vrijdag, juli 30, 2004

Pech onderweg!

De laatste week blijf ik niet gespaard van pech. Twee keer lek en ook al twee keer wiel mogen laten herstellen wegens gebroken spaken. Blijkt nu ook nog dat mijn cassette quasi volledig op is. Vermits ik op een prehistorische fiets rij met een 6 speed cassette is het nog de vraag of ik de juiste wisselstukken wel ga kunnen vinden. Voorlopig is alles hersteld en mijn fiets rijdt nog. Binnen veertien dagen heb ik drie weken vakantie, en dan kunnen we eens in alle rust kijken wat er allemaal mogelijk is om van mijn woon-werkverhikel terug een echte bolide te maken.

donderdag, juli 29, 2004

Macho, macho man

I've got to be, a macho man!

Met dit goede weer komen ze allemaal weer naar buiten, de - al dan niet wannabee - wielertoeristen. Vooral op weg naar huis kom ik ze de laatste dagen weer massaal tegen. Nu moet ik zeggen, ik heb daar helemaal geen probleem mee, alleen ze hebben zo een vreemd effect op mij. Wanneer ik in de verte zo een mannetje (zelden een vrouwtje) zie rijden dan heb ik de onweerstaanbare drang om die binnen een zo kort mogelijke tijd in te halen.

Ze inhalen is natuurlijk maar een eerste doel, ervoor blijven een ander. Soms proberen ze aan te pikken in het wiel, en dan is het vooral zaak om na elke bocht als een gek te versnellen. Zo heb ik eens als een bezetene gereden om zo een lastige klant af te schudden. Toen ik na een paar kilometer omkeek was er geen spoor te bekennen van mijn stalker. Waarschijnlijk al snel afgehaakt maar dat had ik in al mijn bedrijvigheid niet eens gemerkt. Al die moeite voor niets.

Nog erger wordt het wanneer er binnen een redelijke afstand bromfietsen opduiken. Dat werkt bij mij als een rode lap op een stier. Hier gebeurt het wel vaker dat ik mijn tanden er op stukbijt en totaal verzuurd de strijd moet staken. De prijs die je betaalt voor machogedrag.


dinsdag, juli 27, 2004

Profileringsdrang?!?

Vandaag voor de eerste keer op mijn blauwe Speedium bandjes naar het werk gesneld. Blauwe banden met een stoer V-profiel. Het ziet er snel uit, en het oog wil ook wat.

Maar meer dan een gewiekste verkooptruc is dit eigenlijk niet. De blauwe kleur is puur esthetisch, en dat geldt ook voor het profiel van de banden. Functioneel bekeken hebben wielerbandjes met profiel enkel maar nadelen. Voor een racefiets is de beste band een slick, zonder profiel dus.

En bij regenweer? Aquaplaning is een fenomeen dat op de fiets nooit zal voorkomen, de spits ovale vorm van het contactvlak van de rollende band op het wegdek is immers perfect om het water zijdelings weg te persen.
Het volledige verhaal lees je hier.



vrijdag, juli 23, 2004

Ready to roll !

Gisteren naar de fietsenboer geweest, nieuwe buitenbandjes gekocht. Nu bestaan er banden in alle soorten, kleuren en maten. Keuze te over, en kiezen is verliezen.

Voor mijn weekendfiets stond de keuze echter al vast. Alhoewel ik van de vorige banden op deze fiets, Continental Sport 1000, ook wel tevreden was heb ik deze keer gekozen voor de Continental Grand Prix 3000. Tot nog toe heb ik hierover niets dan lof gelezen en gehoord. Wel niet echt heel goedkoop, 29,5 euro/stuk. Dat valt nog wel mee, en kwaliteit heeft zijn prijs zeker?

Tegelijkertijd heb ik voor mijn woon-werkfiets ook maar nieuwe buitenbanden gekocht, want de bandjes die er nu op liggen zijn stilaan aan vervanging toe. Het waren wel prachtige bandjes: Michelin Axial Sport. Volgens mij "the best a bike can get". Lage rolweerstand, goed tegen lekken, slijtvast: alle eigenschappen van een goede band voor woon-werkverkeer. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan mijn Michelins.
Tot mijn ontzetting is de Axial Sport blijkbaar niet meer te krijgen, althans niet in mijn fietsenwinkel. Mijn fietsenmaker kon mij wel vertellen dat Michelin een soortgelijke band heeft: de Michelin Speedium, 14,50 euro/stuk. Het profiel komt in elk geval al overeen, nu nog hopen dat deze band ook al de andere goede eigenschappen van de Axial Sport heeft meegekregen.

Terug thuis onmiddelijk begonnen met het monteren van de GP 3000 op mijn weekendfiets. Vers uit de doos en direct op de velg, dat ging wel niet zo vlot. Na heel wat trekken en sleuren heb ik de band er uiteindelijk toch opgekregen. Deze morgen er dan de eerste keer op gereden. Eerste indruk is goed maar niet echt spectaculair beter dan de goedkopere Sport 1000. Natuurlijk kan het wel zijn dat dat aan de staat van de weg lag. Door het onweer dat deze nacht over het land heeft geraast lagen de veldwegen er weer extreem vettig bij. Geen ideale omstandigheden om nieuwe banden uit te testen. Morgen zal misschien een betere test zijn: dan rij ik immers de Ti Light Classic.

update(1): Ben net terug van het werk.  De Ti Light Classic zal ik moeten laten schieten.  Ben op de terugweg naar huis onderuit gegaan in een modderplas, niets ernstig maar mijn fiets is wel extreem vuil.  In plaats van morgenvoormiddag te fietsen zal het wassen worden.  Kan ik ineens ook mijn nieuwe banden op mijn woon-werkfiets leggen.

donderdag, juli 22, 2004

Dit is de allereerste keer…

De allereerste keer dit jaar dat ik een lekke band krijg!

"Een ongeluk komt nooit alleen" zegt het spreekwoord. Heb ik gisteren nog zitten zwoegen om toch één fiets klaar te krijgen, zodat ik vandaag met de fiets op het werk zou geraken. Vandaag rij ik na zo’n 20 km over een stuk richtingsaanwijzer (of oranje reflector) en PATS(!): crevaison.

Gelukkig had ik mij gisteren al wat kunnen oefenen in het (de)monteren van buitenbanden. Dus dat ging vlot. Een kleine 10 minuten later was ik weer onderweg.

Iets vuiler dan normaal stapte ik onder de douche. Maar zoals ik al zei, "een ongeluk komt nooit alleen": geen warm water (brrr). Vermits ik er toch al onder stond, en ik al wat later was, ben ik er maar blijven onder staan.
Daar wordt een mens hard van zeker? Maar vooral goed wakker!

woensdag, juli 21, 2004

Een gouden wissel!

21 juli, nationale feestdag en een dagje thuis.  Ook feestdag in de Tour: klimtijdrit naar Alpe d’Huez.
 
Vandaag niet op de fiets gekropen.  Deze voormiddag die andere bolide eens vertroeteld: mijn auto.  Vermits ik er deze maand al redelijk veel op en af het werk ben mee gegaan, verdiende ze wel een extra wasbeurt.
 
Omdat ik nu toch bezig was dacht ik er ook maar mijn weekendfiets bij te nemen.  Die had maandag toch al wat modder gevangen.  En toen viel mijn oog op een vreemde bobbel op de achterband.  Eerst dacht ik dat de binnenband niet juist zat.  Het gebeurt wel vaker dat er dan bobbels ontstaan, vooral wanneer de binnenband pas vervangen is en niet goed ligt.  Maar vermits deze binnenband er al een hele tijd op ligt, leek mij dat toch een beetje vreemd.  Band laten leeglopen en terug opgepompt: zelfde bobbel.  Dan de band eens van wat naderbij bekeken en wat bleek: band van de draad gescheurd en dus voor de vuilbak. 
 
Dat betekende wel dat mijn woon-werkfietsplanning in gevaar kwam.  Het achterwiel van mijn woon-werk fiets is nog bij de hersteller en nu dus geen achterband meer op mijn weekendfiets.  En dat op een nationale feestdag, dus alle fietsenwinkels gesloten.
 
Wat gedaan?  Eerst dacht ik er aan om met de gewone fiets naar het werk te rijden.  Wanneer ik iets vroeger zou vertrekken zou dat wel moeten lukken.  Maar daar had ik eigenlijk weinig zin in.  Uiteindelijk heb ik de voorband van mijn woon-werkfiets op het achterwiel van mijn weekendfiets gelegd.  Kan ik morgen toch lekker met de racefiets gaan.

Morgen naar de fietsenboer voor een nieuwe buitenband, en nu vlug naar de Tour kijken.

dinsdag, juli 20, 2004

Ritme van de regen

Zachtjes tikt de regen tegen 't vensterraam, 't ritme van de nattigheid....

Gisteren was ik nog overenthousiast over de zomer die nu wel echt begonnen leek. Maar wat zien we dan deze morgen? Nat, natter, natst.

Zoals gewoonlijk ging deze morgen de wekker af om 6 uur, maar ik hoorde het al voor ik zelfs maar uit bed stapte: regen.  Ik heb dan nog even gewacht maar vermits het er niet naar uit zag dat de regen snel zou stoppen besloot ik maar WEER met de wagen te gaan. Wanneer mijn woon-werkfiets nu niet in de touwen had gelegen, dan had ik het misschien nog wel geriskeerd om met de fiets te gaan.   Maar nu had ik weinig zin om met mijn weekendfiets door dit hondenweer te rijden. Vooral omdat het grootste deel van mijn parcours langs veldwegen gaat, bij dit weer herschapen in modderwegen.

Het weer heeft mij deze maand al parten gespeeld. Wanneer ik vandaag een voorlopige tussenstand maak van de maand juli dan zie ik dat ik nog maar 7 dagen met de fiets ben geweest. Vermits er al 14 weekdagen zijn gepasseerd betekent dit een mager resultaat van 50% fietsactiviteit.   Nu kan ik ook wel verzachtende omstandigheden pleiten. Een verlofdag, een dienstreis naar Brussel en eentje naar Antwerpen. Dat zijn dagen dat ik gewoonweg niet met de fiets kan gaan.  Komt daar nog bij dat ik sowieso minstens één keer per week met de wagen ga om van kleding te wisselen. 
 
Wanneer we deze dagen buiten beschouwing laten, dan komen we aan drie extra autodagen. Drie keer dat de regen mij in de auto heeft gedwongen. Dat valt al bij al nog mee, maar het zijn wel drie dagen te veel.  Zeker voor een zomermaand als juli.


maandag, juli 19, 2004

Daar is de zomer...

Deze morgen had ik echt het gevoel dat het eindelijk zomer is. Lekker zonnetje en aangename fietstemperatuur, (dat is deze maand al anders geweest). Alleen de plassen op de veldwegen verraden nog dat het de voorbije dagen heeft geregend.

Gezwind reed ik naar het werk, met een zacht briesje in de rug ging dat nog lekker vooruit ook, een gemiddelde van 30 km per uur. Voor het eerst sinds lang kon ik nog eens meten hoe gezwind het ging. Op mijn woon-werkfiets heb ik namelijk geen fietscomputer (meer). Maar vermits mijn stalen ros in de lappenmand ligt met twee gebroken spaken moest ik vandaag mijn weekendfiets van stal halen, normaal gezien exclusief voorbehouden voor tochten in het weekend.

In het begin van mijn woon-werk fietscarrière had ik wel zo een fietscomputertje op mijn bolide geïnstalleerd. Maar dat bleek meer een last dan een zegen. Elke dag hield ik mijn fietsprestaties bij in een excel-bestand. Tijden werden bestudeerd en tactieken ontworpen om het uiteindelijke doel te halen: de enkele rit van iets meer dan 34 km binnen het uur afwerken. Ik werd als het ware de slaaf van mijn fietscomputer.

Op een dag heeft het kabeltje van mijn fietscomputer het begeven, een echte bevrijding. Geen minimumtijden meer bij doortochten aan vooraf bepaalde punten. In plaats van een race tegen de klok rijd ik nu op eigen tempo, op het gevoel in plaats van op tijd. Maakt van het fietsen weer meer ontspanning, in plaats van pure inspanning.

zondag, juli 18, 2004

De ronde van Haspengouw

Gisteren om halfacht opgestaan.  Rustig ontbeten en mij klaar gemaakt voor de rit van de dag:  de ronde van Haspengouw.
 
Tegen kwart na acht zat ik op de fiets en reed ik met een rustige pedaalslag naar Goetsenhoven (Tienen), plaats van vertrek.  
 
Ideaal opgewamd kon ik dan tegen kwart voor negen beginnen aan de 135 kilometer.   Het begin van de rit was vrij makkelijk en dus kon ik er eens stevig invliegen.   Langs dorpen als Opheylissem, Noduwez, Merdorp en Wasseiges reed ik steeds dieper Waals Haspengouw in.  Na Oteppe werden de beklimmingen al wat langer en wat steiler.  Het hoogtepunt van de dag naderde, de beklimming van de Côte Ben-Ahin.  Met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,96, een maximum van 11% en een lengte van 2500 meter is het niet echt een beklimming die veel wielertoeristen echt angst zal inboezemen.  Gezien mijn beperkte klimtraining was ik er toch niet zo gerust in.  Gelukkig haalde ik net aan de voet van de beklimming een groepje wielertoeristen in en kon ik mij in de kopgroep nestelen, samen reden we dan naar boven.   Bijna boven zaten we nog met drie man voorin.  Toen één van mijn twee medevluchters nog een versnelling plaatste moest ik ook lossen, en reed ik op eigen tempo naar boven.
 
Het vervolg van de rit kende nog enkele stevige, maar korte, klimmetjes.   Via Vyle-et-Tharoul, Goesnes en Perwez ging het na de bevoorrading richting Andenne.   In tegenstelling tot wat ik gevreesd had was de beklimming uit Andenne een makkie, via de grote weg en niet echt steil.   Eenmaal uit het dal van de Maas moest de grote weg verder worden gevolgd in de richting van Eghezee. 
 
Het was al de hele dag mooi weer geweest, maar de weerman/vrouw kreeg deze keer wel gelijk: het begon te regenen.  Omdat ik weinig zin had om kletsnat te worden smeet ik alle registers nog eens open en vlamde ik richting Eghezee, kwestie van het onweer voor te blijven.  In Eghezee was de tweede controlepost/bevoorrading.  Maar vermits het steeds harder begon te regenen besloot ik gewoon door te rijden.  Toen ik iets verder ook nog een pijl met "Hannut 15 km" zag staan besloot ik het parcours te verlaten en via mijn eigen route rechtstreeks naar huis te rijden.
 
De wet van Murphy wil natuurlijk dat iets verder de zon weer begon te schijnen.  Toen ik thuis aankwam was ik weer helemaal opgedroogd.  Na een geslaagde tocht stond er 160 km op de teller en was ik toch wel blij dat ik thuis was.

vrijdag, juli 16, 2004

morituri te salutant!

Al weer twee dagen niet gefietst.  Dat zit namelijk zo:
 
Gisteren was normaal mijn wisseldag, de dag waarop ik verse spullen meeneem en mijn vuile was terug mee naar huis neem.  Toen ik gisteren echter op het werk arriveerde kwam ik tot de vaststelling dat ik mijn valies thuis vergeten had.  Dus vandaag maar weer met de auto naar het werk, en deze keer de verse kleren wel mee.
 
Deze extra rustdag komt misschien niet helemaal ongelegen.  Morgen plan ik een rit van rond de 140 km, met enkele hellingen uit de Waalse Pijl.  Dus we zullen alle krachten wel kunnen gebruiken.  Zeker nu ik door het slechte weer al een heel tijdje geen rit meer heb gereden van boven de 100 km.  Ik vrees dat ik morgen serieus ga afzien.  Komt daarbij dat mijn fietsmaatje er voor twee weken vanonder muist.  Ik sta er dus helemaal alleen voor, zij die gaan sterven groeten u!

woensdag, juli 14, 2004

Geen pad zonder doornen

Boze blikken, onverstaanbare opmerkingen, enkelingen gaan zelfs zover om mij al roepend en tierend, zwaar gesticulerend, attent te maken op het feit dat er rechts van mij een fietspad loopt. Dat zijn de reacties die ik vrij regelmatig krijg omdat ik weiger op het fietspad te rijden. Versta me nu niet verkeerd, ik rij zelfs heel graag op het fietspad, maar niet altijd en overal.

En ik heb daar verschillende redenen voor:

Ten eerste is in vele gevallen het fietspad het verlengde van een in/uitrit. Mensen rijden dan hun poort buiten, mooi tot op het fietspad, en kijken dan of er geen verkeer aankomt. Vermits ik een hekel aan vliegen heb, heb ik ook weinig zin om over een motorkap uit te vliegen. Het zijn niet enkel de in- en uitritten , zijstraten zijn al even gevaarlijk. Een tweede reden is de erbarmelijke staat van vele fietspaden. Mijn bedoeling is nog altijd om binnen een redelijke termijn op mijn plaats van bestemming aan te komen, liefst zonder lek te rijden. En ligt het niet aan de staat van het fietspad dan maakt de rommel het wel onberijdbaar, het fietspad als vuilbak van de openbare weg. Een derde reden in de idiotie die soms wordt/werd gehanteerd bij de aanleg van het fietspad. Zo heb ik op weg naar het werk een stukje fietspad waar ik (als ik het al zou gebruiken) bij elke zijstraat een drempel van een tiental centimeter moet nemen om van en terug op het fietspad te geraken. Dat is niet alleen nefast voor mijn snelheid en ritme, maar ook de wielen zien hier erg van af. Op een ander stukje van mijn dagelijks parcours hebben ze een spiksplinternieuwe weg aangelegd, zo van dat soepel asfalt met amper rolweerstand. HEERLIJK! Ook het fietspad is nieuw. Bedoeling was blijkbaar een fietspad met de grootst mogelijke stroefheid aan te leggen. En ik moet zeggen, opdracht geslaagd! Een soepele weg tegenover een stroef fietspad, keuze is snel gemaakt.

Misschien is het in andere delen van Vlaanderen veel beter. Ik kan enkel maar oordelen over die kleine 70 kilometer die ik bijna dagelijks doe. Maar als ik naar de cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek kijk dan ben ik blijkbaar niet de enige. Slechts één op tien huishouden verklaart dat hun buurt heel goed voorzien is van fietspaden. Als ik dan kijk naar de gemeenten die ik dagelijks passeer. Daar schommelt het van 77,6% tot 41,4% van de ondervraagden die vinden dat hun buurt slecht voorzien is van fietspaden.

De volledige resultaten van de bevraging vind je hier. Kan je ook eens nagaan hoe goed je eigen stad scoort.

dinsdag, juli 13, 2004

Leve de grote vakantie! Leve het bouwverlof!

Vandaag viel mij eigenlijk pas voor het eerst op hoe rustig het is op de weg. Nu neem ik sowieso al niet de grote wegen, dus het valt daar altijd wel mee qua verkeersdrukte. Maar tijdens het schooljaar worden die kleine wegeltjes toch wel vrij regelmatig gebruikt als sluipweg. Meestal zijn het dan haastige moeders die nog snel de kinderen aan de school moeten afzetten. Dat maakt van mijn dagelijkse rit naar het werk soms wel een hachelijk avontuur. Vermist er bijna geen ander verkeer is op die wegen denken sommigen dat ze ongestoord kunnen vlammen. Wanneer ze daarbij dan ook nog geen rekening houden met andere (zwakke) weggebruikers wordt het pas echt gevaarlijk.

Zo proberen ze u voorbij te steken of te kruisen op plaatsen waar dit eigenlijk niet mogelijk is. Je hebt dan de vrije keuze: ofwel je laten overhoop rijden, ofwel je even in de berm parkeren. Ik kies begrijpelijkerwijze altijd voor dit laatste.

Gelukkig zijn er nog minstens evenveel hoffelijke chauffeurs: mensen die speciaal de plassen ontwijken wanneer ze u voorbijsteken, of bestuurders die even in de berm stoppen zodat je rustig kan passeren.

In elk geval, tot september kunnen we een beetje rustiger rijden.

maandag, juli 12, 2004

Flanellen benen

Vandaag weer met de fiets naar het werk. Dat was al van vorige week woensdag geleden en normaal betekent zo een lange(re) rustperiode: frisse benen en een snelle tijd. Deze morgen dus duidelijk niet. Het liep voor geen meter, ik had bijna van in het begin pap in de benen.

Misschien had dat wel iets te maken met mijn ontbijt. Normaal eet ik altijd een grote kom Smacks. De populaire ontbijgranen zoals Smacks, maar ook Choco Pops of Frosties, zijn vergeven van de suiker (tussen 35 en 48% van het product bestaat uit suiker). (Geen wonder dat dieetgoeroe Montignac zich zo tegen deze ontbijtgranen verzet.)

Ontbijtgranen leveren snelle suikers die onmiddellijk worden opgenomen door het lichaam, snelle energie. Maar deze morgen heb ik dus geen Smacks gegeten, maar een pistoletje met philadelphia kaas. Daarbij heb ik dan ook nog eens een kop koffie gedronken. Ik drink normaal nooit koffie voor ik op de fiets moet. Koffie bevat natuurlijk wel cafeïne, een stimulerend middel, maar daarnaast is koffie ook dehydraterend en onttrekt het vocht aan het lichaam. Het "gezouten" ontbijt, samen met de koffie verklaren waarschijnlijk ook waarom ik na zo'n een twintig kilometer dorst kreeg. Normaal drink ik nooit tijdens mijn ochtendrit (vandaar: geen drank bij).

Er zijn natuurlijk 1001 verklaringen voor een mindere prestatie: vermoeid, te koud, stress,.... Enfin deze morgen was niet mijn favoriete rit, gelukkig liep de terugweg deze avond al heel wat beter.

zondag, juli 11, 2004

53x12

Het weer wil vandaag ook weer niet echt lukken. Ben uiteindelijk maar niet op de fiets gesprongen (weer niet!). Ter compensatie weer eens een half uurtje gaan joggen. Als het weer zo blijft aanhouden kan ik deze weblog misschien nog beter omdopen tot "De eenzame loper".

Om de tijd nuttig te doden een beetje aan het rondhangen op het wereldwijde web. Een interessante webstek (met dank aan De Morgen) is die van wonderdokter (volgens sommigen dopingdokter): Michele Ferrari. De persoonlijke begeleider van oa. Lance Armstrong.

Wel een heel pak interessante artikels, ideaal voor de druilerige zondagnamiddag. Daarnaast kan je je ook door hem laten begeleiden. Vanaf 80 euro per maand krijg je "persoonlijk" advies van dokter Ferrari. De dopingproducten daar moet je zelf voor zorgen. Misschien kan deze website je op weg helpen?

zaterdag, juli 10, 2004

De mooiste dag van de week?

Vandaag was volgens Sabine, Eddy, Jill, David en andere Armand Pien-klonen de mooiste dag van de week. Maar vandaag was ook de dag dat ik mijn eega beloofd had om met haar een dagje gaan te shoppen. (Als die vrouwen het woord "koopjes" horen dan zijn ze niet meer te houden.) En ik was daar dus het slachtoffer van.

Om mijn gemoed toch een beetje te sussen ben ik maar gaan joggen. Iets meer dan 5 kilometer aan een zeer gezapig tempo. Heb er 31 minuten en 14 seconden voor nodig gehad, zo'n 10 km per uur. (Zoals ik al zei een gezapig tempo.) Hartslag is nooit boven de 155 uit geweest en het gemiddelde lag op 148 bpm. Morgen toch terug fietsen, tussen de plensbuien door.

vrijdag, juli 09, 2004

De kop is eraf!

Mijn allereerste posting! Bijna dagelijks fiets ik zo'n 70 kilometer van en naar het werk. Elke dag hetzelfde parcours, maar saai is de tocht nooit. wind pal op kop, een suicidaal konijn, stortregen, dorst, honger,... Soms heb je van die dagen dat het echt niet vooruit gaat, soms vlieg je over het asfalt en vraag je je af waar al die kracht vandaan komt.

De bedoeling van deze blog is jullie te laten meegenieten van mijn dagelijkse tocht.