Landen - Hamoir - Landen

Dit weekend Landen - Hamoir - Landen gereden! Zoals het spreekwoord zegt: "goed begonnen, is half gewonnen". Een goede voorbereiding is dan ook essentieel. Zorg ervoor dat je dus uitgeslapen en met een frisse kop aan de start verschijnt. Natuurlijk vlugger gezegd dan gedaan.

Mijn weekend begon voor één keer een beetje vroeger dan normaal, vrijdag in de late namiddag al een receptie op het werk. Nadien snel naar huis dan richting Leuven voor het optreden van Moby. De Brabanthal leek wel een sauna, en het bier vloeide rijkelijk. Om te bekomen van het geweldige optreden dan maar afgezakt naar de Oude Markt. Resultaat was dat ik ergens rond half drie 's nachts en met een licht hoofd in mijn bed lag. Wanneer je dan om 7 uur moet opstaan is dat een pijnlijke ervaring.

Met hoofdpijn en weinig jus in de benen dan maar op weg naar de sporthal in Landen. De inschrijving verliep vlotjes en rond kwart na acht samen met nog twee fietsmakkers op weg voor onze eerste +100 km van het seizoen. Tot aan de Maas (oversteek in Amay) reden we op de gekende wegen doorheen het glooiende, weidse landschap van Waals Haspengouw. Kort nadien de eerste echte klim van de dag: de côte de Yernée, 7 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,3% (max 9%); Ons principe bij zulke beklimmingen is altijd "op eigen tempo en boven wachten". Ik was als eerste boven, en kon dus ook als eerste uitblazen. (nadeel van de laatste te zijn is dat je nooit kan rusten). We reden rustig verder tot aan de eerste bevoorrading aan de oevers van de Ourthe. Die bevoorrading was trouwens goed verzorgd: Performancedrank, banaan, wafels en appel.

Met een volle maag terug op weg voor de rest van de tocht. Maar slechts een paar kilometer verder liep het al mis. De organisatie was blijkbaar niet op de hoogte dat het parcours in twee werd gesneden door een lokale rallywedstrijd. Na wat overleg met de lokale politie en onder leiding van iemand die blijkbaar de streek kende, met een groepje, een alternatieve route gevolgd en vrij snel terug op het juiste parcours terug gekomen. Juist op tijd om de volgende beklimming mee te pikken. De steilste klim moest dan nog komen "Mont", maximaal 13%, maar met zijn 3,4 kilometer eigenlijk te kort om u pijn te doen. Na de mooiste klim van de dag bereikten we de volgende bevoorrading. Vanaf dat moment kon enkel "Les Cahottes" ons nog wat angst inboezemen. Geheel onterecht trouwens, want ook deze "col" werd gezwind bedwongen, door de ene als iets eleganter dan door de andere.

De beklimmingen waren voorbij. En nu in sneltrein naar Landen (dachten we) Dat was duidelijk buiten de waard (wind) gerekend: pal op kop! Een van de metgezellen, die trouwens voor enkele maanden nog nooit op een koersfiets had gezeten, en nog nooit meer dan 100 kilometer had gereden, laat staan op zo'n parcours, dus in elk geval chapeau. Maar die metgezel zat voorbij zijn tandvlees. Met twee dan maar afwisselend de kop gedaan en hem uit de wind gehouden.

Na meer dan 150 kilometer deed dat fris getapt palmpje toch serieus deugd.