Een vruchtbaar weekend

Vandaag de eerste werkdag na een vruchtbaar weekend. Zaterdag de Cicli Fondriest. Zondagvoormiddag dan nog een veertigtal kilometer de beentjes los gereden.

Mijn fietsmaatje was ook terug van de partij, maar vermits hij pas de avond voordien terug was van twee weken Bourgondisch leven zonder één enkele keer op de fiets te zitten, kozen we in Zoutleeuw wijselijk voor de 130 km. Dan meden we in elk geval toch de zwaarste hellingen.

Om 9 uur gestart in Zoutleeuw en na zo’n 15 kilometer konden we aanpikken met een groepje van 4 man (eigenlijk 3 man en een vrouw). Met een gemiddelde van iets boven de dertig reden we samen tot aan de eerste bevoorrading. Toen we daar terug vertrokken waren onze compagnons al gaan vliegen, en een poging om ze terug in te halen was al bij voorbaat gedoemd om te mislukken, vooral omdat de eerste hellingen er aan kwamen en we onze energie in eerste plaats nodig hadden voor het overwinnen van de zwaartekracht. Op weg naar de splitsing tussen de 130 en 150 kilometer hebben we nog even jo-jo gespeeld met een tandem. Je zou versteld staan van hoe vlot dat vooruit gaat, vooral in de bergop. Vergt denk ik wel wat oefening om gelijke cadans te houden.

Bij de tweede bevoorrading was het even aanschuiven, er was dan ook enorm veel volk. (Vorig jaar 1400 deelnemers, dit jaar 2000!) Maar dat wachten geeft dan wel eens de kans om uw ogen de kost te geven. Niet te geloven waar sommige wielertoeristen mee rond rijden. Na de tweede bevoorrading zorgde enkel de helling in Oteppe nog voor een beetje klimvertier. Iets later sloten we aan bij drie Sluistrappers uit Lozen. Ook hier was er weer een vrouw bij. Tegen een gemiddelde snelheid van rond de 28 reden we terug richting Vlaanderen.

Iets na de derde bevoorrading in Gingelom kropen we in het wiel van twee oudere toeristen. We kregen ook nog het gezelschap van twee Molentrappers en reden met z’n zessen naar Zoutleeuw. De bomendreef iets voor de finish was voor een van de Molentrappers blijkbaar het signaal om nog eens flink door te trekken. Toen hij bleef steken op 38 km/uur besloot ik nog een tandje bij te steken en tegen 43 km/uur denderde ik richting rotonde. Daar aangekomen was er van de Molentrappers niet veel meer te zien. Mijn fietsmaat was ze ook al voorbijgestoken. Na 125 kilometer bereikten we moe maar voldaan de finish. Al bij al een zeer geslaagde rit, met een dikke proficiat aan de organisatie voor de schitterende uitpijling en markering van gaten in het wegdek. Volgend jaar gaan we zeker terug, en dan voor de 150 km. Hopelijk hebben we dan ook meer geluk met de tombola en komen we thuis met een Fondriest-fiets.