dinsdag, oktober 25, 2005

Het zit er weer eens op!

Vorige week mijn laatste woon-werkrit gereden, de koersfiets hangt voor enkele maanden aan de haak. Weer eens tijd om een het jaar door te nemen.


In totaal 4352 officiële woon-werkkilometers gereden, in werkelijkheid zijn het er 4864. Door mijn verhuis eerder dit jaar woon ik immers enkele kilometers verder van mijn werk, terwijl dit nog niet verekend is in mijn fietsvergoeding. Die fietsvergoeding heeft mij trouwens weer zo'n 650 euro (een dikke 26.000 BEF) opgeleverd.

Opvallend dit jaar was het hoge aantal lekke banden. Dat had in het begin vooral te maken met een versleten voorband, op het einde had ik dan vooral last van een onwillig velglint.

Duidelijk is dat ik mijn doel, 100 dagen met de fiets, niet heb gehaald. Maar 65 dagen op een potentieel van 120 is nu ook niet barslecht, rekening houdend met het feit dat ik zowiezo één keer per week met de wagen naar het werk rij, en dat ik regelmatig op dienstreis moet. In elk geval ga ik proberen om volgend jaar beter te doen.

Vanaf volgend weekend kunnen we de bossen en velden weer eens onveilig gaan maken met de mountainbike. Verslag van die ritten volgt zeker! Ik heb ook mijn mtbwielen voor op de weg eindelijk in orde gebracht dus zullen we deze winter hopelijk een beetje meer trainen dan vorig jaar. Dat scheelt dan weer bij het wegwerken van de conditieachterstand op het begin van het fietsseizoen.

donderdag, september 29, 2005

September heerlijk weer , de herfst zal mooi zijn evenzeer!

In september was het een lekker weertje, net als vorig jaar eigenlijk. Daarom ook dat ik in september meestal mijn "groot verlof" opneem. En als we de weerspreuk mogen geloven kan je dit dan doortrekken naar de volledige herfst. Ben benieuwd.

Wat het fietsen betreft was het in september wel wat minder. In de eerste plaats door op vakantie te gaan (zonder fiets). Terug thuis gekomen stond mijn nieuw fiets klaar maar er echt van kunnen genieten is nog niet gelukt door problemen met het velglint van mijn voorwiel. Die problemen zijn er trouwens nog steeds. Het velglint verschuift telkens en daardoor rij ik elke 100 km wel eens lek. Dit weekend ga ik langs bij mijn fietsenboer om textiel velglint van Velox te halen, dat moet je inplakken en hopelijk verschuift het dan niet meer. Naar het werk fietsen is grotendeels volgens plan gelopen. Enkel vandaag (te veel regen) en morgen (vergadering in Brussel) heb ik gezondigd tegen mijn planning. In totaal in de maand september 5 fietsdagen.

Ondertussen is ook mijn cursus fietsmecanicien goed op gang geschoten. En ik moet zeggen, ik heb de smaak te pakken: toffe klas, goede leraar en natuurlijk interessante materie. Na de kennismaking met de fiets en het materiaal zijn we begonnen met het echte werk. Als eerste op het menu staat de trapas. Je zou ervan versteld staan hoeveel verschillende systemen er wel niet zijn: ISIS, OCTA-link, Hollowtech II en gewoon vierkante assen. Natuurlijk allemaal met specifiek materiaal om ze te (de)monteren. Binnen twee weken moet ik voor mijn werk naar Nederland en dan ga ik van de gelegenheid gebruik maken om bij Salden een werkkoffer van BBB te halen. Meer dan 50 euro goedkoper dan bij mijn lokale fietsenmaker.

dinsdag, september 13, 2005

La douce france, de nouveau

Het is hier weer een tijdje stil gebleven. Net als vorig jaar ben ik ook dit jaar gaan uitrusten in Frankrijk. Deze keer in de Var-streek, en weer zonder fiets. Dat verklaart ook waarom er hier weinig maar weinig bewoog.

Ondertussen ben ik al weer een weekje in het land en heb ik er al enkele ritjes opzitten met mijn (ver)nieuw(d)e fiets. Alles loopt zoals het moet, buiten het feit dat ik bij elke rit minstens één keer ben lek gereden, telkens het voorwiel, ik vermoed dat er iets mis is met de velg of het velglint. Dat ga ik in elk geval proberen uit te zoeken voor ik volgende week terug mijn dagelijkse ritjes naar het werk maak.

Morgen heb ik ook mijn eerste les ?fietsmecanicien?. Gelukkig was ik ruim op tijd ingeschreven want blijkbaar waren er heel veel kandidaten.

maandag, augustus 22, 2005

Kroniek van een aangekondigde dood!

Gisterenmorgen, om even voor acht, Heeft mijn Merckx-kader de geest gegeven. Wat zich al langer aankondigde kwam al bij al toch nog als een verrassing. Ik was net vertrokken om de Willy Vannitsen Classic te rijden toen mijn fiets, na nog geen 50 meter, opeens raar begon te doen. Eerst dacht ik nog dat mijn zadel los stond. Maar al snel bleek mijn bovenbuis volledig doorgescheurd. Het geplande fietstochtje kon ik dus op mijn buik schrijven.

Dit was natuurlijk vroeg of laat te verwachten, rij nu toch al enkele maanden rond met een scheur in het frame. Maar toch komt dit een week te vroeg. De bedoeling was namelijk om in mijn verlof (dat vrijdag begint) alles van het Merckx-frame over te zetten naar mijn nieuwe diamant-kader. Op de planning stonden deze week nog drie woon-werkritten. Bij gebrek aan racefiets ben ik vandaag dan maar met de MTB gaan werken. Een kleine 80 km met Ritchey Excavaders op de weg, zware kost! Dat belooft voor morgen.

PS: Dit voorval zegt niets over het merk Merckx. Dit kader heeft een heel aantal jaren dienst bewezen en heeft zeker +100 000 km gereden. Scheur is dus het resultaat van normale slijtage.

dinsdag, augustus 09, 2005

Wat een pechdag!

Gisteren was het een echte kl*tedag (excusez-moi le mot). 'S morgens nog niet goed de deur uit of het begint al te stortregenen. Voor ik goed en wel besef dat het regent, en dat ik beter mijn overschoentjes en regenjas aantrek, is het alweer voorbij. Ik blijf verweesd en doorweekt achter. Dat doorweekt maakt al snel plaats voor verkleumd. Het is al niet warm, als je dan nog nat wordt is het helemaal om zeep.

Maar mijn ongeluk was nog niet op! Bijna op het werk, in de laatste bocht, blokkeert opeens mijn ketting. Bij nadere inspectie blijk ik een derailleurwietje (pulley) te hebben verloren. Zou het kunnen dat ik dit zaterdag bij de fietskuis niet vast genoeg heb gedraaid. In elk geval, ik stond aan de grond maar moest gelukkig amper een hondertal meter meer afleggen. Fiets in de lappenmand, dat betekent dus met de bus en de trein naar huis. Toeval wil dat Hasselt gisteren de ENECO-tour ontving en dat een groot deel van de stad afgesloten was, met de nodige verkeersopstoppingen als resultaat. Dan maar iets vroeger vertrekken op het werk, maar het liep al bij al nog vlot om het station te bereiken.

Vandaag dat weer met de auto, en het fietsenrek, om straks mijn fiets weer binnen te brengen. Ik hoop alleen niet dat ik een volledig nieuwe derailleur nodig heb want het ziet er allemaal toch een beetje verwrongen uit. En dan durven mensen zich nog afvragen waar ik mijn fietsvergoeding voor gebruik.

woensdag, augustus 03, 2005

(bijna) terug naar school

Ondertussen is de eerste helft van de grote vakantie weer gepasseerd. Het jong volkje kan beginnen uitkijken naar de start van het volgende schooljaar. Ondanks het feit dat ik mijn schoolcarrière al een tijdje achter mij heb gelaten, kijk ik al uit naar september. Ik ga de schoolbanken immers terug opzoeken. Ik heb mij deze week ingeschreven voor een opleiding fietsmecanicien.

Deze cursus richt zich naar mensen die een fietsenhandel willen opstarten, niet dat ik dat van plan ben. Maar het garandeert in elk geval wel dat het een degelijke opleiding is. Een avond per week, gedurende twee jaar, zullen alle aspecten van de fiets aan bod komen.

Voor de rest gaat alles zijn gewone gangetje. Mijn "grote vakantie" begint pas eind deze maand. Het bouwverlof is blijkbaar ook afgelopen want sinds deze maandag moet ik weer twee kilometer omrijden, deze keer omdat ze mijn brug over de autosnelweg hebben opgebroken.

Vorig weekend nog de Cicli Fondriest gereden. Omdat er een onervaren fietsmakker meereed kozen we voor de 130 kilometer. Achteraf heb ik mij dat wel beklaagd, met uitzondering van de helling in Oteppe was het een vrij mak parcours met geen echte hellingen, en helemaal geen kuitenbijters. DeTi Light van de week ervoor en zeker de ronde van Haspengouw maken beter gebruik van de hellingen uit de streek.

woensdag, juli 27, 2005

Wisselen in juli regen en zonneschijn, het zal het naaste jaar voor de boeren kermis zijn.

Na een verlengd weekend kunnen we terugkijken op een geslaagde campagne. Donderdag, op de nationale feestdag, de Ronde van Haspengouw (Goetsenhoven) gereden. Deze rit werd eigenlijk het weekend ervoor georganiseerd, maar door omstandigheden (lees: te laat gaan slapen) was ik er toen niet geraakt. Nu dus wel paraat voor de 135 kilometer. Het parcours was hier en daar gewijzigd tegenover vorig jaar, maar de klimmetjes bleven wel grotendeels hetzelfde. UIteindelijk had ik meer dan 153 kilometer op de teller.

Zaterdag dan om 7 uur opgestaan om de Ti Light Classic te rijden, met amper 4,5 uur slaap in de ogen. Eerst rustig naar Tienen gepeddeld. Na de inschrijving kon ik dan gewoon terug naar Landen fietsen, via de gebruikelijke wegen ging het dan richting Maasvallei. Voor de tweede keer in twee dagen de Côte Ben-Ahin op. Nadien volgden er nog een aantal hellingen die ik donderdag ook al had gereden. En ik vermoed dat dit volgende week tijdens de Cicli Fondriest niet anders zal zijn.

Bijna terug thuis kwam ik nog twee fietsmakkers tegen die een ritje naar Oteppe hadden gepland. Met al meer dan 130 km in de benen besloot ik toch om mee te gaan. Op het vlakke kon ik nog goed mee, maar op de hellingen moest ik telkens wel een paar fietslengtes prijsgeven. Terug thuis had ik exact 190 kilometer in de benen, een nieuw persoonlijk afstandsrecord. Wel een record dat ik deze zomer nog wil breken.

Records heb ik deze maand wel weer niet gebroken in mijn woon-werkverkeer: amper negen keer met de fiets naar het werk. Dat heeft in grote mate te maken met de drukke agenda, het slechte weer en mijn fiets in herstelling. Volgende maand staan er 14 fietsdagen op de planning. We zullen wel zien wat er daar van komt

woensdag, juli 20, 2005

Fietsen is oorlog (part II)

Fietsen is oorlog, niet alleen het dagelijks gevecht tegen de natuurelementen. Ook met mijn medeweggebruikers moet ik regelmatig in de clinch gaan. Zo was het gisteren bijvoorbeeld weer goed prijs.

Eerst meende een automobilist dat hij zijn voorrang van links mocht nemen, maar dat was dan wel even buiten deze eenzame fietser gerekend. Gevolg was dat de bestuurder helemaal moest stoppen aan het kruispunt, en dat was blijkbaar niet naar zijn zin. Begrijpbaar, uw voet van het gaspedaal halen en helemaal tot stilstand komen om een domme fietser zijn terechte voorrang te geven vraagt dan ook veel energie. Iets verder kreeg ik het dan weer aan de stok met voetgangers die het verschil niet snappen tussen een voetpad en een fietspad. Wanneer ze dan selectief doof zijn voor mijn fietsbel moet ik er wel rakelings langsrijden. Gelukkig rij ik met muziek zodat ik de verwensingen niet echt gehoord heb.

Nu zullen velen mijn rijstijl als agressief beschouwen, ik hou het liever op assertief. Als fietser moet je op je strepen staan want anders wordt je compleet genegeerd. Uw voorrang van rechts nemen of u naar het midden van de rijbaan begeven om links af te slaan zijn maar twee voorbeeldjes.

Maar in het verkeer geldt ook vaak het recht van de sterkste en dan moet je als fietser het gezond verstand hebben om je bij de suprematie van koning auto neer te leggen. Een auto die u voorbijsteekt om dan onmiddellijk rechts af te slaan en u volledig de pas af te snijden. Tja, daar kan je weinig tegen beginnen. Hetzelfde voor openslaande portieren of auto's die van een uitrit komen en zonder kijken het fietspad oprijden. In zo een geval ben ik liever blode Jan, dan dode jan, en stop ik, natuurlijk wel met de nodige verwensingen en handgebaren.

Met assertief rijden bedoel ik dus zeker niet dat je moet rijden als een kamikazepiloot. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn voorrang van rechts neem hou ik er altijd rekening mee dat een automobilist dit niet verwacht en toch doorrijdt. Ik zorg er altijd voor dat ik een vluchtroute heb, een uitwijkmogelijkheid om een ongeval te vermijden. Want vergeet één ding niet, als fietser ben je in een ongeval altijd de pineut.

woensdag, juli 13, 2005

We gaan er weer eens invliegen...

De titel van mijn vorig bericht was "slecht bezig", nadien is het er niet echt beter op geworden. Deze maand nog maar twee dagen op de fiets gezeten, mijn laatste rit dateert van een week geleden. De reden? Slecht weer, geen zin en tijdelijk geen fiets (bij de fietsenmaker).

Vanavond mag ik mijn stalen ros weer gaan ophalen, en dus kunnen we morgen weer met volle moed starten met de dagelijkse ritten naar en van het werk. Het weer ziet er in elk geval veelbelovend uit, en ik heb er dan ook echt weer zin in. Soms is zo'n inactieve periode echt niet slecht, zowel voor geest als lichaam.

De goesting is dus meer dan terug, en maar best ook want de volgende weken wordt het druk. Nu zaterdag rij ik de Ronde van Haspengouw, een rit die ik vorig jaar ook al gereden heb. De zaterdag nadien volgt de Ti'Light Classic in Tienen en het weekend nadien staat de Cicli Fondriest (Zoutleeuw) op de agenda. Drie ritten van telkens meer dan 150 kilometer (verplaasting van en naar de start meegrekend), dus we zullen onze schade wel snel inhalen.

vrijdag, juli 01, 2005

Slecht bezig!

Deze week was een rampweek op fietsgebied. Amper één dag met de fiets gaan werken. Late vergaderingen en het slechte weer hebben ervoor gezorgd dat ik deze week maar liefst 4 maal met de wagen naar het werk ben gegaan. Du jamais vu! De balans voor de maand juni is dan ook maar zwak. Acht dagen met de fiets naar het werk. Verzachtende omstandigheid is wel mijn weekje vakantie van begin juni.

Maar ook in het weekend komt het er niet van om nog op de fiets te kruipen. Dit weekend zal er trouwens ook weer weinig gelegenheid zijn. Komt daarbij dat ik mijn fiets dringend eens moet nakijken want mijn tandwielen hebben hun beste tijd gehad. Kortom, niet goed bezig!

maandag, juni 20, 2005

Landen-Rotheux-Landen

Met een paar fietsmakkers dit weekend Landen-Rotheux-Landen gereden. De wegmarkeringen waren nog zéér duidelijk zodat we uiteindelijk nergens verkeerd reden. Nadeel van zo een georganiseerde rit achteraf eens opnieuw te rijden is natuurlijk dat er onderweg geen bevoorradingen zijn, met een temperatuur van boven de 30°C was dat nochtans welkom geweest.

Het parcours was ons natuurlijk bekend, en de drie klimmen hadden we tijdens Landen-Hamoir-Landen al eens gereden. De Côte de Yernée vond ik deze keer lastiger, de Côte de Rotheux blijft een zalig klimmetje en wat de Côte Les Cahottes betreft, ik vind er eigenlijk niet zo veel aan. Daar kan je gewoon rustig op tempo naar boven rijden. Deze keer heb ik bij wijze van experiment, en om de anderen af te schudden, zelfs uitsluitend de binnenbochten gepakt.

In tegenstelling tot onze Hamoir-rit viel het nu na de beklimmingen niet meer stil, integendeel zelfs. In een sneltreinvaart van rond de 35 km/h ging het richting Landen.

Het woon-werkverkeer wil de laatste tijd wel niet meer zo vlotten. Van de geplande "4 ritten-week" komt er nooit iets in huis. Meestal kom ik maximaal 3 maal per week met de fiets naar het werk. Ik verwacht wel dat het vanaf juli wat rustiger wordt zodat ik dan toch iets aan mijn kilometerstand kan doen.

donderdag, juni 09, 2005

De landing in Normandië

Zo stil het hier de laatste tijd is geweest, zo boeiend, en soms hectisch, was het IRL (in real life). Sinds vorige vrijdag heb ik verlof, maar dat betekende wel dat ik mij de laatste dagen voor dat verlof heb kunnen afjagen om mijn bureau leeg te krijgen, wat mij trouwens niet gelukt is.

Vorige zaterdag dan vertrokken naar Frankrijk voor een verlengd weekendje Normandië, met vriendin en dus zonder fiets. Tja, in het leven moet je soms keuzes maken hé! Alhoewel het daar ook wel serieus op en af kan gaan, iets heel anders dan onze kuststreek. Misschien iets om later eens te proberen: een fietsvakantie in Normandië.

Maar voor we vetrokken heb ik nog snel een ritje meegepikt op vrijdag 3 juni "dwars door Haspengouw", ingericht door de militairen van EMI 22 in Landen. Een tochtje van 100 km richting Namen, al bij al een vrij makkelijk parcours.

Vandaag dan de tocht van de Statietrappers (een rit die we een paar weken geleden hebben gereden) nog eens overgedaan. Iets te overmoedig begonnen waardoor ik op het einde, met een sterke tegenwind, mijn gemiddelde bijna zag zakken tot onder de 29 km/h, voor een afstand van ca. 80 kilometer. De komende dagen zal het op fietsgebied ook weer rustig zijn. Vanaf dinsdag staan we wel weer paraat om met de fiets naar het werk te gaan.

maandag, mei 30, 2005

Landen - Hamoir - Landen

Dit weekend Landen - Hamoir - Landen gereden! Zoals het spreekwoord zegt: "goed begonnen, is half gewonnen". Een goede voorbereiding is dan ook essentieel. Zorg ervoor dat je dus uitgeslapen en met een frisse kop aan de start verschijnt. Natuurlijk vlugger gezegd dan gedaan.

Mijn weekend begon voor één keer een beetje vroeger dan normaal, vrijdag in de late namiddag al een receptie op het werk. Nadien snel naar huis dan richting Leuven voor het optreden van Moby. De Brabanthal leek wel een sauna, en het bier vloeide rijkelijk. Om te bekomen van het geweldige optreden dan maar afgezakt naar de Oude Markt. Resultaat was dat ik ergens rond half drie 's nachts en met een licht hoofd in mijn bed lag. Wanneer je dan om 7 uur moet opstaan is dat een pijnlijke ervaring.

Met hoofdpijn en weinig jus in de benen dan maar op weg naar de sporthal in Landen. De inschrijving verliep vlotjes en rond kwart na acht samen met nog twee fietsmakkers op weg voor onze eerste +100 km van het seizoen. Tot aan de Maas (oversteek in Amay) reden we op de gekende wegen doorheen het glooiende, weidse landschap van Waals Haspengouw. Kort nadien de eerste echte klim van de dag: de côte de Yernée, 7 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,3% (max 9%); Ons principe bij zulke beklimmingen is altijd "op eigen tempo en boven wachten". Ik was als eerste boven, en kon dus ook als eerste uitblazen. (nadeel van de laatste te zijn is dat je nooit kan rusten). We reden rustig verder tot aan de eerste bevoorrading aan de oevers van de Ourthe. Die bevoorrading was trouwens goed verzorgd: Performancedrank, banaan, wafels en appel.

Met een volle maag terug op weg voor de rest van de tocht. Maar slechts een paar kilometer verder liep het al mis. De organisatie was blijkbaar niet op de hoogte dat het parcours in twee werd gesneden door een lokale rallywedstrijd. Na wat overleg met de lokale politie en onder leiding van iemand die blijkbaar de streek kende, met een groepje, een alternatieve route gevolgd en vrij snel terug op het juiste parcours terug gekomen. Juist op tijd om de volgende beklimming mee te pikken. De steilste klim moest dan nog komen "Mont", maximaal 13%, maar met zijn 3,4 kilometer eigenlijk te kort om u pijn te doen. Na de mooiste klim van de dag bereikten we de volgende bevoorrading. Vanaf dat moment kon enkel "Les Cahottes" ons nog wat angst inboezemen. Geheel onterecht trouwens, want ook deze "col" werd gezwind bedwongen, door de ene als iets eleganter dan door de andere.

De beklimmingen waren voorbij. En nu in sneltrein naar Landen (dachten we) Dat was duidelijk buiten de waard (wind) gerekend: pal op kop! Een van de metgezellen, die trouwens voor enkele maanden nog nooit op een koersfiets had gezeten, en nog nooit meer dan 100 kilometer had gereden, laat staan op zo'n parcours, dus in elk geval chapeau. Maar die metgezel zat voorbij zijn tandvlees. Met twee dan maar afwisselend de kop gedaan en hem uit de wind gehouden.

Na meer dan 150 kilometer deed dat fris getapt palmpje toch serieus deugd.

maandag, mei 23, 2005

Rue Roua

Het is hier weer een tijdje stil geweest, maar dat betekent niet dat ik stilgezeten heb hoor. Vorige week was het wel een beetje minder door een verkoudheid die de kop op stak. Die verkoudheid is ondertussen al weer onderdrukt. Gelukkig maar, want we gaan deze week de laatste rechte lijn in voor de eerste grote uitdaging van het jaar: Landen - Trois Ponts - Landen.

Correctie! Landen-Hamoir-Landen. Met z'n 154 kilometer lijkt mij dat een meer haalbare kaart. Dit jaar immers nog geen tochten gereden boven de 100 kilometer, om dan opeens 215 km te rijden, dat lijkt bij een beetje te veel van het goede.

Als generale repetitie gisteren nog eens richting Maas getrokken. De bedoeling was om de Muur van Huy op te rijden, maar uiteindelijk kwamen we terecht in de buurt van Amay en besloten we daar dan maar de Rue Roua te bedwingen. In vergelijking met vorig jaar ging dat als vanzelf. De hellingen waren gisteren eigenlijk niet het grote probleem, wel de wind. Ik heb op zich geen probleem met wind, zolang hij maar in de rug blaast. Wind pal op kop, daar ben ik minder mee gediend. Uiteindelijk 92 kilometer gereden.

De bedoeling is om deze week vier keer (300 km) naar het werk te rijden, vrijdag is dan rustdag en zaterdag, weer of geen weer, wind of geen wind, sta ik aan de start. De echte "Landen - Trois Ponts - Landen" zal hopelijk voor volgend jaar zijn

dinsdag, mei 10, 2005

Fietsen is oorlog!

De maand mei is blijkbaar nog niet terug uit vakantie, en april handelt dan maar de lopende zaken af. Daar lijkt het met dit hondenweer in elk geval wel op.

Maar dit weer heeft ook nog wel z'n charmes.

Beeld het je even in: je rijdt onder donkere, dreigende wolken. Je bent bijna thuis zonder echt natgeregend te zijn, en jouw lot ligt volledig in handen van de weergoden. De hemelsluizen kunnen elk moment openbreken en je weet gewoon dat je dan binnen de 30 seconden doorweekt zal zijn. Je steekt nog een tandje bij, maar de wind countert je door wat harder te gaan blazen.

Fietsen is soms een gevecht tegen jezelf, maar meestal tegen de natuurelementen. Wanneer je dan moe en voldaan, maar bovenal droog thuiskomt voel je je als de overwinnaar. De mens die de natuur bedwingt! Weet dan maar goed dat één gewonnen veldslag nog geen gewonnen oorlog maakt, en dat de natuur altijd zijn gram haalt!

vrijdag, april 29, 2005

April met z'n gril, doet wat 'ie wil.

De laatste werkdag van de maand april. Tijd om de balans op te maken van een maand lang woon-werkverkeer. Net als het weer was april ook op het vlak van fietsen nogal grillig.

In het begin van de maand geveld door een verkoudheid, en op het einde van de maand door een drukke agenda op het werk. Tussenin ook nog eens verhuisd Daardoor ben ik toch weer onder mijn eigen verwachtingen gebleven.

De cijfers:

  • 9 fietsdagen
  • 91,80 euro fietsvergoeding
  • 4 lekke banden
  • slecht één keer in de regen gereden!

Op naar de maand mei!

dinsdag, april 19, 2005

De Bloesemroute

De lente doet stilaan zijn intrede. Aan de temperatuur en het weer is dat de laatste dagen niet echt te merken. Maar de natuur heeft blijkbaar wel het signaal gekregen om alles weer in gang te zetten. Ik weet niet wanneer het juist gestart is, vorige week heb ik het voor het eerst opgemerkt: een prachtige landschap (foto 1 en foto 2).

Moeder natuur in al haar eenvoud, maar oh zo mooi!

woensdag, april 13, 2005

Het ondenkbare is gebeurd....

(Met de stem van Frank Vanderlinden uit een bekend programma)

Het ondenkbare is gebeurd....

...op dit moment rij ik al 138 kilometer lekvrij. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met mijn nieuwe bandjes: "Michelin Pro² Race"

Niet echt goedkoop, iets meer dan 30 euro per stuk, maar in de plaats krijg je wel een band met schitterende rijeigenschappen, ook qua lekbestendigheid kan ik op dit moment niet klagen. Omdat ik twee bandjes kocht, kreeg ik er ook nog een schoenentas van Michelin bij. Niet echt noodzakelijk, maar wel leuk cadeautje.

Ah ja, en de reden waarvoor ik eigenlijk naar mijn LFB ging: die schoenovertrekken. Ik zal nog een weekje moeten wachten.

vrijdag, april 08, 2005

Een rijdende zeef

Je zou bijna gaan denken dat ik met een zeef onderweg ben. Sinds gisteren ben ik terug begonnen met het woon-werkfietsen en tot nu toe elke rit, dus zowel de heen- als de terugrit, lek gereden.

Het begon woensdagavond al. Ik was een beetje vroeger terug van het werk en dacht nog een uurtje gaan te rijden. Nog geen 4 kilometer verder stond ik al langs de kant. Omdat het toen ook nog begon te regenen besloot ik er maar de brui aan te geven.

Donderdagmorgen na 25 km opnieuw lekke band. 's Avonds had ik terug prijs: nu na 8 km. En voor de verandering was het deze morgen weer hetzelfde liedje. Na ongeveer 15 km stond ik geparkeerd en kon ik voor de 4de keer een nieuwe binnenband steken. Enige voordeel is wel dat ik mij nu wel een volleerde bandenvervanger kan noemen. Ik krijg al panische angst voor de terugtocht van vanavond.

Morgen moet ik naar mijn Lokale Fietsenboer (LFB). Ik moet er zowiezo mijn bestelde schoenovertrekken gaan ophalen, tegelijkertijd neem ik mij dan ook een nieuwe buitenband mee. Waarschijnlijk wordt het een Michelin want van Continental heb ik mijn bekomst wel even gehad.

woensdag, april 06, 2005

Ik ben een ezel!

Een ezel stoot zich immers geen twee keer aan dezelfde steen. Ik ben met plezier een ezel, want ik ga mij ook geen twee keer laten rollen.

Vorige week nog 4 km te voet door een combinatie van factoren. Dat gaan ze mij geen tweede keer lappen. Gisteren naar mijn LFB geweest en voor elk probleem een oplossing gevonden. Ten eerste heb ik mij 5 binnenbanden gekocht, dat moet volstaan voor zelfs een extreme pechdag. Mocht ik dan toch extreem pech hebben, en mijn reservebanden zijn op, dan heb ik nog altijd mijn instant-reparatiemateriaal. Geen gedoe met lijm, rechtstreeks op de band plakken en terug op weg. Om te vermijden dat mijn LOOK-plaatjes na een fikse wandeling (door bijvoorbeeld mechanische pech) voor de vuilbak zijn heb ik mij ook maar covers voor LOOK-plaatjes meegebracht. Die covers zorgen daarenboven ook nog eens voor meer grip. Die LOOK-plaatjes zijn, zeker bij nattigheid, maar een glibberige bedoening.

Kortom, ik ben voorbereid op de volgende pechdag. En zeg nu nog eens dat wielrenners dommeriken zijn.

zondag, april 03, 2005

Het was me het weekje!

Het was me inderdaad het weekje wel. Zoals gepland ging ik vorige dinsdag met de wagen naar het werk, de rest van de week zou ik met de fiets gaan, vrijdag had ik verlof.

Zo gepland, zo gedaan. Woensdag gezwind naar het werk gefietst, door de paasvakantie was het vrij rustig en de wegenwerken lagen stil zodat ik mijn origineel parcours (34 km) eens heb kunnen rijden. De terugrit begon voor de verandering weer eens in de regen. Op zo'n 15 kilometer van huis een lekke voorband, zonder problemen vervangen. Iets verder een lekke achterband, deze ook vervangen. Nu heb ik standaard altijd twee reservebanden mee, dus wat ik mij absoluut niet kan permiteren is drie maal lek rijden. Maar het was dus een complete pechdag want op 4 kilometer van thuis, in the middle of nowhere (lees: veld) had ik opnieuw prijs. Dat betekende dus te voet gaan.

Ik kan u verzekeren met lookplaatjes onder uw schoenen is dat niet zo evident. Gevolg was dus dat ik 2,5 uur nadat ik op het werk vertrokken was thuis aankwam. Lookplaatjes compleet naar de vaantjes. Maar nog was mijn miserie niet gedaan. Want ik had wel reserveplaatjes liggen, mijn plaatjes waren zo afgesleten dat de gaatjes waar het inbussleuteltje in past ook verdwenen waren. Maar met een ijzerzaagje kan je veel. Volgend probleem, de schroefjes die bij mijn nieuwe lookplaatjes werden geleverd waren veel te kort. Ik heb namelijk adaptors (om van het SPD- naar het LOOK/TIME systeem te kunnen gaan) op mijn schoenen staan.

Donderdag sta ik dan op met zware hoofdpijn, nekpijn,... Kortom, algemene malaise. Nat bezweet een wandeling door de open velden (lees: veel wind) heeft blijkbaar zijn tol geëist. Het was daarenboven ook nog mistig, dus weer maar eens met de auto. Niet volgens de planning, maar iemand heeft ooit gezegd: Een plan is slecht als het niet kan gewijzigd worden.

Conclusie: vandaag nog steeds ziek, al gaat het wel wat beter. Niet meer op de fiets gezeten sinds woensdag en waarschijnlijk zal het nog tot woensdag duren vooraleer ik nog eens een ritje zal maken. Het was mij het weekje!

dinsdag, maart 29, 2005

C'est parti!

Het is vertrokken. Vorige donderdag en vrijdag mijn eerste woon-werkritten.

Donderdagmorgen begon mooi: lekker weertje en vlot naar het werk, tot in Alken dan toch. Want blijkbaar zijn de wegenwerken daar een werk van zéér lange adem, dat duurt daar nu al maanden! Maar zoals ik al zei, het ging vlot en op 80 minuten (37 km) was ik op het werk. Op de terugweg dan weer die omleiding, deze keer in de regen zodat ik op mijn eerste dag ongeveer alle elementen van tegenslag tegengekomen was. Enkel van een lekke band bleef ik gespaard (we zullen maar niet te hard roepen). Vijdag was ongeveer een identieke dag: 's morgens droog, 's avonds nat.

Nadat ik zaterdag dan een hele voormiddag mijn fietsen heb geschrobt en opgeblonken ben ik gisteren (paasmaandag) nog een ritje gaan maken met mijn trouwe fietsmakker, en nog enkele neofieten. Van Landen naar Diest en danvia de Ijzeren Weg richting Tienen om dan daar via Wommerson terug naar Landen te fietsen: in totaal een kleine 80 km. Eén keer lek gereden, dus die portie pech hebben we dan ook al weer gehad. Het heeft ook heel de voormiddag geregend, meestal miezeren, maar soms ook eens echte druppels. Het gevolg laat zich al raden zeker?

Doorweekt en extreem vuil, de veldwegen lager er ook niet bepaald proper bij. Ik heb zojuist mijn fiets nog een kattewas gegeven zodat ik morgen terug met een proper rijwiel de baan op kan. Vandaag was een wisseldag, en vrijdag heb ik verlof. Dus dat betekent deze week (weer) maartwee fietsdagen, maar misschien is het niet slecht dat ik geleidelijk aan opbouw. In elk geval heeft mijn kilometerstand de laatste week een flinke boost gekregen!

woensdag, maart 23, 2005

The final Countdown

Morgen mijn eerste woon-werkrit van het jaar. Alle voorbereidingen zijn getroffen!

Gisteren nog snel naar mijn LFB (lokale fietsenboer) voor nieuwe remblokjes en een minipompje. Daarna de remblokjes geïnstalleerd en even de fiets aan een laatste keuring onderworpen. De banden staan op de juiste spanning, de verlichting is geïnstalleerd en mijn nieuwe rugzak (Deuter Race X Air II) is al gepakt.

Vandaag dan mijn lockerkastje gevuld met douchegel, deo, gel, handdoeken, washandjes en mijn kleren voor de volgende dagen.

Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in!

maandag, maart 14, 2005

Goe bezig!

Om het met de woorden van de Planckaerts te zeggen: "Ik ben goe bezig".
Of in elke geval veel beter bezig dan de voorbije weken.

Om te fietsen heb je (naast materiaal) namelijk twee dingen nodig:

  1. zin (goesting)
  2. tijd

De zin om op de fiets te kruipen is nooit echt verdwenen, de tijd daarentegen. Maar die zure appel (de verhuisperikelen) is ondertussen ook al verorberd.

De fietshonger is zelfs zo groot dat ik vorige donderdag gewoon 's avonds een toertje ben gaan maken. Snel mijn fietsverlichting op de MTB gemonteerd en langs veldwegen een dikke 45 kilometer gereden.

Zaterdagvoormiddag dan weer op weg met de MTB, ijzige wind, hagel, smeltende sneeuw: kortom niet echt fietsweer. In Tienen aangekomen, na 23 kilometer fietsen, opeens lekke band. Gelukkig heb ik altijd reservemateriaal mee, en de band was snel vervangen. Maar,... wat ik niet gemerkt had was dat mijn achterband ook plat stond. Ik vermoed in prikkeldraad gereden, met als gevolg een dubbele bandbreuk (en maar één reserve). Vlug taxi gebeld en toen ik bijna in Orsmaal was gewandeld kon ik in de auto kruipen.
(voor de kenners: ondertussen was ik van aan de Citrique in Tienen al te voet aan het gaan= fikse wandeling)

Zondagvoormiddag dan maar de racefiets van stal gehaald. Via Landen, Halle Boeienhoven, Duras richting Herk-de-Stad en dan via Donk, Halen, Geetbets terug richting Landen. Een mooi tochtje van 55 kilometer.

Voor de tijd van het jaar dus een vruchtbaar weekend. Eerlijksheidshalve moet ik er ook wel bij vermelden dat ik vandaag serieus stijf in de bovenbenen ben. Dat hoort erbij zeker?

Straks nog een half uurtje losrijden op de hometrainer. Actief herstel!
Remember?

maandag, maart 07, 2005

ahhh, dat deed nog eens deugd!

Gisteren nog eens op de racefiets gekropen om een tochtje te maken. Eerste indruk: het was koud, verschrikkelijk koud. Nochtans had ik mij daar wel op voorzien (zoals het hoort) met verschillende kledingslagen, beginnende met thermisch ondergoed. Zoals steeds waren het vooral de uiteinden die het meest onder de koude te lijden hadden, handen en voeten. Maar ook daar had ik mij voorzien met over- en handschoenen. Gelukkig kon ik mij halfweg even gaan opwarmen bij de grootmoeder.

De rit zelf ging vrij vlot: van Landen naar Geetbets, en terug. Op de terugweg tussen Budingen en Zoutleeuw langs de Kleine Gete eens doorgetrokken tot 40 km/h, en dat verteerde de beentjes makkelijk. Voor de rest heb ik het een rustige rit gehouden, de cijfers spreken voor zich: 39 km tegen 26,5 km/h gemiddeld. Deze week zal het weer meer van hetzelfde worden: looptraining met de vriendin en tussendoor, als ik de tijd vind, een half uurtje op de hometrainer, meer kan ik gewoon niet aan want ik word horendol op zo?n toestel!

maandag, februari 28, 2005

Nog even wachten....!

De maand is weer voorbijgevlogen. Maar nog even wachten, het is bijna zover. Op 23 maart loopt mijn treinabonnement af, vanaf 24 maart zit ik terug op de fiets richting werk. Ik kijk er al enorm naar uit!

Tegen dan ben ik ook verhuisd (hoop ik toch!) en woon ik zelfs 3 à 4 kilometer verder van mijn werkplek. Door die geplande verhuis (en de daarmee gepaard gaande verfraaiingwerken) ben ik wel al anderhalve maand niet meer op de fiets gekropen. Ik heb geprobeerd om de conditie te onderhouden door twee maal per week 5 kilometer gaan te lopen, maar ik vrees dat de eerste fietstochtjes toch een pijnlijke ervaring gaan worden, al was het maar door de bijtende koude. Vanaf volgend weekend ga ik terug tijd maken om op de fiets te kruipen. De eerste ritjes zullen zich beperken tot een 40 à 50 kilometer, niet forceren in het begin. En daarna weer de goede voornemens oppikken om te trainen volgens het boekje!

dinsdag, februari 01, 2005

Kalm, kalmer, kalmst!

De voorbije maand ben ik niet meer op mijn fiets geraakt. De geplande verhuis neemt momenteel al mijn tijd in beslag. Nog een paar weekends doorbijten en onze nieuwe stek is klaar. Ik probeer wel mijn looptraining vol te houden, zodat ik toch nog een beetje aan mijn conditie werk. Alhoewel, een dag schuren en plamuren zal ook wel de nodige calorieën verbranden zeker?

De volgende maand zal je hier dus weer niet veel fietsnieuws aantreffen. Heel misschien rij ik volgend weekend de ZOENK-tocht. Alles zal er van afhangen hoe ver de werkzaamheden zijn gevorderd. Ik vrees ervoor! Vanaf maart start het woon-werkverkeer terug en zal er in het weekend ook wel weer meer gefietst worden. Tot dan zal het hier eerder kalm zijn.

Als uitsmijter nog even een nieuwigheid presenteren die mijn aandacht heeft getrokken. De rainlegs!
Rainlegs is de productnaam voor een nieuwe vorm van regenkleding dat de "bovenbenen" tegen regen, wind en afkoeling beschermt. Lijkt mij wel interessant voor het woon-werkverkeer. Ze zijn wel (nog) niet verkrijgbaar in België. Ik zal ze dus in Nederland via de post moeten bestellen: 28,50 euro (incl. verzending). Ga er nog eens over nadenken!

Tenslotte nog even de interactiviteit aanmoedigen. Mocht je de onweerstaanbare drang voelen om op een bericht te reageren, dat kan door op comments te klikken.

maandag, januari 17, 2005

Sunday, muddy Sunday

Tijdens de tocht van vorige week merkte ik dat mijn remmen niet echt meer functioneerden zoals het hoort. Terug thuis bleek dan ook dat de remblokken hun beste tijd gehad hadden. Ik dus deze week naar mijn LFB (= Lokale Fietsenboer) voor nieuwe blokjes: Veestop triple-color van BBB, (23,5 euro voor 4 cartridges, nadien hoef je enkel de blokjes nog te vervangen). Duurder dan de klassieke wegwerpremblokken, maar ook duurzamer (dat verwacht ik in elk geval toch).

Zaterdag dan de remmen geïnstalleerd en mijn mountainbike eens volledig gekuist. Dat was wel nodig want het nadeel van Zonhoven is toch wel de zanderige ondergrond. Dat zand kruipt echt overal tussen, en dat komt de duurzaamheid van het materiaal zeker niet ten goede.


Gisteren, zondag, dan op pad in eigen streek om nieuwe wegeltjes te verkennen. Zandgrond is misschien nefast voor het materiaal, ik kan u verzekeren: zware kleigrond is moordend voor de spieren (en nu had het nog gevroren, dus je moet niet vragen bij zwaar regenweer). Het lijkt alsof die klei je naar de kern van de aarde probeert te sleuren. Sucking Hell!!!

Zwaar parcours dus, het tempo lag echter niet hoog zodat het al bij al nog een rustige rit werd. Na een uurtje fietsen begon het te dooien en reden we dus op een vorm van permafrost: bevroren ondergrond met een laagje modder. Gevaarlijke situatie. In een iets of wat technische afdaling gebeurde dan ook het onvermijdelijke: fiets die even een eigen wil scheen te hebben en mijn knie tegen het stuur. Vraag mij niet hoe ik het exact gedaan heb, het deed in elk geval geen goed.


Enkele kilometers verder platte band! De goden waren mij gisteren blijkbaar niet echt gunstig gezind. Gelukkig was ik de enige van ons groepje die materiaal én een reserveband bij had. Alleen was ik zo slim geweest om mijn bandenlichtertjes voor de racefiets mee te pakken. En dat werkte duidelijk niet op mijn Ritchey Excavaders. Na 36,5 km was het voor mij dus over and out! Ik heb dan nog een kleine zes kilometer kunnen wandelen om terug in de beschaving te raken. Gelukkig stond de taxi (mijn vader) al klaar en was ik snel terug thuis. Weer een ervaring rijker; deze week dus naar mijn LFB voor goede bandenlichters!

dinsdag, januari 11, 2005

Een man maakt een plan!

Hoe meer ik in mijn trainingshandboek lees, hoe meer zin ik heb om op de fiets te kruipen. Ondertussen heb ik mij ook al een tweede boek aangeschaft. Gisteren was ik in de Standaard Boekhandel en daar stond het trainingsboek van niemand minder dan Lance Armstrong. Niet dat ik een grote fan ben van deze Texaan, maar voor 10 euro kon ik "Lance Armstrongs Trainingsprogramma: in 7 weken naar een optimale prestatie" toch niet laten liggen.

Natuurlijk moet ik mijn lectuur dan nog in de praktijk brengen. Een eerste principe uit deze trainingshandboeken dat ik ga toepassen is het actief herstel.

In plaats van voor de televisie te recupereren van de gedane inspanningen, ga ik proberen om op de fiets te herstellen. Zo heb ik eergisteren een schitterend mountainbikeparcours (45 km) gereden in Zonhoven en omstreken. Bijna alles onverhard en prachtige singletracks. Met een gemiddelde snelheid van 21,5 km/h was het wel een snedige rit, vooral als je weet dat we op die singletracks nogal vaak zijn opgehouden door tragere bikers. In plaats van gisteren dan in de zetel te kruipen heb ik mij op de hometrainer genesteld.

Mijn eerste hersteltraining bestond uit een half uurtje fietsen. Waarbij ik de eerste 5 minuten heb los gereden, vervolgens 20 minuten met een comfortabele trapfrequentie geprobeerd om mijn hartslag tussen 125 en 130 bpm te krijgen. De laatste 5 minuten rustig gebold tot mijn hartslag onder de 80 bpm was gezakt. Morgen plan ik weer een herstelritje op de hometrainer. Natuurlijk blijf ik ook op dinsdag en donderdag mijn looptraining behouden, al was het maar om de vriendin een beetje gezelschap te houden.

Mijn geplande standaardweek voor deze maand gaat er dus als volgt uit zien:
Zondag: intensief tochtje met MTB of racefiets
Maandag: actief herstel op hometrainer (30 min)
Dinsdag: looptraining 30 minuten
Woensdag: actief herstel op hometrainer (30 min)
Donderdag: looptraining 30 minuten
Vrijdag: rustdag
Zaterdag: rustdag of korte rit onder anaërobe drempel

Neem ook regelmatig maar eens een kijkje in mijn trainingsschema op www.wielertoerist.be.

donderdag, januari 06, 2005

Als het kriebelt moet je .... geduld oefenen!

Het begint nu toch wel echt te kriebelen om met de fiets gaan te werken. Zeker op dagen zoals vandaag: droog en lekker zonnetje. Ik heb in elk geval mijn fietskalender al opgesteld. Dat het maar snel 1 maart is!

Als ik tussen 1 maart en 31 oktober elke dag met de fiets zou gaan werken, uitgezonderd feestdagen en reeds vastgestelde vakantiedagen (brugdagen), zou ik 165 dagen met de fiets naar het werk pendelen. Met de nadruk op zou, want natuurlijk ga ik ook wel wat vakantie nemen. Minstens één keer per week zal ik trouwens toch de wagen moeten nemen om mijn verse kleding en wasgerief ter plekke te krijgen. Het gaat hier al snel over meer dan 50 fietsdagen die ik zal moeten "opofferen". Mijn vooropgestelde fietsdoel voor 2005: 100 fietsdagen woon-werkverkeer blijft dus binnen bereik. Al heb ik niet echt veel speling.

Ondertussen heb ik mij ook ingeschreven op de webstek wielertoerist.be. Hier ga ik proberen mijn fietsgegevens bij te houden, zowel woon-werk als de weekendritten. Dit weekend zal het trouwens terug mountainbiken worden. Ga De Teut in Zonhoven nog eens onveilig maken.

maandag, januari 03, 2005

Lucy in the Sky with Diamonds

LSD kan staan voor "Lucy in the Sky with Diamonds" of zelfs voor "lysergic acid diethylamide" maar bij mij staat het voor Long Slow Distance. Een LSD-training is volgens mijn trainingshandboek van cruciaal belang in de opbouwfase voor een nieuw seizoen. Nog volgens mijn handboek moet ik dan fietsen met een hartslag tussen 141 en 146 bpm. Deze morgen stond ik dan ook vertrekkensklaar voor mijn eerste echte LSD-training van het nog prille jaar.

Nog niet goed vertrokken begint mijn hartslagmeter al als gek te piepen. De klim richting de provincie Limburg vergt blijkbaar al te veel energie, want ook tegen lage snelheid krijg ik mijn hartslag niet onder de 146. Even later kom ik op het wegdek de markeringen tegen van de Cicli Fondriest, een toertocht die ik deze zomer al gereden heb, en ik besluit de pijltjes maar te volgen (kwestie van niet altijd hetzelfde parcours te rijden). Eigen aan zo'n toertochtparcours is dat de inrichters elke molshoop in de omgeving in hun parcours opnemen. Resultaat: vrij veel - zij het korte - hellingen en veel draaien en keren. Ik heb de pijltjes van de 80 km rit gevolgd en toen ik terug in Landen aankwam had ik iets meer dan 50 km gereden. Niet echt moe, maar ook helemaal niet voldaan.

Van het opgezet doel; een rustige LSD-training is niets in huis gekomen. Veel klimmen en een verschrikkelijk hinderlijke wind zodat ik uiteindelijk een gemiddelde hartslag van 158 had, nochtans heb ik geprobeerd om rustig naar boven te klimmen om zo mijn hartslag laag genoeg te houden. Maar blijkbaar lukt het mij niet om een berg omhoog te rijden onder de 146 hartslagen per minuut, althans niet tegen een aanvaardbare snelheid. Want ik had nu ook geen zin om tegen 10 km/h naar boven te peddelen.

Voor de rest van de week zal er weinig fietsen uit de bus vallen, vanaf morgen is het weer werken geblazen.

zondag, januari 02, 2005

Een nieuw jaar, een nieuw begin!

Allereerst aan iedereen een gelukkig en voorspoedig 2005, zowel op sportief, professioneel als persoonlijk vlak.

"Een nieuw jaar, een nieuw begin", ook voor mijn "fietscarrière". Ik heb van mijn eega namelijk een boek over wielrennen gekregen: 'Het complete trainingshandboek voor de wielrenner' van Paul Van den Bosch. Vandaag heb ik de eerste zin van de achterflap "Trainen is meer dan zo hard en zo lang mogelijk op de trappers duwen" toch al in de praktijk gebracht: 47 km tegen 21 km/h en terwijl luisterend naar de Hotlist op Studio Brussel.

Maar het begin van het jaar betekent ook wilde plannen en goede voornemens. Zo ga ik proberen om ook tijdens mijn woon-werkverkeer de principes van een goede training toe te passen en niet altijd "zo hard mogelijk op de trappers duwen". Een beetje interval, een beetje hersteltraining, kortom een beetje variatie zou niet slecht zijn. De bedoeling is ook om dit jaar zo'n 100 dagen met de fiets gaan te werken. Dat betekent een kleine 7000 km woon-werkverkeer, bijna het dubbele van dit jaar. Ik weet het, zéér ambitieus maar we zullen wel zien waar we uitkomen.

Natuurlijk heb ik ook een aantal objectieven als "wielertoerist". In de eerste plaats een aantal klassiekers, waarvan De Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik hoog op mijn verlanglijstje staan. Daarnaast ook een aantal lokale wielerritten, met Landen-Trois Pont-Landen als uitschieter: 210 km op een geaccidenteerd parcours. Tenslotte heb ik ook een tweedaagse met de mountainbike in gedachte. Concreet wil ik ergens begin mei de Transardennaise (160 km van La Roche naar Bouillon) of de Transgaumaise (140 km in Virton en omstreken) rijden. Maar het zal er ook van af hangen hoe vlot dit te organiseren is, en of ik volk meekrijg: want alleen is ook maar alleen.

Als allerlaatste voornemen heb ik mijn zinnen gezet op een GPS voor op de fiets. Ik heb al een beetje research gedaan en mijn oog is gevallen op de Magellan Meridian Gold. In combinatie met de COTACOL encyclopedie lijkt mij dit een ideale partner bij het rijden van vooraf uitgestippelde routes. Dan kan ik eindelijk eens de beklimmingen rijden die ik gepland had, in plaats van de verkeerde helling op te rijden. Hint voor mijn direct omgeving: binnenkort verjaar ik!

Enfin, vele plannen en veel goede voornemens.

PS: geen verslag van Lummen of Diest, om de simpele reden dat ik ze niet gereden heb. Te nat, te veel volk, te moe,.... Te veel excuses!