Fietsen is oorlog, niet alleen het dagelijks gevecht tegen de natuurelementen. Ook met mijn medeweggebruikers moet ik regelmatig in de clinch gaan. Zo was het gisteren bijvoorbeeld weer goed prijs.
Eerst meende een automobilist dat hij zijn voorrang van links mocht nemen, maar dat was dan wel even buiten deze eenzame fietser gerekend. Gevolg was dat de bestuurder helemaal moest stoppen aan het kruispunt, en dat was blijkbaar niet naar zijn zin. Begrijpbaar, uw voet van het gaspedaal halen en helemaal tot stilstand komen om een domme fietser zijn terechte voorrang te geven vraagt dan ook veel energie. Iets verder kreeg ik het dan weer aan de stok met voetgangers die het verschil niet snappen tussen een voetpad en een fietspad. Wanneer ze dan selectief doof zijn voor mijn fietsbel moet ik er wel rakelings langsrijden. Gelukkig rij ik met muziek zodat ik de verwensingen niet echt gehoord heb.
Nu zullen velen mijn rijstijl als agressief beschouwen, ik hou het liever op assertief. Als fietser moet je op je strepen staan want anders wordt je compleet genegeerd. Uw voorrang van rechts nemen of u naar het midden van de rijbaan begeven om links af te slaan zijn maar twee voorbeeldjes.
Maar in het verkeer geldt ook vaak het recht van de sterkste en dan moet je als fietser het gezond verstand hebben om je bij de suprematie van koning auto neer te leggen. Een auto die u voorbijsteekt om dan onmiddellijk rechts af te slaan en u volledig de pas af te snijden. Tja, daar kan je weinig tegen beginnen. Hetzelfde voor openslaande portieren of auto's die van een uitrit komen en zonder kijken het fietspad oprijden. In zo een geval ben ik liever blode Jan, dan dode jan, en stop ik, natuurlijk wel met de nodige verwensingen en handgebaren.
Met assertief rijden bedoel ik dus zeker niet dat je moet rijden als een kamikazepiloot. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn voorrang van rechts neem hou ik er altijd rekening mee dat een automobilist dit niet verwacht en toch doorrijdt. Ik zorg er altijd voor dat ik een vluchtroute heb, een uitwijkmogelijkheid om een ongeval te vermijden. Want vergeet één ding niet, als fietser ben je in een ongeval altijd de pineut.
woensdag, juli 20, 2005
Fietsen is oorlog (part II)
Gepost door Martin op 11:52 a.m.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten