dinsdag, december 21, 2004

brrr, koud hé

Verlof en zonnig! Ideaal om een tochtje gaan te maken zou je zeggen.

Maar het begon deze morgen al niet schitterend. Nog voor mijn wekker afliep was ik al klaarwakker: buikkrampen. Van pure miserie opgestaan en mij al snel in het kleinste kamertje moeten gaan nestelen.

En ik had nog zo'n mooie plannen gemaakt: Met de fiets (MTB) naar Burdinne en daar dan de plaatselijke MTB-route rijden. In totaal iets van een 90 à 100 km. Met de hartslagmeter ingesteld op 60% à 70% van mijn maximale hartslag zou dat een ideale duurtraining geweest zijn.

Na lang twijfelen (en een tweede bezoek aan het kleinste kamertje) besloot ik toch maar te vertrekken. Lekker warm ingeduffeld: thermisch ondergoed, zomertenue én wintertenue, plus mijn nieuwe MTB-handschoenen (windpro en tot -5°c). Ik was nog maar enkele kilometers ver of mijn maag begon al weer te rommelen. Bovendien was het toch véél kouder dan ik had gedacht. Als ik dit nog 90 km moest volhouden dan waren mijn voeten, handen en oren al lang veranderd in ijsblokken. Een beetje ongoocheld heb ik dan toch maar het wijze besluit genomen om terug te keren.

Gelukkig wordt het de volgende dagen weer zachter (andere kant van de medaille is dat ook natter wordt). Op het programma staan mijn eerste georganiseerde mountainbikeritten. Op 26 december trek ik waarschijnlijk naar een TT in Lummen en op 30 december naar Diest. Het verslag volgt nog wel.

maandag, december 06, 2004

5-12 Mountainbikeroute de Hoge Kempen (Genk)

Zondagmorgen om 7 uur is het eigenlijk nog veel te vroeg om op te staan. En eigenlijk is het op 5 december veel te koud om buiten te komen. Maar achteraf ben je dan blij dat je even het gezond verstand opzij hebt gezet en toch bent vertrokken voor een tochtje. Biken, I love it!

Zondag 5 december het Bloso-parcours in Genk gaan rijden. Alhoewel velen zeggen dat er te veel beton in dit parcours zit, vind ik het juist een perfecte mix van bos/veld en beton. In het bos kan je je geven, en op het beton kan je even bekomen van de geleverde inspanningen. Het parcours lag er zéér vettig en modderig bij. Het toppunt van modderigheid kwam vlak na het Fenix-Stadion. Het vervolg van dat pad was vol met kuilen en om daar op snelheid te blijven moest ik toch serieus doortrappen. Daarna was het eigenlijk zeer rustig met weinig technische stukken (uitgezonderd een singletrack langs een andere spoorweg) maar wel lekker ontspannen rijden door de Genkse bossen.

Uiteindelijk had ik 45 km op de teller, met een gemiddelde van iets meer dan 22 km/h en een goed gevoel in de benen. Mijn looptraining die ik sinds vorige week hervat heb, samen met de fietstraining van vorige week, heeft blijkbaar mijn conditiepeil terug in de hoogte gejaagd.

zaterdag, november 27, 2004

Waar is de conditie?

Vandaag nog eens gaan fietsen. Dat was ondertussen al weer twee weken geleden. Ik heb de voorbije weken getracht mijn conditie nog een beetje op peil te houden met joggen, maar dat is niet echt gelukt. Komt daarbij dat een pijnlijke teennagel mij nu ook al een week parten speelt.

Vandaag nog eens de MTB van stal gehaald. Alhoewel het allemaal beton was heb ik daar achteraf toch geen spijt van gehad. De bietenoogst zorgt voor de nodige modderpoelen, ook op de betonwegen. In totaal 60 km gedaan, en met mijn Ritchey Excavaders, die nogal veel rolweerstand geven, vind ik dat eigenlijk niet zo slecht. In het begin er iets te onbesuisd ingevlogen, met een gemiddelde van bijna 30 km/h. Dat heb ik in het tweede deel van de rit duidelijk moeten bekopen. Uiteindelijk was ik blij dat ik thuis was.

Eigenlijk niet te geloven hoe snel een conditie achteruit gaat. Tot midden oktober reed ik bijna dagenlijks 70 km en nu ben ik al blij wanneer ik er 60 doe, weliswaar met MTB.

maandag, november 08, 2004

31-10 Mountainbikeroute Meerdaal (Heverlee)

Verslag van de eerste echte test voor mijn "nieuwe" MTB

31 oktober 2004, zondagmorgen, 8 uur.

Gelukkig had iedereen de nacht van zaterdag op zondag de klok een uurtje kunnen terugdraaien zodat het vroege uur eigenlijk nog meeviel (voor onze biologische klok was het immers al 9 uur). Iedereen was goed op tijd, dus nadat de fietsen op de fietsendragers waren gemonteerd konden we vertrekken richting Heverlee. Aan de afrit in Haasrode stond een laatste metgezel ons op te wachten zodat we uiteindelijk met vijf aan de mountainbiketocht konden beginnen.

Het parcours lag er niet bepaald droog bij, we beseften al snel dat we onze fiets niet lang proper zouden houden. Nog geen 4 kilometer ver, mijn eerste stunt van de dag: een afslag gemist. Na een tijdje begon het mij te dagen dat het niet kon zijn dat de anderen zó een grote voorsprong hadden genomen. Uiteindelijk teruggekeerd en daar stonden ze mij al op te wachten (en uit te lachen), 4 km verkeerd gereden.

De tocht werd verder gezet, en deze keer over de juiste paden. Alles was goed berijdbaar en eigenlijk was het wachten op de beklimming aan de Kluis om eens echt naar boven te "peddelen". De klim werd als snel gevolgd door een modderpad en een zandstrook. Spijtig genoeg hadden de organisatoren van de TT van Bierbeek besloten om hier een deel van de toertocht te laten passeren. Gevolg was dat er veel te veel volk op een veel te klein stuk bos aan het fietsen was. Met als gekend gevolg het fenomeen dat ook in de file bestaat: de eerste remt een beetje, de tweede al iets heviger en de vijfde staat volledig stil. Niet echt aangenaam, maar uiteindelijk namen de TT'ers een andere (de rode) route en konden wij onze zondagstocht in alle rust verder zetten. Na 38 km (groen + blauw + verkeerde afslag) kwamen we voldaan terug aan de sporthal in Heverlee. Iedereen bleek al enthousiast voor onze volgende tocht.

donderdag, november 04, 2004

Het is gedaan!

Mijn fiets hangt aan de haak, wat het woon-werkverkeer betreft dan toch. Het slechte weer, druk op het werk, wegenwerken, najaarsvermoeidheid, vroeg intredende duisternis,... Al deze factoren hebben ertoe bijdragen dat ik mijn fiets vroeger dan verwacht aan de kant heb moeten laten. Sinds 18 oktober spoor ik terug naar het werk.

Een uitstekend moment om de balans van het voorbije jaar op te maken. Op 4 mei 2004 ben ik gestart met mijn woon-werkverkeerexperiment, 34 kilometer van Landen naar Hasselt. In totaal heb ik 3808 km gereden, dit komt neer op 56 fietsdagen. Eigenlijk nog veel te weinig, maar daar zullen we dan volgend jaar aan moeten werken.

De bedoeling is nu dat ik tot februari, maart met het openbaar vervoer naar het werk ga. Om de conditie op peil te houden ga ik een beetje joggen. Maar om het fietsen niet te verleren zal ik ook eens regelmatig een mountainbiketochtje proberen te rijden. Ten gepaste tijden zal ik hier nog wel een verslag neerpennen.

dinsdag, oktober 12, 2004

Oeps, foutje!

Gelukkg zijn er nog attente bloglezers, blijkbaar is mijn geheugen zo lek als een zeef. Gisteren nog beweerde ik dat ik nog maar twee keer heb lek gereden dit jaar. Dat is dus niet correct, gisteren had ik mijn derde bandbreuk van het jaar. De eerste keer op 22/7 en nog geen week later, op 28/7 nog een keer. Je kan het allemaal hier en hier nog eens nalezen.

Drie keer lek op een gans jaar woon-werkverkeer blijft natuurlijk weinig.

maandag, oktober 11, 2004

Het moest er van komen...

Het moest er nog eens van komen. Vandaag voor de tweede keer dit jaar lek gereden. De vorige keer dateert al van 22 juli. Dus echt klagen kunnen we niet. De oorzaak is trouwens niet echt duidelijk, ik vermoed zelfs dat er geen externe oorzaak is.

Geluk bij een ongeluk stond mij fiets plat toen ik op het werk wou vertrekken, zodat ik toch nog een beetje beschut de band kon vervangen. Want vandaag was het voor het eerst dit najaar echt koud, vooral aan de tenen. Tijd voor overschoentjes?

maandag, oktober 04, 2004

en toen was er licht, voor eventjes dan toch

Omdat het nu rond kwart voor zeven 's morgens toch nog echt donker is heb ik mijn woon-werk fiets maar voorzien van een voor- en achterlicht. Niet zozeer om te zien, eerder om gezien te worden. Want met die slaapdronken gehaaste automobilisten kan je niet voorzichtig genoeg zijn.

Vandaag dus met mijn halve kerstboom al knipperend en flikkerend naar het werk. Buiten de reeds vermelde wegomleggingen geen enkel probleem. Op weg naar huis, nog geen 500 meter van het werk, valt mijn voorste lampje uit het houdertje, in stukken vaneen. Duidelijk degelijk materiaal. Nu ja, het heeft ook maar 10 euro gekost. Misschien moet ik eens uitkijken naar wat een wat robuustere lamp. Gelukkig biedt Fiets Magazine in hun oktobernummer een beetje licht in de duisternis met een uitgebreide test van de meest courante fietsverlichtingen.

donderdag, september 30, 2004

Een tijdje geleden

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Reden? Een writersblock, zéér druk op het werk en weinig spannende gebeurtenissen onderweg.

Ondertussen zijn we ook al weer aan het einde van de maand september. Heb zojuist mijn fietsstaat opgemaakt: 11 keer met de fiets naar het werk, in totaal 748 kilometer gereden. Een beetje minder dan ik had verwacht, maar veel en laat vergaderen hebben ervoor gezorgd dat ik iets vaker mijn wagen van stal heb moeten halen. Nog één maand en dan hang ik mijn fiets 4 maanden aan de haak en ga ik gewoon met het openbaar vervoer naar het werk.

Vandaag ook met de fiets naar het werk, maar het liep niet zo vlot. Ik lig namelijk in zwaar conflict met wegenwerken op mijn parcours. Sinds een maand moet ik omrijden omdat ze op mijn dagelijks parcours nieuwe riolering aan het leggen zijn. Vandaag stond ik dan voor de leuke verrassing dat ze nu ook mijn alternatieve route hebben opengegooid. Uiteindelijk moet ik al meer dan 5 kilometer omrijden. Die extra kilometers zijn niet zo het probleem, wel het tijdverlies dat daar aan vast hangt. Om niet in de pikkedonker te rijden vertrek ik de laatste tijd ook al wat later, de luxe van glijdende werkuren heet dat geloof ik. Natuurlijk zijn die niet eindeloos rekbaar zodat ik vandaag maar nipt op tijd was. Tijd voor een degelijke verlichting op mijn fiets

maandag, september 13, 2004

Maandag de 13de

Vandaag was het dan wel geen vrijdag de 13de, het was in elk geval een pechdag. Wat er al een tijdje zat aan te komen is vandaag dan ook gebeurd. het oortje van de koptelefoon van mijn draagbare radio is tussen mijn voorwiel terecht gekomen.

Het was eigenlijk geen kwestie van of het er ooit tussen zou raken, eerder: "wanneer zal het er tussen raken?" Op de terugweg naar huis ook nog eens serieus natgeregend. Hopelijk raakt alles droog vóór morgenvroeg want de wagen is even geen alternatief. Daar heb ik namelijk een lekke band mee gehad. Ik heb dan wel de reserveband opgelegd, maar die betrouw ik voor geen haar. Morgen in elk geval toch eens proberen om langs de garage te passeren.

donderdag, september 09, 2004

Het is weer voorbij die mooie zomer…

Ondertussen zijn we al weer bijna een week aan het werk. Voor wie geïnteresseerd is in hoe de reis naar Frankrijk is verlopen: gewoonweg schitterend. Zo goed zelfs dat de zomerreis van volgend jaar al geboekt is, en weer naar Zuid-Frankrijk.

Na drie weken vakantie zou je wel bijna vergeten hoe het is om terug gaan te werken. Gelukkig verzacht de prachtige nazomer de overgang van luiwammes naar de harde realiteit van de werkvloer. Al is het 's morgensvroeg toch frisjes.

Alles valt weer in de oude plooi, naar het werk pendelen zit ook al weer lekker in de benen. Deze week al drie keer naar het werk gefietst. Vanmorgen wel een bijna-ongeluk gehad. Op een recht stuk wil een voetganger opeens zonder aanleiding (en zonder kijken) op de weg lopen. Resultaat: een schampaanrijding, gelukkig kon ik mij nog net recht houden.

Deze week ook al elke dag mijn radiootje gebruikt. En ik moet eerlijk toegeven, dat werkt beter dan verwacht. Amper storing en zuiver geluid. Daar ga ik nog veel plezier aan beleven.

vrijdag, augustus 20, 2004

La douce France

De eerste week vakantie zit er bijna op. Van de geplande fietstochten is er ondertussen niets meer in huis gekomen. Te druk met andere dingen en het slechte weer.

Vandaag ben ik begonnen met het pakken van mijn valies om richting Frankrijk te vertrekken. Morgenvroeg is het zover. Zonder fiets, mijn vriendin zou er niet mee kunnen lachen mocht ik dat wel proberen. Dat betekent ook dat het hier de komende tijd zeer rustig zal blijven, dus geen nieuwe postings meer tot ik terug ben.

dinsdag, augustus 17, 2004

De Bokkerijders

Vandaag mijn eerste officiële MTB route gedaan. Eerst met de fiets naar Wellen, en dan daar begonnen aan De Bokkerijders

Bedoeling was om de rode en blauwe route te rijden, samen goed voor 38 km. Maar wegens tijdsgebrek is het bij de rode route gebleven. Toch nog 26 km, samen met de 30 km heen en de 30 km terug hebben we er een kleine 90 km opzitten. Over het parcours valt niet zo veel te zeggen. Alles is heel goed uitgepijld, maar zoals je in dit deel van het land kan verwachten zorgen enkel de onverharde veldwegen voor enig off-roadvertier.

maandag, augustus 16, 2004

Eindelijk vakantie!

Vandaag mijn eerste vakantiedag. De volgende drie weken zullen in het teken staan van rusten en relaxen! De eindbalans van de fietsmaand augustus is dan ook snel gemaakt. Zeven dagen met de fiets naar het werk. Enkel vorige donderdag gezondigd tegen de fietsplanning.

De volgende drie weken moet ik natuurlijk proberen om het fietsen niet te verleren. Maar dat zal wel lukken, er staat immers heel wat op het programma. Morgen ga ik ook voor het eerst mijn mountainbike eens uittesten. Sinds vorig weekend ben ik immers de trotse eigenaar van een Thompson Mach 5, volledig LX afgemonteerd en met een Judy TT verende voorvork. Geen topfiets, maar voor mij meer dan voldoende.

Morgen dus mijn eerste echte mountainbikerit op het programma. Ben mij vandaag dan ook maar snel een pompje, gaan halen. Eentje dat past op een MTB ventiel.

donderdag, augustus 12, 2004

De geest is wel gewillig...

... maar het vlees is toch zo zwak!

Vandaag is er een einde gekomen aan de reeks van 880 ononderbroken fietskilometers (wisseldagen niet meegerekend). Ik ben met de auto naar het werk gegaan, terwijl er eigenlijk een fietsrit op de planning stond. Maar natuurlijk heb ik een passend excuus. Deze keer lag het niet aan de regen, daar laat ik mij immers niet meer door afschrikken. De reden is dat het optreden van Buscemi wat langer is uitgelopen dan ik had verwacht, en daarom lag ik pas tegen half twee in mijn bed. Om er dan om zes uur terug uit te moeten: pijnlijk!

De wekker stond nochtans op het gebruikelijke uur. Maar het plan werd ’s morgens snel aangepast zodat ik nog anderhalf uur langer kon slapen. Maar zoals Johan Cruijff zegt: elk nadeel heeft zijn voordeel. Nu kan ik op weg naar huis mijn draagbaar radiootje gaan ophalen, heb gisteren een seintje gekregen dat de bestelling geleverd is.

woensdag, augustus 11, 2004

Na regen komt zonneschijn

Uit mijn lessen logica weet ik nog dat wanneer A gelijk is aan B, B ook gelijk is aan A. Na regen komt zonneschijn, maar na zonneschijn komt ook regen. En dat heb ik gisteren gemerkt.

Gisteren dus voor de eerste keer deze maand in de regen naar huis gereden, na 306 droge kilometers woon-werk verkeer. Maar ik had mijn voorzorgen genomen. Regenjas meegenomen, extra plastic zakken zodat alles in de rugzak zeker droog blijft. Na een paar ritten in de gietende regen weet ik nu ook dat ik mijn zadeltasje ook beter in mijn rugzak steek. Er zit dan wel een beschermhoesje rond, maar zo vlak onder het zadel moet zowat de vuilste en natste plek van de fiets zijn. Zeker wanneer je zoals ik zonder spatborden rijdt. Misschien dat ik tegen het najaar toch eens moet uitkijken naar spatborden. Maar dat betekent dat ik wettelijk ook reflectoren moet voorzien.

Deze morgen leken de regenwolken even de macht te willen grijpen, maar de zon kon zich toch doorzetten. En ondanks dat mijn schoenen nog redelijk nat waren van de plensbui gisteren, was het een aangename rit naar het werk. Stralende zon in combinatie met een aangename temperatuur en weinig verkeer. Wat kan een mens zich nog meer wensen? Dat het straks ook droog blijft misschien?

zondag, augustus 08, 2004

Wat zullen we drinken?

Net terug van een klein tochtje, 55 kilometer. Bij dit warme weer er toch een beetje onbesuisd ingevlogen. Ik heb dan ook The Coca Cola Company weer eens flink gesponsord. Onderweg 750 ml Aquana naar binnen gewerkt. Bij het thuiskomen ook nog een halve liter Aquarius, naast nog een half litertje gewoon mineraalwater.

Het is dan ook een dorstig weertje. Zeker wanneer je zoals ik in de laatste kilometers persé dat gemiddelde naar boven wil afronden, tegen de wind in. (zoals ik al eerder eens gepost heb: ik ben een slaaf van mijn fietscomputer) Uiteindelijk is het mij niet gelukt en ben ik blijven steken op 30,9 km/uur gemiddeld. Die laatste 0,1 kilometer was er dus te veel aan. Volgende keer beter zullen we maar denken.

donderdag, augustus 05, 2004

Fiets je rijk?

Ik krijg wel vaker de opmerking 'jij fietst je rijk', en dat is ook de slogan van de campagne waarmee men de mensen op de fiets probeert te krijgen. Vijftien cent per kilometer is altijd beter dan niets en zeker mooi meegenomen, maar om nu te zeggen dat ik er rijk van word. Reken je even mee?

We moeten in de eerste plaats onderscheid maken tussen vaste en variable kosten. Natuurlijk speelt het aantal kilometers hierin een grote rol, hoe minder het aantal kilometers hoe duurder het wordt.

Om naar het werk te fietsen heb je in de eerste plaats een fiets nodig. Iemand die dagelijks toch een aantal kilometer moet afleggen heeft graag een degelijke (race)fiets tussen de benen. We kopen dus een nieuwe maar bescheiden racefiets van 1000 euro. We rijden hier 4 jaar mee en verkopen hem dan door voor 250 euro. (afschrijving op 4 jaar en een restwaarde van 250 euro) Rekening houdend met de gederfde intresten maakt dit zo'n 200 euro per jaar. Totale vaste kosten dus 200 euro per jaar. Met 5000 woon-werk kilometers per jaar komt dit op 4 eurocent vaste kosten per kilometer. Voor iemand die maar half zoveel fietst is naar het werk fietsen twee keer zo duur.

Nu de variabele kosten. Jaarlijks verslijt je één à twee paar banden, een ketting,.... Daarnaast maak je af en toe ook wel wat brokken. Voor alle herstellingen en vervangstukken mag je ook snel 250 euro rekenen, en zeker meer wanneer je al het onderhoud laat uitvoeren door een fietsenmaker. Dit betekent dus 5 cent per kilometer aan onderhoudskosten (uitgaande van de 5000 km per jaar).

Daarnaast moet je ook nog kleding hebben. Hier kan je natuurlijk heel ver in gaan, maar zelfs een gesponsorde uitrusting kost al snel 50 euro, en om er een beetje frisjes bij te lopen heb je er toch enkele van nodig. Tel daar nog schoenen, windjack, regenjas, helm en eventueel winterkleding bij en je komt toch al snel op 250 euro per jaar, oftewel 5 cent per km.

De totale kost van het woon-werk verkeer bedraagt in mijn voorbeeld 14 eurocent per kilometer. Per kilometer maak je dus 1 cent winst. Op jaarbasis levert dat 50 euro bonus op. Dus om nu te zeggen dat je er rijk van wordt?

Met dank aan Fiets Magazine, nr 2, 6 februari 2004, pagina 6.

woensdag, augustus 04, 2004

Fiets je rijk!

De maand juli is voorbijgevlogen, weer eens tijd om de balans op te maken:

13 dagen met de fiets naar het werk, voor een maand die erg nat begon valt dat eigenlijk wel goed mee. Van de achttien neerslagdagen die door het KMI werden geteld heb ik er maar twee lijfelijk meegemaakt. Slechts één keer was ik nat tot op het bot. Voor vandaag verwacht men ook enkele pittige onweersbuien. We zullen zien hoe lang we de maand augustus droog kunnen houden.

In juli heb ik 884 kilometer afgelegd om van en naar het werk te rijden. Tegen een fietsvergoeding van 0,15 euro/km levert dat mij deze maand weer 132,60 euro op. Mooi meegenomen.

dinsdag, augustus 03, 2004

Music maestro, please!

Gisteren ben ik mij wat gezelschap op de fiets gaan bestellen in de vorm van een portable radio. Het is de Philips AE 6775 geworden. Een vierkantje van 8 op 8 centimeter, een digitale tuner, 10 voorkeurstations, een headset met automatisch oprolsysteem: dat zijn voor mij de voornaamste troeven van dit speeltje.

Binnenkort kan ik dan eindelijk op weg naar het werk naar mijn favoriete zender luisteren: Studio Brussel. 's Morgens naar het werk met Wim Oosterlinck, 's avonds naar huis met Peter Van de Veire. Ik kijk er al naar uit. Alleen zou er een probleem kunnen zijn met de beschikbaarheid. In het meest gunstige geval is hij binnen de vier dagen beschikbaar. Tegen het einde van de week weten we in elk geval meer.

Mocht hij niet meer leverbaar zijn dan staat de vervanger ook al vast. De PSA110 die Philips samen met Nike heeft ontwikkeld. Spatwaterdicht en met een handige armband en speciale sport-headset. En ook niet onbelangrijk, voor quasi dezelfde prijs (rond de 50 euro).

maandag, augustus 02, 2004

Een vruchtbaar weekend

Vandaag de eerste werkdag na een vruchtbaar weekend. Zaterdag de Cicli Fondriest. Zondagvoormiddag dan nog een veertigtal kilometer de beentjes los gereden.

Mijn fietsmaatje was ook terug van de partij, maar vermits hij pas de avond voordien terug was van twee weken Bourgondisch leven zonder één enkele keer op de fiets te zitten, kozen we in Zoutleeuw wijselijk voor de 130 km. Dan meden we in elk geval toch de zwaarste hellingen.

Om 9 uur gestart in Zoutleeuw en na zo’n 15 kilometer konden we aanpikken met een groepje van 4 man (eigenlijk 3 man en een vrouw). Met een gemiddelde van iets boven de dertig reden we samen tot aan de eerste bevoorrading. Toen we daar terug vertrokken waren onze compagnons al gaan vliegen, en een poging om ze terug in te halen was al bij voorbaat gedoemd om te mislukken, vooral omdat de eerste hellingen er aan kwamen en we onze energie in eerste plaats nodig hadden voor het overwinnen van de zwaartekracht. Op weg naar de splitsing tussen de 130 en 150 kilometer hebben we nog even jo-jo gespeeld met een tandem. Je zou versteld staan van hoe vlot dat vooruit gaat, vooral in de bergop. Vergt denk ik wel wat oefening om gelijke cadans te houden.

Bij de tweede bevoorrading was het even aanschuiven, er was dan ook enorm veel volk. (Vorig jaar 1400 deelnemers, dit jaar 2000!) Maar dat wachten geeft dan wel eens de kans om uw ogen de kost te geven. Niet te geloven waar sommige wielertoeristen mee rond rijden. Na de tweede bevoorrading zorgde enkel de helling in Oteppe nog voor een beetje klimvertier. Iets later sloten we aan bij drie Sluistrappers uit Lozen. Ook hier was er weer een vrouw bij. Tegen een gemiddelde snelheid van rond de 28 reden we terug richting Vlaanderen.

Iets na de derde bevoorrading in Gingelom kropen we in het wiel van twee oudere toeristen. We kregen ook nog het gezelschap van twee Molentrappers en reden met z’n zessen naar Zoutleeuw. De bomendreef iets voor de finish was voor een van de Molentrappers blijkbaar het signaal om nog eens flink door te trekken. Toen hij bleef steken op 38 km/uur besloot ik nog een tandje bij te steken en tegen 43 km/uur denderde ik richting rotonde. Daar aangekomen was er van de Molentrappers niet veel meer te zien. Mijn fietsmaat was ze ook al voorbijgestoken. Na 125 kilometer bereikten we moe maar voldaan de finish. Al bij al een zeer geslaagde rit, met een dikke proficiat aan de organisatie voor de schitterende uitpijling en markering van gaten in het wegdek. Volgend jaar gaan we zeker terug, en dan voor de 150 km. Hopelijk hebben we dan ook meer geluk met de tombola en komen we thuis met een Fondriest-fiets.

vrijdag, juli 30, 2004

Pech onderweg!

De laatste week blijf ik niet gespaard van pech. Twee keer lek en ook al twee keer wiel mogen laten herstellen wegens gebroken spaken. Blijkt nu ook nog dat mijn cassette quasi volledig op is. Vermits ik op een prehistorische fiets rij met een 6 speed cassette is het nog de vraag of ik de juiste wisselstukken wel ga kunnen vinden. Voorlopig is alles hersteld en mijn fiets rijdt nog. Binnen veertien dagen heb ik drie weken vakantie, en dan kunnen we eens in alle rust kijken wat er allemaal mogelijk is om van mijn woon-werkverhikel terug een echte bolide te maken.

donderdag, juli 29, 2004

Macho, macho man

I've got to be, a macho man!

Met dit goede weer komen ze allemaal weer naar buiten, de - al dan niet wannabee - wielertoeristen. Vooral op weg naar huis kom ik ze de laatste dagen weer massaal tegen. Nu moet ik zeggen, ik heb daar helemaal geen probleem mee, alleen ze hebben zo een vreemd effect op mij. Wanneer ik in de verte zo een mannetje (zelden een vrouwtje) zie rijden dan heb ik de onweerstaanbare drang om die binnen een zo kort mogelijke tijd in te halen.

Ze inhalen is natuurlijk maar een eerste doel, ervoor blijven een ander. Soms proberen ze aan te pikken in het wiel, en dan is het vooral zaak om na elke bocht als een gek te versnellen. Zo heb ik eens als een bezetene gereden om zo een lastige klant af te schudden. Toen ik na een paar kilometer omkeek was er geen spoor te bekennen van mijn stalker. Waarschijnlijk al snel afgehaakt maar dat had ik in al mijn bedrijvigheid niet eens gemerkt. Al die moeite voor niets.

Nog erger wordt het wanneer er binnen een redelijke afstand bromfietsen opduiken. Dat werkt bij mij als een rode lap op een stier. Hier gebeurt het wel vaker dat ik mijn tanden er op stukbijt en totaal verzuurd de strijd moet staken. De prijs die je betaalt voor machogedrag.


dinsdag, juli 27, 2004

Profileringsdrang?!?

Vandaag voor de eerste keer op mijn blauwe Speedium bandjes naar het werk gesneld. Blauwe banden met een stoer V-profiel. Het ziet er snel uit, en het oog wil ook wat.

Maar meer dan een gewiekste verkooptruc is dit eigenlijk niet. De blauwe kleur is puur esthetisch, en dat geldt ook voor het profiel van de banden. Functioneel bekeken hebben wielerbandjes met profiel enkel maar nadelen. Voor een racefiets is de beste band een slick, zonder profiel dus.

En bij regenweer? Aquaplaning is een fenomeen dat op de fiets nooit zal voorkomen, de spits ovale vorm van het contactvlak van de rollende band op het wegdek is immers perfect om het water zijdelings weg te persen.
Het volledige verhaal lees je hier.



vrijdag, juli 23, 2004

Ready to roll !

Gisteren naar de fietsenboer geweest, nieuwe buitenbandjes gekocht. Nu bestaan er banden in alle soorten, kleuren en maten. Keuze te over, en kiezen is verliezen.

Voor mijn weekendfiets stond de keuze echter al vast. Alhoewel ik van de vorige banden op deze fiets, Continental Sport 1000, ook wel tevreden was heb ik deze keer gekozen voor de Continental Grand Prix 3000. Tot nog toe heb ik hierover niets dan lof gelezen en gehoord. Wel niet echt heel goedkoop, 29,5 euro/stuk. Dat valt nog wel mee, en kwaliteit heeft zijn prijs zeker?

Tegelijkertijd heb ik voor mijn woon-werkfiets ook maar nieuwe buitenbanden gekocht, want de bandjes die er nu op liggen zijn stilaan aan vervanging toe. Het waren wel prachtige bandjes: Michelin Axial Sport. Volgens mij "the best a bike can get". Lage rolweerstand, goed tegen lekken, slijtvast: alle eigenschappen van een goede band voor woon-werkverkeer. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan mijn Michelins.
Tot mijn ontzetting is de Axial Sport blijkbaar niet meer te krijgen, althans niet in mijn fietsenwinkel. Mijn fietsenmaker kon mij wel vertellen dat Michelin een soortgelijke band heeft: de Michelin Speedium, 14,50 euro/stuk. Het profiel komt in elk geval al overeen, nu nog hopen dat deze band ook al de andere goede eigenschappen van de Axial Sport heeft meegekregen.

Terug thuis onmiddelijk begonnen met het monteren van de GP 3000 op mijn weekendfiets. Vers uit de doos en direct op de velg, dat ging wel niet zo vlot. Na heel wat trekken en sleuren heb ik de band er uiteindelijk toch opgekregen. Deze morgen er dan de eerste keer op gereden. Eerste indruk is goed maar niet echt spectaculair beter dan de goedkopere Sport 1000. Natuurlijk kan het wel zijn dat dat aan de staat van de weg lag. Door het onweer dat deze nacht over het land heeft geraast lagen de veldwegen er weer extreem vettig bij. Geen ideale omstandigheden om nieuwe banden uit te testen. Morgen zal misschien een betere test zijn: dan rij ik immers de Ti Light Classic.

update(1): Ben net terug van het werk.  De Ti Light Classic zal ik moeten laten schieten.  Ben op de terugweg naar huis onderuit gegaan in een modderplas, niets ernstig maar mijn fiets is wel extreem vuil.  In plaats van morgenvoormiddag te fietsen zal het wassen worden.  Kan ik ineens ook mijn nieuwe banden op mijn woon-werkfiets leggen.

donderdag, juli 22, 2004

Dit is de allereerste keer…

De allereerste keer dit jaar dat ik een lekke band krijg!

"Een ongeluk komt nooit alleen" zegt het spreekwoord. Heb ik gisteren nog zitten zwoegen om toch één fiets klaar te krijgen, zodat ik vandaag met de fiets op het werk zou geraken. Vandaag rij ik na zo’n 20 km over een stuk richtingsaanwijzer (of oranje reflector) en PATS(!): crevaison.

Gelukkig had ik mij gisteren al wat kunnen oefenen in het (de)monteren van buitenbanden. Dus dat ging vlot. Een kleine 10 minuten later was ik weer onderweg.

Iets vuiler dan normaal stapte ik onder de douche. Maar zoals ik al zei, "een ongeluk komt nooit alleen": geen warm water (brrr). Vermits ik er toch al onder stond, en ik al wat later was, ben ik er maar blijven onder staan.
Daar wordt een mens hard van zeker? Maar vooral goed wakker!

woensdag, juli 21, 2004

Een gouden wissel!

21 juli, nationale feestdag en een dagje thuis.  Ook feestdag in de Tour: klimtijdrit naar Alpe d’Huez.
 
Vandaag niet op de fiets gekropen.  Deze voormiddag die andere bolide eens vertroeteld: mijn auto.  Vermits ik er deze maand al redelijk veel op en af het werk ben mee gegaan, verdiende ze wel een extra wasbeurt.
 
Omdat ik nu toch bezig was dacht ik er ook maar mijn weekendfiets bij te nemen.  Die had maandag toch al wat modder gevangen.  En toen viel mijn oog op een vreemde bobbel op de achterband.  Eerst dacht ik dat de binnenband niet juist zat.  Het gebeurt wel vaker dat er dan bobbels ontstaan, vooral wanneer de binnenband pas vervangen is en niet goed ligt.  Maar vermits deze binnenband er al een hele tijd op ligt, leek mij dat toch een beetje vreemd.  Band laten leeglopen en terug opgepompt: zelfde bobbel.  Dan de band eens van wat naderbij bekeken en wat bleek: band van de draad gescheurd en dus voor de vuilbak. 
 
Dat betekende wel dat mijn woon-werkfietsplanning in gevaar kwam.  Het achterwiel van mijn woon-werk fiets is nog bij de hersteller en nu dus geen achterband meer op mijn weekendfiets.  En dat op een nationale feestdag, dus alle fietsenwinkels gesloten.
 
Wat gedaan?  Eerst dacht ik er aan om met de gewone fiets naar het werk te rijden.  Wanneer ik iets vroeger zou vertrekken zou dat wel moeten lukken.  Maar daar had ik eigenlijk weinig zin in.  Uiteindelijk heb ik de voorband van mijn woon-werkfiets op het achterwiel van mijn weekendfiets gelegd.  Kan ik morgen toch lekker met de racefiets gaan.

Morgen naar de fietsenboer voor een nieuwe buitenband, en nu vlug naar de Tour kijken.

dinsdag, juli 20, 2004

Ritme van de regen

Zachtjes tikt de regen tegen 't vensterraam, 't ritme van de nattigheid....

Gisteren was ik nog overenthousiast over de zomer die nu wel echt begonnen leek. Maar wat zien we dan deze morgen? Nat, natter, natst.

Zoals gewoonlijk ging deze morgen de wekker af om 6 uur, maar ik hoorde het al voor ik zelfs maar uit bed stapte: regen.  Ik heb dan nog even gewacht maar vermits het er niet naar uit zag dat de regen snel zou stoppen besloot ik maar WEER met de wagen te gaan. Wanneer mijn woon-werkfiets nu niet in de touwen had gelegen, dan had ik het misschien nog wel geriskeerd om met de fiets te gaan.   Maar nu had ik weinig zin om met mijn weekendfiets door dit hondenweer te rijden. Vooral omdat het grootste deel van mijn parcours langs veldwegen gaat, bij dit weer herschapen in modderwegen.

Het weer heeft mij deze maand al parten gespeeld. Wanneer ik vandaag een voorlopige tussenstand maak van de maand juli dan zie ik dat ik nog maar 7 dagen met de fiets ben geweest. Vermits er al 14 weekdagen zijn gepasseerd betekent dit een mager resultaat van 50% fietsactiviteit.   Nu kan ik ook wel verzachtende omstandigheden pleiten. Een verlofdag, een dienstreis naar Brussel en eentje naar Antwerpen. Dat zijn dagen dat ik gewoonweg niet met de fiets kan gaan.  Komt daar nog bij dat ik sowieso minstens één keer per week met de wagen ga om van kleding te wisselen. 
 
Wanneer we deze dagen buiten beschouwing laten, dan komen we aan drie extra autodagen. Drie keer dat de regen mij in de auto heeft gedwongen. Dat valt al bij al nog mee, maar het zijn wel drie dagen te veel.  Zeker voor een zomermaand als juli.


maandag, juli 19, 2004

Daar is de zomer...

Deze morgen had ik echt het gevoel dat het eindelijk zomer is. Lekker zonnetje en aangename fietstemperatuur, (dat is deze maand al anders geweest). Alleen de plassen op de veldwegen verraden nog dat het de voorbije dagen heeft geregend.

Gezwind reed ik naar het werk, met een zacht briesje in de rug ging dat nog lekker vooruit ook, een gemiddelde van 30 km per uur. Voor het eerst sinds lang kon ik nog eens meten hoe gezwind het ging. Op mijn woon-werkfiets heb ik namelijk geen fietscomputer (meer). Maar vermits mijn stalen ros in de lappenmand ligt met twee gebroken spaken moest ik vandaag mijn weekendfiets van stal halen, normaal gezien exclusief voorbehouden voor tochten in het weekend.

In het begin van mijn woon-werk fietscarrière had ik wel zo een fietscomputertje op mijn bolide geïnstalleerd. Maar dat bleek meer een last dan een zegen. Elke dag hield ik mijn fietsprestaties bij in een excel-bestand. Tijden werden bestudeerd en tactieken ontworpen om het uiteindelijke doel te halen: de enkele rit van iets meer dan 34 km binnen het uur afwerken. Ik werd als het ware de slaaf van mijn fietscomputer.

Op een dag heeft het kabeltje van mijn fietscomputer het begeven, een echte bevrijding. Geen minimumtijden meer bij doortochten aan vooraf bepaalde punten. In plaats van een race tegen de klok rijd ik nu op eigen tempo, op het gevoel in plaats van op tijd. Maakt van het fietsen weer meer ontspanning, in plaats van pure inspanning.

zondag, juli 18, 2004

De ronde van Haspengouw

Gisteren om halfacht opgestaan.  Rustig ontbeten en mij klaar gemaakt voor de rit van de dag:  de ronde van Haspengouw.
 
Tegen kwart na acht zat ik op de fiets en reed ik met een rustige pedaalslag naar Goetsenhoven (Tienen), plaats van vertrek.  
 
Ideaal opgewamd kon ik dan tegen kwart voor negen beginnen aan de 135 kilometer.   Het begin van de rit was vrij makkelijk en dus kon ik er eens stevig invliegen.   Langs dorpen als Opheylissem, Noduwez, Merdorp en Wasseiges reed ik steeds dieper Waals Haspengouw in.  Na Oteppe werden de beklimmingen al wat langer en wat steiler.  Het hoogtepunt van de dag naderde, de beklimming van de Côte Ben-Ahin.  Met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,96, een maximum van 11% en een lengte van 2500 meter is het niet echt een beklimming die veel wielertoeristen echt angst zal inboezemen.  Gezien mijn beperkte klimtraining was ik er toch niet zo gerust in.  Gelukkig haalde ik net aan de voet van de beklimming een groepje wielertoeristen in en kon ik mij in de kopgroep nestelen, samen reden we dan naar boven.   Bijna boven zaten we nog met drie man voorin.  Toen één van mijn twee medevluchters nog een versnelling plaatste moest ik ook lossen, en reed ik op eigen tempo naar boven.
 
Het vervolg van de rit kende nog enkele stevige, maar korte, klimmetjes.   Via Vyle-et-Tharoul, Goesnes en Perwez ging het na de bevoorrading richting Andenne.   In tegenstelling tot wat ik gevreesd had was de beklimming uit Andenne een makkie, via de grote weg en niet echt steil.   Eenmaal uit het dal van de Maas moest de grote weg verder worden gevolgd in de richting van Eghezee. 
 
Het was al de hele dag mooi weer geweest, maar de weerman/vrouw kreeg deze keer wel gelijk: het begon te regenen.  Omdat ik weinig zin had om kletsnat te worden smeet ik alle registers nog eens open en vlamde ik richting Eghezee, kwestie van het onweer voor te blijven.  In Eghezee was de tweede controlepost/bevoorrading.  Maar vermits het steeds harder begon te regenen besloot ik gewoon door te rijden.  Toen ik iets verder ook nog een pijl met "Hannut 15 km" zag staan besloot ik het parcours te verlaten en via mijn eigen route rechtstreeks naar huis te rijden.
 
De wet van Murphy wil natuurlijk dat iets verder de zon weer begon te schijnen.  Toen ik thuis aankwam was ik weer helemaal opgedroogd.  Na een geslaagde tocht stond er 160 km op de teller en was ik toch wel blij dat ik thuis was.

vrijdag, juli 16, 2004

morituri te salutant!

Al weer twee dagen niet gefietst.  Dat zit namelijk zo:
 
Gisteren was normaal mijn wisseldag, de dag waarop ik verse spullen meeneem en mijn vuile was terug mee naar huis neem.  Toen ik gisteren echter op het werk arriveerde kwam ik tot de vaststelling dat ik mijn valies thuis vergeten had.  Dus vandaag maar weer met de auto naar het werk, en deze keer de verse kleren wel mee.
 
Deze extra rustdag komt misschien niet helemaal ongelegen.  Morgen plan ik een rit van rond de 140 km, met enkele hellingen uit de Waalse Pijl.  Dus we zullen alle krachten wel kunnen gebruiken.  Zeker nu ik door het slechte weer al een heel tijdje geen rit meer heb gereden van boven de 100 km.  Ik vrees dat ik morgen serieus ga afzien.  Komt daarbij dat mijn fietsmaatje er voor twee weken vanonder muist.  Ik sta er dus helemaal alleen voor, zij die gaan sterven groeten u!

woensdag, juli 14, 2004

Geen pad zonder doornen

Boze blikken, onverstaanbare opmerkingen, enkelingen gaan zelfs zover om mij al roepend en tierend, zwaar gesticulerend, attent te maken op het feit dat er rechts van mij een fietspad loopt. Dat zijn de reacties die ik vrij regelmatig krijg omdat ik weiger op het fietspad te rijden. Versta me nu niet verkeerd, ik rij zelfs heel graag op het fietspad, maar niet altijd en overal.

En ik heb daar verschillende redenen voor:

Ten eerste is in vele gevallen het fietspad het verlengde van een in/uitrit. Mensen rijden dan hun poort buiten, mooi tot op het fietspad, en kijken dan of er geen verkeer aankomt. Vermits ik een hekel aan vliegen heb, heb ik ook weinig zin om over een motorkap uit te vliegen. Het zijn niet enkel de in- en uitritten , zijstraten zijn al even gevaarlijk. Een tweede reden is de erbarmelijke staat van vele fietspaden. Mijn bedoeling is nog altijd om binnen een redelijke termijn op mijn plaats van bestemming aan te komen, liefst zonder lek te rijden. En ligt het niet aan de staat van het fietspad dan maakt de rommel het wel onberijdbaar, het fietspad als vuilbak van de openbare weg. Een derde reden in de idiotie die soms wordt/werd gehanteerd bij de aanleg van het fietspad. Zo heb ik op weg naar het werk een stukje fietspad waar ik (als ik het al zou gebruiken) bij elke zijstraat een drempel van een tiental centimeter moet nemen om van en terug op het fietspad te geraken. Dat is niet alleen nefast voor mijn snelheid en ritme, maar ook de wielen zien hier erg van af. Op een ander stukje van mijn dagelijks parcours hebben ze een spiksplinternieuwe weg aangelegd, zo van dat soepel asfalt met amper rolweerstand. HEERLIJK! Ook het fietspad is nieuw. Bedoeling was blijkbaar een fietspad met de grootst mogelijke stroefheid aan te leggen. En ik moet zeggen, opdracht geslaagd! Een soepele weg tegenover een stroef fietspad, keuze is snel gemaakt.

Misschien is het in andere delen van Vlaanderen veel beter. Ik kan enkel maar oordelen over die kleine 70 kilometer die ik bijna dagelijks doe. Maar als ik naar de cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek kijk dan ben ik blijkbaar niet de enige. Slechts één op tien huishouden verklaart dat hun buurt heel goed voorzien is van fietspaden. Als ik dan kijk naar de gemeenten die ik dagelijks passeer. Daar schommelt het van 77,6% tot 41,4% van de ondervraagden die vinden dat hun buurt slecht voorzien is van fietspaden.

De volledige resultaten van de bevraging vind je hier. Kan je ook eens nagaan hoe goed je eigen stad scoort.

dinsdag, juli 13, 2004

Leve de grote vakantie! Leve het bouwverlof!

Vandaag viel mij eigenlijk pas voor het eerst op hoe rustig het is op de weg. Nu neem ik sowieso al niet de grote wegen, dus het valt daar altijd wel mee qua verkeersdrukte. Maar tijdens het schooljaar worden die kleine wegeltjes toch wel vrij regelmatig gebruikt als sluipweg. Meestal zijn het dan haastige moeders die nog snel de kinderen aan de school moeten afzetten. Dat maakt van mijn dagelijkse rit naar het werk soms wel een hachelijk avontuur. Vermist er bijna geen ander verkeer is op die wegen denken sommigen dat ze ongestoord kunnen vlammen. Wanneer ze daarbij dan ook nog geen rekening houden met andere (zwakke) weggebruikers wordt het pas echt gevaarlijk.

Zo proberen ze u voorbij te steken of te kruisen op plaatsen waar dit eigenlijk niet mogelijk is. Je hebt dan de vrije keuze: ofwel je laten overhoop rijden, ofwel je even in de berm parkeren. Ik kies begrijpelijkerwijze altijd voor dit laatste.

Gelukkig zijn er nog minstens evenveel hoffelijke chauffeurs: mensen die speciaal de plassen ontwijken wanneer ze u voorbijsteken, of bestuurders die even in de berm stoppen zodat je rustig kan passeren.

In elk geval, tot september kunnen we een beetje rustiger rijden.

maandag, juli 12, 2004

Flanellen benen

Vandaag weer met de fiets naar het werk. Dat was al van vorige week woensdag geleden en normaal betekent zo een lange(re) rustperiode: frisse benen en een snelle tijd. Deze morgen dus duidelijk niet. Het liep voor geen meter, ik had bijna van in het begin pap in de benen.

Misschien had dat wel iets te maken met mijn ontbijt. Normaal eet ik altijd een grote kom Smacks. De populaire ontbijgranen zoals Smacks, maar ook Choco Pops of Frosties, zijn vergeven van de suiker (tussen 35 en 48% van het product bestaat uit suiker). (Geen wonder dat dieetgoeroe Montignac zich zo tegen deze ontbijtgranen verzet.)

Ontbijtgranen leveren snelle suikers die onmiddellijk worden opgenomen door het lichaam, snelle energie. Maar deze morgen heb ik dus geen Smacks gegeten, maar een pistoletje met philadelphia kaas. Daarbij heb ik dan ook nog eens een kop koffie gedronken. Ik drink normaal nooit koffie voor ik op de fiets moet. Koffie bevat natuurlijk wel cafeïne, een stimulerend middel, maar daarnaast is koffie ook dehydraterend en onttrekt het vocht aan het lichaam. Het "gezouten" ontbijt, samen met de koffie verklaren waarschijnlijk ook waarom ik na zo'n een twintig kilometer dorst kreeg. Normaal drink ik nooit tijdens mijn ochtendrit (vandaar: geen drank bij).

Er zijn natuurlijk 1001 verklaringen voor een mindere prestatie: vermoeid, te koud, stress,.... Enfin deze morgen was niet mijn favoriete rit, gelukkig liep de terugweg deze avond al heel wat beter.

zondag, juli 11, 2004

53x12

Het weer wil vandaag ook weer niet echt lukken. Ben uiteindelijk maar niet op de fiets gesprongen (weer niet!). Ter compensatie weer eens een half uurtje gaan joggen. Als het weer zo blijft aanhouden kan ik deze weblog misschien nog beter omdopen tot "De eenzame loper".

Om de tijd nuttig te doden een beetje aan het rondhangen op het wereldwijde web. Een interessante webstek (met dank aan De Morgen) is die van wonderdokter (volgens sommigen dopingdokter): Michele Ferrari. De persoonlijke begeleider van oa. Lance Armstrong.

Wel een heel pak interessante artikels, ideaal voor de druilerige zondagnamiddag. Daarnaast kan je je ook door hem laten begeleiden. Vanaf 80 euro per maand krijg je "persoonlijk" advies van dokter Ferrari. De dopingproducten daar moet je zelf voor zorgen. Misschien kan deze website je op weg helpen?

zaterdag, juli 10, 2004

De mooiste dag van de week?

Vandaag was volgens Sabine, Eddy, Jill, David en andere Armand Pien-klonen de mooiste dag van de week. Maar vandaag was ook de dag dat ik mijn eega beloofd had om met haar een dagje gaan te shoppen. (Als die vrouwen het woord "koopjes" horen dan zijn ze niet meer te houden.) En ik was daar dus het slachtoffer van.

Om mijn gemoed toch een beetje te sussen ben ik maar gaan joggen. Iets meer dan 5 kilometer aan een zeer gezapig tempo. Heb er 31 minuten en 14 seconden voor nodig gehad, zo'n 10 km per uur. (Zoals ik al zei een gezapig tempo.) Hartslag is nooit boven de 155 uit geweest en het gemiddelde lag op 148 bpm. Morgen toch terug fietsen, tussen de plensbuien door.

vrijdag, juli 09, 2004

De kop is eraf!

Mijn allereerste posting! Bijna dagelijks fiets ik zo'n 70 kilometer van en naar het werk. Elke dag hetzelfde parcours, maar saai is de tocht nooit. wind pal op kop, een suicidaal konijn, stortregen, dorst, honger,... Soms heb je van die dagen dat het echt niet vooruit gaat, soms vlieg je over het asfalt en vraag je je af waar al die kracht vandaan komt.

De bedoeling van deze blog is jullie te laten meegenieten van mijn dagelijkse tocht.