Daar is de zomer...

Deze morgen had ik echt het gevoel dat het eindelijk zomer is. Lekker zonnetje en aangename fietstemperatuur, (dat is deze maand al anders geweest). Alleen de plassen op de veldwegen verraden nog dat het de voorbije dagen heeft geregend.

Gezwind reed ik naar het werk, met een zacht briesje in de rug ging dat nog lekker vooruit ook, een gemiddelde van 30 km per uur. Voor het eerst sinds lang kon ik nog eens meten hoe gezwind het ging. Op mijn woon-werkfiets heb ik namelijk geen fietscomputer (meer). Maar vermits mijn stalen ros in de lappenmand ligt met twee gebroken spaken moest ik vandaag mijn weekendfiets van stal halen, normaal gezien exclusief voorbehouden voor tochten in het weekend.

In het begin van mijn woon-werk fietscarrière had ik wel zo een fietscomputertje op mijn bolide geïnstalleerd. Maar dat bleek meer een last dan een zegen. Elke dag hield ik mijn fietsprestaties bij in een excel-bestand. Tijden werden bestudeerd en tactieken ontworpen om het uiteindelijke doel te halen: de enkele rit van iets meer dan 34 km binnen het uur afwerken. Ik werd als het ware de slaaf van mijn fietscomputer.

Op een dag heeft het kabeltje van mijn fietscomputer het begeven, een echte bevrijding. Geen minimumtijden meer bij doortochten aan vooraf bepaalde punten. In plaats van een race tegen de klok rijd ik nu op eigen tempo, op het gevoel in plaats van op tijd. Maakt van het fietsen weer meer ontspanning, in plaats van pure inspanning.