De ronde van Haspengouw

Gisteren om halfacht opgestaan.  Rustig ontbeten en mij klaar gemaakt voor de rit van de dag:  de ronde van Haspengouw.
 
Tegen kwart na acht zat ik op de fiets en reed ik met een rustige pedaalslag naar Goetsenhoven (Tienen), plaats van vertrek.  
 
Ideaal opgewamd kon ik dan tegen kwart voor negen beginnen aan de 135 kilometer.   Het begin van de rit was vrij makkelijk en dus kon ik er eens stevig invliegen.   Langs dorpen als Opheylissem, Noduwez, Merdorp en Wasseiges reed ik steeds dieper Waals Haspengouw in.  Na Oteppe werden de beklimmingen al wat langer en wat steiler.  Het hoogtepunt van de dag naderde, de beklimming van de Côte Ben-Ahin.  Met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,96, een maximum van 11% en een lengte van 2500 meter is het niet echt een beklimming die veel wielertoeristen echt angst zal inboezemen.  Gezien mijn beperkte klimtraining was ik er toch niet zo gerust in.  Gelukkig haalde ik net aan de voet van de beklimming een groepje wielertoeristen in en kon ik mij in de kopgroep nestelen, samen reden we dan naar boven.   Bijna boven zaten we nog met drie man voorin.  Toen één van mijn twee medevluchters nog een versnelling plaatste moest ik ook lossen, en reed ik op eigen tempo naar boven.
 
Het vervolg van de rit kende nog enkele stevige, maar korte, klimmetjes.   Via Vyle-et-Tharoul, Goesnes en Perwez ging het na de bevoorrading richting Andenne.   In tegenstelling tot wat ik gevreesd had was de beklimming uit Andenne een makkie, via de grote weg en niet echt steil.   Eenmaal uit het dal van de Maas moest de grote weg verder worden gevolgd in de richting van Eghezee. 
 
Het was al de hele dag mooi weer geweest, maar de weerman/vrouw kreeg deze keer wel gelijk: het begon te regenen.  Omdat ik weinig zin had om kletsnat te worden smeet ik alle registers nog eens open en vlamde ik richting Eghezee, kwestie van het onweer voor te blijven.  In Eghezee was de tweede controlepost/bevoorrading.  Maar vermits het steeds harder begon te regenen besloot ik gewoon door te rijden.  Toen ik iets verder ook nog een pijl met "Hannut 15 km" zag staan besloot ik het parcours te verlaten en via mijn eigen route rechtstreeks naar huis te rijden.
 
De wet van Murphy wil natuurlijk dat iets verder de zon weer begon te schijnen.  Toen ik thuis aankwam was ik weer helemaal opgedroogd.  Na een geslaagde tocht stond er 160 km op de teller en was ik toch wel blij dat ik thuis was.