maandag, mei 30, 2005

Landen - Hamoir - Landen

Dit weekend Landen - Hamoir - Landen gereden! Zoals het spreekwoord zegt: "goed begonnen, is half gewonnen". Een goede voorbereiding is dan ook essentieel. Zorg ervoor dat je dus uitgeslapen en met een frisse kop aan de start verschijnt. Natuurlijk vlugger gezegd dan gedaan.

Mijn weekend begon voor één keer een beetje vroeger dan normaal, vrijdag in de late namiddag al een receptie op het werk. Nadien snel naar huis dan richting Leuven voor het optreden van Moby. De Brabanthal leek wel een sauna, en het bier vloeide rijkelijk. Om te bekomen van het geweldige optreden dan maar afgezakt naar de Oude Markt. Resultaat was dat ik ergens rond half drie 's nachts en met een licht hoofd in mijn bed lag. Wanneer je dan om 7 uur moet opstaan is dat een pijnlijke ervaring.

Met hoofdpijn en weinig jus in de benen dan maar op weg naar de sporthal in Landen. De inschrijving verliep vlotjes en rond kwart na acht samen met nog twee fietsmakkers op weg voor onze eerste +100 km van het seizoen. Tot aan de Maas (oversteek in Amay) reden we op de gekende wegen doorheen het glooiende, weidse landschap van Waals Haspengouw. Kort nadien de eerste echte klim van de dag: de côte de Yernée, 7 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,3% (max 9%); Ons principe bij zulke beklimmingen is altijd "op eigen tempo en boven wachten". Ik was als eerste boven, en kon dus ook als eerste uitblazen. (nadeel van de laatste te zijn is dat je nooit kan rusten). We reden rustig verder tot aan de eerste bevoorrading aan de oevers van de Ourthe. Die bevoorrading was trouwens goed verzorgd: Performancedrank, banaan, wafels en appel.

Met een volle maag terug op weg voor de rest van de tocht. Maar slechts een paar kilometer verder liep het al mis. De organisatie was blijkbaar niet op de hoogte dat het parcours in twee werd gesneden door een lokale rallywedstrijd. Na wat overleg met de lokale politie en onder leiding van iemand die blijkbaar de streek kende, met een groepje, een alternatieve route gevolgd en vrij snel terug op het juiste parcours terug gekomen. Juist op tijd om de volgende beklimming mee te pikken. De steilste klim moest dan nog komen "Mont", maximaal 13%, maar met zijn 3,4 kilometer eigenlijk te kort om u pijn te doen. Na de mooiste klim van de dag bereikten we de volgende bevoorrading. Vanaf dat moment kon enkel "Les Cahottes" ons nog wat angst inboezemen. Geheel onterecht trouwens, want ook deze "col" werd gezwind bedwongen, door de ene als iets eleganter dan door de andere.

De beklimmingen waren voorbij. En nu in sneltrein naar Landen (dachten we) Dat was duidelijk buiten de waard (wind) gerekend: pal op kop! Een van de metgezellen, die trouwens voor enkele maanden nog nooit op een koersfiets had gezeten, en nog nooit meer dan 100 kilometer had gereden, laat staan op zo'n parcours, dus in elk geval chapeau. Maar die metgezel zat voorbij zijn tandvlees. Met twee dan maar afwisselend de kop gedaan en hem uit de wind gehouden.

Na meer dan 150 kilometer deed dat fris getapt palmpje toch serieus deugd.

maandag, mei 23, 2005

Rue Roua

Het is hier weer een tijdje stil geweest, maar dat betekent niet dat ik stilgezeten heb hoor. Vorige week was het wel een beetje minder door een verkoudheid die de kop op stak. Die verkoudheid is ondertussen al weer onderdrukt. Gelukkig maar, want we gaan deze week de laatste rechte lijn in voor de eerste grote uitdaging van het jaar: Landen - Trois Ponts - Landen.

Correctie! Landen-Hamoir-Landen. Met z'n 154 kilometer lijkt mij dat een meer haalbare kaart. Dit jaar immers nog geen tochten gereden boven de 100 kilometer, om dan opeens 215 km te rijden, dat lijkt bij een beetje te veel van het goede.

Als generale repetitie gisteren nog eens richting Maas getrokken. De bedoeling was om de Muur van Huy op te rijden, maar uiteindelijk kwamen we terecht in de buurt van Amay en besloten we daar dan maar de Rue Roua te bedwingen. In vergelijking met vorig jaar ging dat als vanzelf. De hellingen waren gisteren eigenlijk niet het grote probleem, wel de wind. Ik heb op zich geen probleem met wind, zolang hij maar in de rug blaast. Wind pal op kop, daar ben ik minder mee gediend. Uiteindelijk 92 kilometer gereden.

De bedoeling is om deze week vier keer (300 km) naar het werk te rijden, vrijdag is dan rustdag en zaterdag, weer of geen weer, wind of geen wind, sta ik aan de start. De echte "Landen - Trois Ponts - Landen" zal hopelijk voor volgend jaar zijn

dinsdag, mei 10, 2005

Fietsen is oorlog!

De maand mei is blijkbaar nog niet terug uit vakantie, en april handelt dan maar de lopende zaken af. Daar lijkt het met dit hondenweer in elk geval wel op.

Maar dit weer heeft ook nog wel z'n charmes.

Beeld het je even in: je rijdt onder donkere, dreigende wolken. Je bent bijna thuis zonder echt natgeregend te zijn, en jouw lot ligt volledig in handen van de weergoden. De hemelsluizen kunnen elk moment openbreken en je weet gewoon dat je dan binnen de 30 seconden doorweekt zal zijn. Je steekt nog een tandje bij, maar de wind countert je door wat harder te gaan blazen.

Fietsen is soms een gevecht tegen jezelf, maar meestal tegen de natuurelementen. Wanneer je dan moe en voldaan, maar bovenal droog thuiskomt voel je je als de overwinnaar. De mens die de natuur bedwingt! Weet dan maar goed dat één gewonnen veldslag nog geen gewonnen oorlog maakt, en dat de natuur altijd zijn gram haalt!