanneer je op weg bent in de stadsjungle.

Sinds deze maand heb ik trouwens oorhaken die, i.t.t. de normale oordopjes, goed blijven zitten. Zeker een aanrader. Ben je op zoek naar een gadgetoplossing dan zijn deze "Slips" misschien iets voor u? Handig om de oordopjes te bevestigen aan de riempjes van je helm. Klik hier voor meer info.