Landen - Krinkelt

Als oud-scouts zijn wij het aan onszelf verplicht om jaarlijks, op de bezoekdag van het kamp, met eigen ogen te gaan vaststellen hoe het kampgebeuren niet meer hetzelfde is als in onze tijd. Je weet wel, die goeie oude tijd van rekenen en vlijt. Sinds vorig jaar gaan wij op bezoek met de fiets en komen de vrouwen ons halen met de auto.

Dus.... zondagmorgen om 6 uur stipt stonden er in Landen 4 mannen klaar voor de geplande rit naar het kamp in Krinkelt bij Büllingen. In de buurt van Butgenbach dus. De voorbereiding was weer "ideaal": zaterdagavond tot na middernacht op café op een dieet van Rochefort 10. Om er zeker van te zijn dat we minstens tot Hamoir zouden geraken zonder veel verloren te rijden volgden wij, net als vorig jaar trouwens, de bepijling van Haspengouw Sportief. Op die manier konden we langs rustige wegen ontdekken hoe Wallonië ontwaakt. Dat betekende, tot aan Amay een zacht glooiend landschap met hier en daar een bultje, en eens de Maas over, klimmen naar Nandrin. Tot Ouffet was het af en toe nog wat klimmen, gevolgd door de duik naar het dal van de Ourthe. Na 68 km was het tijd om de innerlijke mens te sterken: croissants à la crème zijn daarvoor geen goed idee en zorgt voor "reflux". Maar dat wist ik nog niet toen ik bij de bakker naar buiten kwam met twee zulke croissants. Doorspoelen gebeurde met een koffie op een terras. Rond half negen was het niet duidelijk of het etablissement al, dan wel, nog open was.

In Hamoir ging het dan over de brug en begon de klim richting Ferrières en zo verder naar Werbomont en Trois Pont. Vanaf nu zou het op eigen oriëntatie en met de kaart in de hand gebeuren. Met behulp van Bikely had ik de route natuurlijk wel op voorhand uitgestippeld. Tot Trois Pont was het trouwens gewoon de grote weg (N66) volgen. Dankzij het vroege uur was het er gelukkig wel rustig rijden. Na de doortocht van Werbomont en de verdiende afdaling was het de beurt aan de côte Basse Bodeux. De klimspieren begonnen onder stoom te geraken. Alvorens Trois Pont binnen te rijden werden we nog getrakteerd op het meest erbarmelijke wegdek dat ik ooit ben tegengekomen.

In Trois Pont namen we dan de weg naar Wanne door aan de frituur rechts af te slaan, in de richting van de skipiste, om zo via Wèrhai bovenaan de Stockeu uit te komen. In volle duik was er gelukkig nog één iemand attent genoeg om ons de juiste richting uit te sturen. En die juiste richting was niet Stavelot centrum maar langs de Amblève in de richting van Ligneuville, de culinaire hoofdstad van de forel. De Amblève bleef onze reisgezel tot in de gemeente Amel (Amblève) Regelmatig moest er stevig geklommen worden, met stijgingspercentages tot 11%. Vanaf Amel was het dan via de N658, een vrij drukke weg, nog een tiental kilometer naar Büllingen.

Achteraf gezien een meer dan geslaagde rit over 152 km en met meer dan 2300 hoogtemeters. Onderweg geen regen gehad, geen lekke banden en geen materiaalpech. Daar aangekomen stond de BBQ klaar.

Wat kan een mens nog meer wensen? Een warme douche misschien?